My Life , My Blog

De begane grond in het pand van Vroom & Dreesmann. V&D begon in 1887 als eenvoudige manufacturenzaak in Amsterdam onder de naam 'de Zon'. Het werd opgericht door de zwagers Willem Vroom en Anton Dreesmann. In 1895 vestigde het bedrijf zich, met de nieuwe naam Vroom en Dreesmann, in Nijmegen. De winkel zou uitgroeien tot een groot warenhuis met een prominente plaats in de binnenstad. In 2015 ging de keten failliet. Datering foto.1930 Bron. Ran  

  Heks, Weerwolf en Dwaallicht: Een Atlas van Bijgeloof in de Lage Landen Onder auspiciën van de Volkskundecommissie van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen en haar Belgische tegenhanger, verscheen in 1959 de eerste aflevering van een bijzonder werk: de Volkskunde-atlas van Noord en Zuid. Uitgegeven door Standaard-Boekhandel in Antwerpen en Amsterdam, en samengesteld door P.J. Heerlens en M. de Meyer, biedt deze atlas een kleurrijke blik op het volksgeloof in de Dietse landen — van Duinkerken tot Groningen. Kaarten vol mysterie De atlas bestaat uit tien grote kaarten, elk bijna een halve meter breed, waarop met symbolen en kleuren het verspreidingsgebied van volksfiguren als de heks, weerwolf, vuurman, wilde jager, barende vrouw en hellewagen is weergegeven. Er is geen begeleidende tekst — de lezer moet het doen met de legenda en de stippen op de kaart. Toch is het een visueel boeiend document voor folkloristen, dialectologen en iedereen die geïnteresseerd is in d...

  Het Scheepvaarthuis, 1932. Het Scheepvaarthuis aan de Prins Hendrikkade werd gebouwd als gemeenschappelijk kantoorgebouw van zes Amsterdamse rederijen en werd in 1916 in gebruik genomen. Het gebouw wordt gezien als het eerste gebouw dat geheel in de stijl van de Amsterdamse School is opgetrokken. In 1983 wordt het Scheepvaarthuis door het Gemeente Vervoer Bedrijf (GVB) Amsterdam in gebruik genomen. In 2007 opent Grand Hotel Amrâth haar deuren in het Scheepvaarthuis. De prentbriefkaart is in eigendom van Stadsarchief Amsterdam/Uitgave van J. Sleding

Prins Hendrikkade gezien richting de Schreierstoren, 1890. Links op de foto de Sint Nicolaaskerk die drie jaar eerder werd geopend (1887) en rechts op de achtergrond het één jaar oude Centraal Station (1889). Fotograaf Gebroeders Douwes / Stadsarchief Amsterdam / beeldbank.amsterdam.nl

  Dringen op de pont aan de Buiksloterweg naar het Centraal, mei 1973. Vanaf 1974 was de Buiksloterwegveer alleen nog bestemd voor voetgangers, fietsers en buslijn 39. In de aanloop naar het graven van de IJtunnel was een bekende kreet in Amsterdam: We staan zij aan zij voor een tunnel onder het IJ Maar voorlopig staan we nog kont aan kont op de Amsterdamse pont!! Fotograaf onbekend / Stadsarchief Amsterdam.

  'Ome Frans' op de hoek Nassaukade - de De Clercqstraat, april 1981. ‘Ome Frans' Treu was een vertrouwd figuur op straat voor de bewoners van Amsterdam Oud-West in de jaren zeventig. Hij was te vinden op de gevaarlijke verkeersknooppunten rond de De Clercqstraat, de Nassaukade en de Rozengracht, waar hij met toewijding het verkeer op een veilige manier stroomlijnde. In de jaren zeventig overleden er tussen de negentig en honderd mensen per jaar in het verkeer in Amsterdam. Dankzij verkeersveiligheidsmaatregelen als de wettelijke alcohollimiet, snelheidslimieten en de draagplicht van gordels en helmen nam het aantal verkeerslachtoffers gestaag af. ‘Ome Frans' Treu besloot zelf de rol van verkeersagent te vervullen nadat zijn vrouw was omgekomen door een verkeersongeluk. Ondanks dat hij geen officiële verkeersregelaar was liet de politie hem vaak zijn gang gaan. De redactie van het NRC Handelsblad had ‘Ome Frans' gereserveerd voor de laatste serie van de rubriek Stra...

  Stalinlaan wordt Vrijheidslaan, 14 november 1956. Na de Tweede Wereldoorlog worden in tal van Europese steden straten en lanen vernoemd naar de leiders van de geallieerde landen. Lanen worden bijvoorbeeld omgedoopt in Rooseveltlaan, Churchillaan maar ook Stalinlaan. Amsterdam had zo’n Stalinlaan. De huidige Vrijheidslaan in Amterdam-Zuid werd na de oorlog van Amstellaan omgedoopt in Stalinlaan. Als de Sovjet Unie in 1956 Hongarije binnenvalt, komt er echter snel een einde aan het bestaan van deze Stalinlaan. Een buurtbewoner vindt op 5 november 1956 dat Amsterdam geen Stalinlaan mag hebben en verandert twee straatnaambordjes in de ‘4 novemberlaan’. Hiermee protesteert hij tegen de inval van de Sovjet-Unie in Hongarije een dag daarvoor. De Amsterdamse Raad doet op 7 november zelf ook een voorstel om de naam Stalinlaan te vervangen door een andere naam: Vrijheidslaan. Fotograaf Herbert Beerens / Anefo. Tekst: Historiek  

De kolen voor de Amsterdamse kolenkachels worden gelost op het Amstelveld, 13 december 1955. De kolen kwamen voornamelijk vanuit onze Nederlandse steenkoolmijnen. Tot in de jaren zestig werden de kolenkachels op grote schaal gebruikt. Na 1967 stortte de verkoop van kolenkachels in door de opkomst van de gasgestookte kachels en centrale verwarming. Tot 2018 was Nederland niet afhankelijk van buitenlands gas en was zelfs exporteur, sinds de afschaling van de gaswinning in Groningen is Nederland afhankelijk geworden van buitenlands gas. Fotograaf onbekend / Nationaal Archief.

" Are you Tokkie to me? " zou Robert De Niro zeggen. Dit is het verhaal van Gerrie en Hanna Tokkie, de eerste realitysterren van Nederland. In 2003 verwerven ze plotseling bekendheid door televisiecamera's toe te laten in hun dagelijks leven. Een documentaire over de impact van hun plotselinge roem en de gevolgen ervan. Met deze documentaire wil de familie bewijzen dat ze meer zijn dan de negatieve beelden die in het verleden zijn gecreëerd. Vader Gerrie is ernstig ziek en wil nu hij dat nog kan afrekenen met het stigma. Ook voor zijn kleinkinderen, de nieuwe generatie. “Trots wezen op elkaar”, daar gaat het hem om. De meeste Nederlanders kennen de naam Tokkie wel, al is het tegenwoordig vooral een scheldwoord voor asociale mensen. Velen weten niet dat het woord ontstaan is door de realityserie over de familie Tokkie. Destijds  waren ze wel echt een asofamilie , veel overlast in de buurt veroorzaakt. Zouden uit hun huurhuis gezet worden. Dat was ook de reden van de serie ...

  Paleis voor Volksvlijt aan het Frederiksplein gezien vanaf de Hoge Sluis / Amstel Hotel, 1899. Het Paleis opende haar deuren in 1864 en werd in 1929 verwoest door een brand. Tegenwoordig staat op de plek de Nederlandsche Bank. Fotograaf S. Herz / Stadsarchief Amsterdam.

  Judas is een Nederlandse serie van 11 afleveringen (seizoen 1 en 2 samen). Het vertelt het verhaal van een Nederlandse crimineel en zijn gezin. De serie is gebaseerd op het boek van Astrid Holleeder, de zus van Willem. Het is een verhaal over de Amsterdamse criminele onderwereld en over de gevolgen voor de familie van Willem. Na eerst het eeste deel van het boek gelezen te hebben, nu tijd voor de serie. En ik moet zeggen een krachtige serie. Veel passages die ook in het boek voorkomen dus herkenbaar. Net als het boek kent de serie twee verhaallijnen. Het eerste speelt zich af in het heden, met het afluisteren en kluisverklaringen van Astrid Holleerder. Daarnaast gaan we via flashbacks terug in de tijd, en jonge familie Holleerder, de Heinekenontvoering, de aanslagen op Cor van Hout en ga zo maar door. Op deze manier wordt er een compleet plaatje gevormd van Wim Holleerder, Astrid en de rest van de familie. De rol van Astrid wordt sterk neer gezet, prima rol van Rifka Lodeizen. De...

  1922 | Luchtfoto Paleis voor Volksvlijt. Het paleis werd in 1864 geopend voor publiek en was in eerste instantie bedoeld voor tentoonstellingen en diende uiteindelijk als vermaakcentrum. Op 18 april 1929 werd het paleis verwoest door een brand. Alleen de galerij bleef deels bespaard en een werd in 1960 gesloopt voor de bouw van de Nederlandse Bank. Foto is in eigendom van Rijksvoorlichtingsdienst/fotograaf KLM

  Dit is het Verenigingsgebouw van de joodse zangvereniging Oefening Baart Kunst, die onder leiding stond van dirigent Aron Berlijn (1817-1870). Diamantbewerkers met een passie voor cultuur hebben de bouw mogelijk gemaakt. De grote zaal met ruim 1000 stoelen werd gebruikt voor muziekuitvoeringen, feesten en synagogediensten. Het neo-classicistische gebouw diende tevens als podium voor socialistische manifestaties. Sinds 1999 is het Verzetsmuseum hier gevestigd. Fotograaf onbekend.

  Het Huis met de Hoofden Keizersgracht 123 De onverschrokken dienstmaagd: Op een voorjaarsavond in de 17de eeuw is het dienstmeisje Elsje alleen thuis in het grote huis aan de Keizersgracht 123. Ze zit op de onderverdieping te breien als ze plotseling wordt opgeschrikt door een vreemd geluid. Elsje pakt een brandende kaars en gaat op onderzoek uit. Het geluid leidt haar naar de kelder, waar ze rovers een klein raampje ziet openbreken. De kaars waait uit, maar in het donker weet zij een handzame bijl te vinden waarmee ze zich achter het venster posteert. Zij hoort het gebrom van zware mannenstemmen: een woeste kerel "met ruwen baard" wringt zich naar binnen. "Stil, ik weet al het goud en zilver te vinden, ik zal jullie helpen maar ik moet ook mijn deel hebben", fluistert Elsje de indringer toe. Aangemoedigd door deze woorden komt hij verder door het raampje gekropen, totdat zij met een fikse slag van de bijl zijn kop van zijn romp slaat. Ook de overige vijf bandiete...

Cornelia Arens (geboortedatum onbekend, datum van professie 6 juli 1621 - 14 oktober 1654) leefde als begijn in het begijnhof van Amsterdam en is daar ook begraven. Tijdens haar leven besloten haar ouders zich te bekeren tot het protestantisme. Als  boetedoening hiervoor verzocht zij in haar laatste wilsbeschikking om in de goot op het Begijnhof te worden begraven. Volgens de overlevering werd dit niet gehonoreerd en werd zij toch in de kerk begraven. De volgende ochtend echter zou haar kist in de goot hebben gestaan. Dit herhaalde zich tot drie keer toe. Men besloot toen om haar op 2 mei 1655 toch maar in de goot te begraven. In de straat langs de Engelse kerk is de grafzerk nog terug te vinden en in de gemetselde rand is een kleine herinneringssteen aanwezig. Elk jaar op 2 mei wordt haar graf nog altijd versierd met bloemen, variërend van viooltjes tot vergeet-mij-nietjes.

  Het Lloyd Hotel is een hotelgebouw in het Oostelijk Havengebied van Amsterdam dat in 1939 in gebruik werd genomen voor de opvang van Joodse vluchtelingen uit Duitsland. Vanaf de Februaristaking in 1941 werd het gebouw door de Duitsers gebruikt als gevangenis onder de naam Huis van Bewaring III voor kortgestraften en preventief gedetineerden. Later werd het een Jeugdgevangenis en tegenwoordig is het een luxe hotel !! Fotograaf onbekend.

  Pakjesavond in Amsterdam, 1665. Het werk is geschilderd door Jan Steen. Centraal staat de jongste dochter van het gezin die zich kennelijk het afgelopen jaar goed gedragen heeft en daarvoor wordt beloond met een pop en andere geschenken. Haar oudere broertje staat huilend naast haar, want zijn schoen is leeg gebleven. Hij wordt uitgelachen door een ander broertje. Op de achtergrond staat de grootmoeder die mogelijk toch nog troost heeft voor de huilende jongen in de vorm van een verborgen cadeau. De moeder toont belangstelling voor de geschenken van haar jonge dochter. De vader van het gezin ziet glimlachend het hele tafereel aan. Het Sint-Nicolaasfeest is een schilderij van de Nederlandse kunstschilder Jan Steen. Steen schilderde het 82 x 70,5 cm grote werk, uitgevoerd in olieverf op doek, tussen 1665 en 1668. Het bevindt zich in het Rijksmuseum Amsterdam.

  J. C. Bloem (1887-1966) – De Dapperstraat De Dapperstraat Natuur is voor tevredenen of legen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een stukje bos, ter grootte van een krant, Een heuvel met wat villaatjes ertegen. Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen. Alles is veel voor wie niet veel verwacht. Het leven houdt zijn wonderen verborgen Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat. Dit heb ik bij mijzelve overdacht, Verregend, op een miezerige morgen, Domweg gelukkig, in de Dapperstraat. (Uit: J.C. Bloem – Verzamelde gedichten. Athenaeum / Polak & Van Gennep)

  Hannah Goslar met haar beste vriendin Anne Frank (links) op het Merwedeplein, Amsterdam. Hannah Elisabeth Pick-Goslar is gisteren op 93-jarige leeftijd overleden in Jeruzalem. Na de machtsovername in Duitsland door de nazi's emigreerde het gezin naar Amsterdam. Daar leerde ze Anne kennen. De in Duitsland geboren Goslar zat op dezelfde school. Ze werd door haar vriendin ook wel Hanneli genoemd. In juni 1943 werd Goslar samen met haar vader, grootouders en jongere zus Gabi door de Gestapo gearresteerd en naar concentratiekamp Bergen-Belsen gedeporteerd. Daar ontmoette zij haar vriendin nog één keer. Dat gebeurde in februari 1945, vlak voordat Anne overleed. Goslar overleefde de oorlog. Zij werd verpleegkundige en trouwde met Walter Pinchas-Pick. Het paar had drie kinderen, elf kleinkinderen en meer dan twintig achterkleinkinderen. De Nederlandse film Mijn beste vriendin Anne Frank, die op Netflix te zien is, is gebaseerd op het verhaal dat Goslar na de Tweede Wereldoorlog heeft ver...

De laatste rallyauto's rijden van de gierpont af en zijn aan de start van de 112 Km lange etappe Nijmegen-Amsterdam begonnen. In het midden de schipbrug met op de achtergrond de St. Augustinuskerk en de St. Stevenskerk. ( Zwart-wit foto Regionaal Archief Nijmegen )