Gone with the Wind (1939)

 Gone with the Wind is een Amerikaanse epische historische romantische film uit 1939 , gebaseerd op de roman uit 1936 van Margaret Mitchell . De film werd geproduceerd door David O. Selznick van Selznick International Pictures en geregisseerd door Victor Fleming . De film speelt zich af in het Amerikaanse Zuiden tegen de achtergrond van de Amerikaanse Burgeroorlog en het tijdperk van de wederopbouw , en vertelt het verhaal van Scarlett O'Hara ( Vivien Leigh ), de wilskrachtige dochter van een plantage-eigenaar in Georgia, na haar romantische achtervolging van Ashley Wilkes ( Leslie Howard ), die getrouwd is met zijn nichtje, Melanie Hamilton ( Olivia de Havilland ), en haar daaropvolgende huwelijk met Rhett Butler ( Clark Gable ).

De beste romance aller tijden!

Margaret Mitchells Gone with the Wind is in essentie een casestudy over de oude Amerikaanse manier van leven, waarin trots en eer de essentie van het menselijk bestaan ​​waren. Victor Flemings vertolking van de klassieke roman, een klassieker op zich, doet recht aan de thema's die Mitchells suggestieve meesterwerk propageert. In de woorden van Mitchell zelf is Gone with the Wind het verhaal van de mensen wiens gave van lef hen een definitief voordeel gaf om de beproevingen en de worstelingen van de Amerikaanse Burgeroorlog te doorstaan, tegenover degenen die het innerlijke besluit en de vastberadenheid misten die nodig waren om te overleven.

Scarlet O'Hara, de welopgevoede, arrogante, stormachtige en opportunistische hoofdpersoon van de saga, is een ogenschijnlijk gebrekkig individu wiens onverbiddelijke drang om haar ego te sussen en haar fantasieën te realiseren veel sterker lijkt dan haar aanhankelijkheid aan welke geloofsovertuiging dan ook die vroom is voor haar volk en relevant is voor haar tijd. Haar sprankelende charme en ongebreidelde ijver maken haar niet alleen tot een lustobject voor haar mannelijke tegenhangers, maar ook tot een object van afgunst voor de meisjes om haar heen.

Vivian Leigh past perfect in de karikatuur van Scarlet O'Hara. Ze maakt volledig gebruik van haar talent, moed en sluwheid om een ​​rol te spelen die subtiliteit, bruuskheid en evenwicht in gelijke mate vereist. Het klinkt misschien als een overdrijving, maar geen enkele andere actrice leek beter toegerust om de rol van een zuidelijke schone te spelen dan Leigh zelf, die niet één maar twee Oscars won terwijl ze er één speelde: de eerste voor haar vertolking van Scarlet O'Hara en de tweede voor haar vertolking van Blanche DuBois in A Streetcar Named Desire tegenover Marlon Brando. Haar vertolking van Scarlet O'Hara, waarin ze panache, ontroering en peremptoriteit perfect combineert, is in feite misschien wel de beste vertolking door een vrouwelijke hoofdrolspeler in de filmgeschiedenis. Leigh gebruikt haar ervaring op het podium om te improviseren om nieuwe dimensies en complexiteiten toe te voegen aan Scarlets karikatuur, die volgens de roman grotendeels eendimensionaal was: ronduit slecht. Scarlets koppigheid en haar ondeugende obsessie voor een conformist als Ashley, die niet alleen onverschillig is voor haar gevoelens, maar ook niet in staat is de passie en ijver waarmee ze hem nastreeft te beantwoorden, vertegenwoordigen slechts één dimensie van haar veelzijdige zelf, dat laag voor laag wordt onthuld met de voortgang van het verhaal. De kijker is begaafd om Scarlet in verschillende avatars te zien: een usurpator, een egomaniak, een jonkvrouw, een aartsvijand, een bedreiging, een beschermer, een redder, een patriot, een vechter en vooral als een kwintessens van het vrouw-zijn.

Clark Gable als Rhett Butler vult Vivian Leigh's grotere dan levensgrote vertolking perfect aan. Hij is een regelrechte verdorvene, een gewetenloze opportunist wiens leven draait om geld verdienen en het najagen van vleselijke genoegens. Echter, achter deze façade, net als Scarlet, schuilt een mens die in staat is tot liefde, en het waard is om bemind te worden. Deze onopvallende maar duidelijke overeenkomsten maken Scarlet en Rhett een perfecte match voor elkaar. De subtiele chemie en spanning tussen de twee protagonisten geven het verhaal zijn impuls en resonerende charme. De rest van de cast heeft voorbeeldige optredens gegeven met een speciale vermelding van Olivia de Havilland, die als Melanie een toonbeeld is van liefde, nederigheid en vergeving. Ze vormt een opvallend contrast met Scarlets karikatuur en vertegenwoordigt een traditioneler beeld van vrouw-zijn.

De regie, cinematografie, montage en muziek van de film zijn allemaal van topklasse en het is de geweldige synergie van al deze elementen die de film tot een extravaganza en een onbetwist meesterwerk maakt, een om tot in de eeuwigheid van te genieten. De film is een amalgaam van scènes, vol emotie en drama, die de kijker de hele film geboeid houden. De scène waarin Scarlets vader haar vertelt hoe belangrijk moederland is, en het beschouwt als het enige waar het de moeite waard voor is om te vechten, is puur goud. Andere scènes die in de buurt komen van zijn genialiteit zijn de scène waarin Scarlet de taken van een gynaecoloog uitvoert om Melanie te helpen bij de geboorte van haar kind, en de scène waarin Scarlet belooft Tara tot haar laatste adem te beschermen. De film heeft ook een verbazingwekkend repertoire aan dialogen die met een mooie mix van finesse en nauwkeurigheid worden gebracht. Butlers beroemde dialoog waarin hij tegen Scarlet zegt: "Je zou vaak gekust moeten worden, en door iemand die weet hoe," is ook een van mijn favorieten aller tijden.

De film, met name het anti-climax einde, brengt tranen in de ogen en laat de kijker overweldigd achter terwijl hij een regenboog aan verschillende emoties ervaart, verbijsterd door de enorme impact van de reis die hij indirect moet ondergaan.

PS. Gone with the Wind is ongetwijfeld een van de grootste wonderen van de cinema en is een levend bewijs van de tijdloosheid van de cinema en zijn grenzeloze potentieel. Een must-see voor iedereen.