The Lady and the Highwayman (TV Movie 1988)

Barbara Cartlands "Cupid Rides Pillion" inspireerde dit gotische melodrama. Lysette Anthony. Lady Barbara: Emma Samms. Lucius: Hugh Grant. Rudolph: Christopher Cazenove. Charles II: Michael York. Philip: Oliver Reed. Lady Darlington: Claire Bloom. Harry: Gordon Jackson. Sir Lawrence: John Mills. Drysdale: Ian Bannen. Lord Chancellor: Robert Morley. Geregisseerd door John Hough.

Begin 2023 onthulde Hugh Grant dat als hij één film van zijn cv kon schrappen, dit deze zou zijn. Hij zei: "Ik ben een struikrover. Ik moet sexy zijn. Low-budget, slechte pruik, slechte hoed. Ik lijk op Deputy Dawg. Als ik gespannen ben, ik weet niet of dit jou ook overkomt als je acteert, gaat mijn stem twee octaven omhoog. Dus ik, Deputy Dawg, sprong uit de bomen als er een koets voorbijreed en zei: 'Sta op en lever!' Het is slecht... maar ik verontschuldig me bij al mijn geweldige collega's. Goed gedaan".

Laat ik eerst zeggen dat ik een fijne avond heb gehad met het kijken naar deze film: hij is onderhoudend, snel, romantisch en visueel prachtig, met een aantal geweldige settings en kostuums. Ik ben het eens met sommige critici dat de dvd technisch gezien nogal slecht was: korrelig en met een aantal van de kleuren een beetje vreemd, maar dit was niet zo slecht dat het de pret bedierf.
Nu ik corona heb vindt ik het fijn om deze film weer te kijken zonder nog meer hoofdpijn te krijgen, wat ik wel van heel veel films krijg op dit moment. Komt ook omdat ik me niet zo lekker voel nu. Maar goed.....

En dan was er nog de zeldzame vreugde om zoveel geweldige acteurs bij elkaar te zien: Hugh Grant, Michael York, Claire Bloom en Oliver Reed, om een ​​paar van de beroemdste te noemen. Maar hier moet ik mijn eerste bedenkingen indienen. Terwijl Oliver Reed een prima (maar vrij kleine) prestatie levert als de weerzinwekkende Sir Philip Gage en Claire Bloom een ​​pittige vertolking van Lady Darlington geeft, is de rol van Michael York als Charles II (overtuigend als hij is) extreem klein. En Hugh Grant (op 29-jarige leeftijd nog steeds veel films en ongeveer 5 jaar verwijderd van doorbraak met "Four Weddings"), was toen nog niet uitgegroeid tot zo'n geweldige acteur. Daarnaast werd hij ook nog eens het slachtoffer van een merkwaardige gril van de schrijver, die hem, de onmiskenbare held van dit verhaal, nauwelijks drie hele zinnen gaf om te zeggen. Terwijl de regisseur hem liet optreden als een dwaze 17e-eeuwse Engelse versie van Zorro (inclusief een belachelijk zwart masker dat een blinde vleermuis niet voor de gek kon houden) en hem een ​​kapsel liet hebben dat misschien bedoeld was om eruit te zien als een romantische, door een snelwegman gemaakte ruche, maar dat uiteindelijk iets blijkt te zijn dat de kat erin heeft gesleept.

Het verhaal is een romantische fictie in een historische context (het hof van Karel II vlak na de Restauratie) en is gebaseerd op een van de miljoenen romans van Barbara Cartland. Dat is niet per se slecht, de populariteit van haar werk bewijst in ieder geval dat haar romans boeiend genoeg zijn om talloze lezers te plezieren en ik denk dat je dit specifieke verhaal in een redelijk adequaat scenario zou kunnen veranderen. Het resultaat is echter een beetje ongelijk, alsof er meer dan één persoon aan heeft gewerkt. Veel van de dialogen zijn ongemakkelijk en stijf (en helaas zijn deze allemaal van Hugh Grant). Op andere punten zijn ze juist heel helder en intelligent (bijvoorbeeld de dialogen tussen Barbara Castlemain, de arrogante en machiavellistische maîtresse van de koning, en haar slijmerige partner-in-crime Rudolph Vyne, maar ook de venijnige opmerkingen van tante Darlington of de flirterige toespelingen van de koning).

Hetzelfde geldt voor de actie: soms gewoonweg dwaas en nauwelijks opgewassen tegen de standaarden van een gemiddelde aflevering van oude tv-series als Robin Hood of Ivanhoe (zoals de onhandige "raids" van struikrover Hugh Grant en zijn kameraden), op andere momenten echter erg spannend en meeslepend (zoals alle scènes met Lady Castlemain, Lord Rudolph of Sir Gage). Terwijl de veronderstelde liefdesscènes tussen Hugh Grant en Lysette Anthony nogal gespannen en ouderwets zijn (wat ze in godsnaam in elkaar zouden moeten zien, is mij een raadsel, het is alsof kleine Miss Goody Two-shoes Simon the Stiff ontmoet), is elke scène met Emma Samms stomend van passie en nauwelijks ingehouden woede. En de grande finale, waarin onze held (Grant) ontsnapt aan zijn opsluiting in de dodencel om op het schavot te springen en zijn geliefde te redden van de beul, moet wel de meest adembenemende redding op het laatste moment in de geschiedenis van historische films zijn, de bijl doorboort letterlijk haar hoofd en nek met een oorlengte.

Helaas voor Hugh Grant-fans: hij is absoluut niet de ster van deze film (en hij ziet er ook uit alsof het hem niets kan schelen!). Lysette Anthony ook niet (veel te deugdzaam en saai!). Voor mij is de grootste verrassing Emma Samms, ze ziet er prachtig uit (hoera voor korsetten uit de 17e eeuw, en miss Samms past WEL verbluffend in die van haar!!) en haar acteerwerk is van topklasse! En Christopher Cazenove is net zo geweldig met zijn pretentieuze slijmerige nep-charmes en zijn meedogenloze sluwheid.