My Life , My Blog

Kinderen die in een volwassen conflict terechtkomen, hebben geen zeggenschap over wat ze willen, als ze zich uitspreken, luistert niemand naar hen. Vaak mogen ze er niet eens over praten, ze worden gebruikt als wapens in een strijd met uiteindelijk alleen verliezers... het breekt je hart. Mijn kleindochter weet waarschijnlijk niet dat ik besta......

  Ze zeggen vaak op "oudere leeftijd'' veranderd een mens niet meer zo veel. Durf rustig te zeggen dat ik de afgelopen 12 jaren meer ben veranderd dan in de rest van m'n leven bij elkaar. In de rest van m'n leven ben ik ook nooit zo behandeld als de laatste 12 jaren. Het meest beschadigende en beangstigenste is denk ik wel dat die "behandeling" gebeurde juist door de mensen waarvan ik zo ongelooflijk hield en die ik vertrouwde als geen ander, namelijk mijn kinderen. Daarom is er voorgoed een "VOORdat en een NAdat" in mijn leven. Kreeg een ''straf'' die erger is dan de doodstraf, ze hebben mij dood verklaard bij leven en mij mijn kleinkind afgenomen. En de aanklacht??? NOOIT te horen gekregen!!

  Vergeef me, Vader... Het is allemaal gewoon een vergissing...    Ik bleef daar... precies waar je me achterliet, twee hele dagen...   Ik sliep aan de kant van de weg... Het lawaai van de auto's maakte me zo bang, maar ik bewoog niet, geen haar, zodat je me kon zien als je ooit terugkwam...   over gisteravond... een van die auto's stopte, en zij stapte uit. Ze bood me eten aan en ik zei nee... Ze vroeg me om bij haar thuis te slapen en ik zei ook nee... Ik probeerde haar uit te leggen dat ik op jou wachtte, maar ze drong aan... Ze haalde een riem tevoorschijn en zei dat ik daar niet langer kon blijven. Ik heb er spijt van... maar ik beet haar...   Ik beet hem een paar keer... Ik beet de riem en plaste op mezelf. Ik schreeuwde, brulde, blafte...   begrijp me gewoon, ik wilde nooit van je gescheiden zijn!   Uiteindelijk, ondanks mij, nam ze me mee.. Ik schreeuwde zo hard als ik kon toen ik bij haar thuis kwam, voor het geva...

  Rouw, zo ben ik gaan beseffen, is liefde zonder kans om te landen. Het zijn al die knuffels die je nog steeds wilt geven, de woorden die onuitgesproken zijn gebleven, de momenten die je je voorstelde te delen maar nooit hebt gehad. Die liefde verdwijnt niet – ze verzamelt zich stilletjes. Ze nestelt zich in je ooghoeken wanneer er tranen uit het niets opwellen. Ze leeft in de zwaarte van je borst, in de beklemming in je keel wanneer een herinnering te hard aankomt. Ze blijft hangen in de stilte waar vroeger het lachen was. In de ruimtes die niet langer vol aanvoelen, omdat er iemand belangrijks ontbreekt. Rouw is niet zomaar pijn – het is liefde die nog steeds de hand wil reiken. Liefde die niet weet waar ze anders heen moet, dus blijft ze in je, een stil thuis creërend in je hart. En hoewel het pijn doet, herinnert het je er ook aan – wat je had was echt. Diep. Mooi. Dus als de pijn opkomt, vecht er dan niet tegen. Laat het zijn. Want het is slechts liefde, die nog steeds probee...

WAAROM HELEN MENSEN NIET? "Omdat genezing erg onaangenaam is! » De obstakels voor genezing zijn onder meer het opgeven van het leven in het verleden, het stoppen met het slachtoffer te zijn en de angst voor verandering. Onze gedachten en energie richten op ons verleden gaat ten koste van onze cellen en organen die energie nodig hebben om te kunnen functioneren en te genezen. Genezing vereist dat je in het heden leeft en de energie terugkrijgt die gevangen zit in onze trauma's en wonden. De enige reden om het verleden te voeden en in leven te houden is de verbittering van wat er is gebeurd. Weigeren een gebeurtenis of iemand uit het verleden te vergeven, leidt tot lekken van energie. Vergeving geneest lekken. Vergiffenis heeft niets te maken met het feit dat anderen niet verantwoordelijk zijn voor de verwondingen die ze hebben veroorzaakt. Wanneer we een pijnlijke gebeurtenis in ons leven zien als een boodschap of een uitdaging in plaats van als persoonlijk verraad, dan wordt d...

"Trauma" Om jou heb ik nooit gevraagd Toch maak je deel uit van mijn leven Mijn eigen persoon is weggezakt Toch heb ik nog veel om te geven Je bezorgt me twijfels aan mezelf Omdat ik veel belevingen niet erken Door vluchtgedrag bouw ik muren op Omdat ik niet anders gewend ben Helaas kan ik niet meer terugnemen Wat je me allemaal hebt aangedaan Wel laat ik hierbij weten dat ik heb Wat nodig is om op eigen benen te staan Je laat me geloven in een schijn persoon Terwijl ik eigenlijk anders hoor te zijn Vaak voelt het alsof ik moet overleven Terwijl ik meer kan met mijn brein Kijk eens naar de persoon die ik ben En de obstakels die ik heb doorstaan Nu is het moment om jou aan te pakken En zonder jou verder te kunnen gaan Alles wat je me hebt laten ervaren Heeft me allemaal tot dit punt gebracht Maar alles wat hierdoor achtergebleven is Heeft voor mij een verborgen kracht Mijn tijd om te bloeien is aangekomen Zodat ik kan beleven wat ik verdien Alle avonturen die ik nog wil beleve...

  Lief kind, Ja, ik weet het, je kent mij niet, maar ik ben je oma. Het heeft mij veel verdriet gedaan dat ik je niet ken. Dat betekent natuurlijk dat jij mij ook niet kent. Je moeder heeft besloten je bij mij weg te houden. Ik heb me diepbedroefd gevoeld en talloze tranen vergoten. Toen ik geen tranen meer had, besloot ik het los te laten en mijn leven voort te zetten met de mensen die van mij houden en mij geluk schenken. Ik denk en hoop dat er een dag komt waarop je wilt weten wie je grootmoeder is. Misschien leef ik nog, misschien ook niet Weet dan dat de deur voor je openstaat. Ik ben altijd blij je te leren kennen en te weten dat je een kleinkind van mij bent. Dagboek van een gebroken vrouw Afbeelding van: Mateja Marinko

Lieve Pinky, Dank je voor jouw houden van Zoals alleen een dier dat kan Nooit meer jouw pootjes om me heen Geen lieve kopjes tegen mijn been Dank je wel lief kattenkind Dat je mij zo hebt bemind. Mijn kleine vriendje op vier poten Ik heb echt van je genoten Rust maar lieve schat Je hebt het zwaar gehad Je was echt een super lieve kat,  Met een hart van goud Ik zal jou echt niet meer vergeten En ooit dan komen we elkaar weer tegen Ik zal je knuffelen en omarmen Deze gedachte blijft mijn hart verwarmen... Ik zal je missen ouwe spinnerd 💖💖 Geboren op 5 Mei 2005 Overleden op 29 Maart 2024

  IK heb thuis een mooi fotolijstje aan de muur hangen waarin ik tekening van mijn kleindochter bewaar. Al 11 1/2 jaar komen er geen nieuwe bij. Wel doe ik er zelf af en toe een kusje geven aan mijn dierbare tekening die ik van haar heb met de kleine handjes, waarop ik bijvoorbeeld zeg hoe erg ik het vind dat ik nooit meer tekeningen zal maken met TS en hoe erg ik haar mis. Ik hou heel erg van creativiteit en het was iets wat ik graag met haar deed. Kon alleen nooit de tekeningen mee nemen want die scheurde ze heel erg enthousiast kapot. Ik heb er maar 1 en dat is de mooiste tekening van de hele wereld... TS is nu 13 en tot mijn grote verdriet heb ik geen idee hoe ze er nu uitziet en wat haar bezighoudt. Het verschil tussen 2 en 13 jaar is natuurlijk groot. We hadden een bijzondere band, voor mij is ze het liefste meisje van de wereld. IK hoop met dat ze graag bij haar wilde wonen. Daarom zorg ik dat ik in ieder geval vindbaar blijf via social media. Als ze wil kan ze met me in c...

 I k ben oma van mijn enige eigen kleinkind, dit is wat ons voor altijd verbindt Beetje mijn genen, mijn Dna, mijn bloed. Heel oneerlijk, dat ik zelf ook wordt beboet. Dat papa en mama geen geld meer kregen is oma bij het grof vuil gezet. Soms ben ik kwaad maar altijd ook verdrietig en machteloos. kan niet begrijpen hoe ze voor dit gedrag kon kiezen. Het is niet mijn schuld. Dagelijks voel ik het gemis, de pijn... Nog steeds, na 11 jaar blijft mijn deur open staan, In de hoop dat de moeder van mijn kleinkind, mijn kleinkind naar binnen laat gaan...

VERDRIET In de diepten van verdriet vinden we vaak de hoogten van spirituele groei. Verdriet is als een donkere nacht waarin de sterren van onze ziel scherper schijnen. Het is in onze tranen dat we de zaden van begrip, compassie en vergeving planten. Laat verdriet je niet breken, maar laat het je transformeren. Laat het je herinneren aan de kostbaarheid van het leven en de onmetelijke kracht van liefde. In het verdriet is er een stille wijsheid, een diep inzicht dat ons verbindt met het universum en herinnert aan de eeuwige cyclus van opstanding en vernieuwing. Sta stil bij je verdriet, omarm het met mededogen, en je zult ontdekken dat het je uiteindelijk zal leiden naar innerlijke vrede en verlichting."... Bron: Zielsgelukkig.

Zou zo graag eens een flink potje willen huilen, maar dat lukt me niet meer..... Ben ik hard geworden......? NEE, dat niet! Kan gewoon niet meer huilen ook vandaag niet op mijn dochters verjaardag, heb al m'n tranen de eerste paar jaar vergoten..... Wat zou ik graag even om het hoekje willen kijken of het goed met haar gaat maar weet zelfs niet meer haar huisnummer waar ze woont... Zal blij zijn als de dag voorbij is, zoveel herinneringen aan de dag dat ze geboren werd, hoe blij en gelukkig we waren, hoe ontzettend gewenst ze was. En nu... Nu níks!

Kwam onlangs foto's tegen van mijn dochter als peuter en jong meisje... dit nam me even terug naar een tijd waarin het goed ging. Vervolgens moest ik ze, snel opbergen omdat de pijn en het verlangen binnen kwamen drijven en me naar een plek trok waar ik niet meer wil zijn. Mijn dochter wordt morgen 34 jaar. Heb haar al twaalf jaar niet meer gezien of gehoord. Ben verder gegaan, meestal gaat het goed behalve als de foto's van betere tijden binnensluipen... om me te herinneren aan wat ooit was én wat ik nooit meer zal terug komen  of ooit nog terug zal krijgen... Ik ben inmiddels de hoop verloren, maar ik huil nog regelmatig om haar en om mijn kleindochter die waarschijnlijk niet weet dat ik besta... En toch denk ik terug aan de dag dat ze geboren werd, het heeft 18 uur geduurd voordat de bevalling eindelijk ten einde kwam en ik mijn dochter vast mocht houden... Voelde me zo gelukkig en niet wetende wat me nog allemaal te wachten stond..... Ik heb toen zo gehuild en wist niet dat...

Lief kleinkind, Zal ik het je ooit kunnen vertellen? Dat ik heel graag contact met je wil. Maar dat het niet mogelijk is. Zal ik je ooit kunnen zeggen dat ik zielsveel van je houd? En dat die liefde voor jou dwars tegen jouw gedachten ingaan, dat ik niets met jou te maken wil hebben? Dat je niet de moeite waard bent om voor te vechten? Lief kleinkind heb je mijn kleur ogen? Mijn inplant van je haar? Herken je dingen van jou in mij? Mijn karakter, iets van mijn genen? Lief kleinkind als ik een opa en oma zie fietsen of wandelen, dan kruip ik weg in een hoekje van mijn hart. Dan maak ik me onzichtbaar. Want het is toch niet normaal dat ik oma, maar geen oma ben? Het hoort toch zo dat gezinnen bij elkaar blijven. Ik zwijg en draag een stil verdriet. Maar zal ik je dat ooit kunnen vertellen? Oma Xxx

  In liefdevolle herinnering aan Jayson  13 juni 2015 27 november 2023 Afscheid nemen van je beste vriend , die een lijdensweg niet heeft verdiend. Het blijft moeilijk  en het doet vreselijk veel pijn, Toch zal zijn dankbaarheid voor altijd jouw deel zijn. Lief en leed hebben jullie samen gedeeld, samen gelopen en ook gespeeld. Dag in dag uit trouw aan je zijde, dit grote verlies was niet te vermijden. Maar wees sterk voor je grote vriend, Hij had dit einde nu wel verdiend. Vaarwel en droom nu zacht, Ik denk aan jou terug met een lieve glimlach..... Liefs van je mensen Oma Xxx Gedicht voor mijn dochter, heel veel sterkte gewenst Xxx

VANDAAG mocht ik een foto zien.... Een mooi meisje dat stoer de lens inkijkt. Zonnebril op haar hoofd en de step in haar handen. Klaar om te gaan steppen. Ze moet daar een jaar of 8 op zijn, inmiddels is ze al 13 en waarschijnlijk zit ze nu op de hoge school. Ik slik een keer en zie mijn kleinkind. Mijn toekomst met haar stopte toen ze 2 jaar was. Dag meisje, een groet van oma uit het verleden. Ik blijf hopen dat er ooit nog toekomst voor ons samen is.

STILLE ARMOEDE Het doet verdriet De stille armoede die men niet ziet Men durft zich niet te uiten Nee, het blijft binnen en het komt niet naar buiten Maar als je erover blijft zwijgen Hoe kun je dan hulp krijgen Schamen hoef je je niet Ik wou dat men dit voor zichzelf inziet Ik weet het is zwaar Maar er zijn mensen die helpen, echt waar. Schrijver: Thea Boerrigter, 24-03-2014 Bron: http:// www.gedichten .nl/schrijver/Thea+Boerrigter ________________________________________ Ik ga zo kijken waar de uitdeelkastjes zijn...... _________________________________________ Update: Ik heb er 1 gevonden maar ik durfde er niet heen te lopen om te kijken of er wat voedsel is wat ik kan gebruiken. Ik ga zo voor voorlopig mijn laatste bakje sla eten en een half schnitzel. Ik vraag me af hoelang het duurt voordat je maag is verkleind en dat je de honger niet meer voelt. Ik heb net de voorraadkast na gekeken en ik kan ruim 3 weken eten daarvan, mijn vlees geef ik verder aan mijn hondje. Tis moeilijk...

  Stel je voor dat je leeft met een schreeuw in je. En de schreeuw is van jou. En niemand anders hoort het. Dat is verdriet. Stel je voor dat je leeft met een schreeuw in jezelf – een schreeuw die alleen van jou is. Het is luid, het is doordringend en weerklinkt door elk deel van je wezen. En toch hoort niemand anders het. Verdriet kan ervoor zorgen dat de wereld zo ver weg lijkt. Het kan zijn dat u midden in een gesprek zit, maar je geest is ergens anders, gevangen in die schreeuw. Hoe klinkt een stille schreeuw eigenlijk? Hoe zou het klinken als iemand anders het kon horen? Misschien is het niet echt een schreeuw, maar een gevoel met geluid, zo rauw, zo pijnlijk, zo ondraaglijk dat er geen woorden zijn om het te beschrijven, dus wordt het een geluid, een geluid, een trilling dat door ons hele lichaam raast, schreeuwend... De schreeuw van verdriet.

  Eenzaamheid Alleen sta ik s'avonds op het stille strand op blote voeten te woelen door vele korreltjes zand kijk naar de horizon vele kilometers over zee tranen rollen over mijn wangen voel mij ver van tevree zie badeendjes wazig door mijn tranen in zee voorbij zwemmen stil door eenzaamheid hoor geen stemmen alleen komen te staan doet enorm veel pijn konden de mensen van voorheen maar bij mij zijn Zo zit ik ondertussen te denken hoe het leven verder zou gaan de strijd van eenzaamheid kan toch niemand aan eenzaamheid zie je steeds vaker om je heen voor deze mensen zeer verdrietig bekenden ga er gewoon weer heen de persoon is niet veranderd is hetzelfde gebleven diegene heeft veel verdriet en pijn je kan toch net als vanouds met elkaar door leven.