My Life , My Blog

Wanneer je mensen met een goed hart pijn doet, huilen ze niet, ze houden hun pijn binnen. Ze zullen stilletjes verhuizen en nooit meer terugkomen. Ze zullen niet stoppen met goed te zijn, maar ze zullen je nooit meer vertrouwen. Dat is precies wat er gebeurt als je ze verliest.. En mij ben je verloren.....

  Wanneer iemand nee tegen je zegt, of je niet leuk vindt, of je gewoon negeert, onthoud dit:  Afwijzing laat het misschien voelen alsof er iets "fout" is met je, maar ik zou graag willen dat je het op een andere manier bedenkt. Er is niets mis met jou, dus het is geen afwijzing, het is een herleiding. Het betekent dat deze relatie gewoon niet voor jou is. Het is waarschijnlijk niet in jouw belang, dus ga verder. Neem nooit persoonlijk wat anderen zeggen en doen. Het is altijd een weerspiegeling van wat er in hen gebeurt. Waarom je leven leiden op basis van de mening van een ander? (Jezelf verwijderen van mensen en plaatsen waar je je niet gewaardeerd of gerespecteerd voelt is zelfzorg.) Kunstenaar Onbekend

De band tussen de grootmoeder en haar kleindochter… De heilige verbintenis tussen een grootmoeder en haar kleindochter is een band die verder gaat dan het tastbare. Het is een magische band die tot stand komt met gelach, spelletjes en knuffels die het verstrijken van de tijd weerstaan. De grootmoeder en kleindochter zijn handlangers, vrienden en vertrouwelingen en ze delen niet alleen het heden, maar ook het verleden en de toekomst. In dit levensechte sprookje zijn grootmoeder en kleindochter twee zielen die hun weerspiegeling vinden in elkaars licht en wijsheid. De gedeelde verhalen, de met elkaar verweven verzen en de magie die ze samen oproepen, maken deel uit van hun gedeelde schat. Door de jaren heen wordt dit dynamische duo synoniem voor jeugd en ervaring, een perfecte balans die de ziel van beide voedt. Grootmoeders, bewakers van verhalen en wijsheid, delen met hun kleindochters niet alleen de familie-erfenis, maar ook een schat aan leringen die generaties overspannen. Elke ontm...

Ik geef je deze bezem zodat je verdriet, pijn, woede, wrok, leugens, huilen, haat en alle slechte dingen die je in het verleden pijn hebben bezorgd, kunt wegvagen. Dus pak deze bezem en ruim alle troep uit je leven..

  "Er zitten 2 kanten aan een verhaal". Kan deze zin even niet horen... het is echt geen "wet van en Perzen" om er nog maar eens een dooddoener tegen aan te gooien... Ook de andere dooddoeners kennen ik... ''Een kind doet dit niet ZOmaar'' ''Waar rook is zal vuur zijn'' ''Laat het los'' ''Waar 2 kijven hebben er 2 schuld'' ''je moet met ze gaan praten'' en er zijn ongetwijfeld nog meer van dit soort geijkte uitspraken waar je niks mee kunt. Beloof oprecht, mocht mij ooit de 2e kant ter ore komen, zal ik het hier openbaar op de pagina delen... Maar kom me niet aan met al die dooddoeners.

  Vergeven Diepe pijnen zitten van binnen, je weet niet hoe te beginnen. Vergeven kun je het niet, het geeft veel pijn en verdriet. Te veel impact heeft het gegeven, een deel van ons leven. Vergeven... waarom, deze actie was dom. Kom niet in m'n ogen, mijn ziel is bedrogen.

  Lieve Dochter  Het gaat niet goed. Het gaat helemaal niet goed. Maar niemand heeft het door, ik kan het uitstekend verbergen. Toneelspelen is een koud kunstje. Niets is wat het lijkt. Keeping up appearances, ik kan zo door voor de Oscars. Dus lach ik als er gelachen moet worden, laat ik af en toe een traan als dat in het plaatje past en straal ik rust uit alsof er niets aan de hand is en mijn leven, ook zonder jou, tevreden voortkabbelt. Krampachtig probeer ik te achterhalen of er een aanleiding is. Ik graaf en graaf in mijn gedachten en opeens komt het als een schok binnen. Ik weet het. Ik weet wat de aanleiding is waardoor ik me de laatste tijd zo ontzettend ellendig voel. Waarom dat steentje in mijn maag, wat er al jaren zit, de laatste weken uitgegroeid is tot een loodzware kei die ik – dag in, dag uit – met mij meezeul. Je hebt het laatste lijntje doorgeknipt. Je hebt me, na mijn laatste bericht, geblokkeerd op FB. Dat laatste lijntje, die zwakke breekbare uiterst dunne...

  Als je 13 jaar je kind niet ziet, niet hoort! Kan er niets inniger worden, alleen meer vervreemding. Al die jaren hopen, al die jaren dromen toen het kind nog onder je vleugels was. Vooral de baby en kleutertijd komen sterk naar boven. De scholen, de keuzes ,in 13 jaar komt er veel voorbij. Al die tijd heb je dat kind nooit meer gezien of gesproken. Ook mijn kleinkind nooit meer gezien. Het verdriet wordt anders, eerst boosheid, dan jaren met de vraag waarom? Dan begint het te wennen ook al huil je nog best wel eens. Je leest dat je niet de enige bent die zoiets meemaakt. Verbazing nooit gedacht. Verbittering nee vervreemding ja, na al die tijd. Vraag mij nooit af, had ik maar dit of had ik maar dat. Dertien jaar is lang, te lang.....

  Het is bijna een vaststaand feit dat jullie niets verkeerd gedaan of gezegd hebben en dat de verstoting dus ook geen afrekening is; het is een overlevingsstrategie van een kind onder psychische druk dat verkeerde beslissingen neemt maar tegelijkertijd wil verhinderen dat jullie de breuk zouden kunnen herstellen, jullie de kans wil ontzeggen om in het reine met julliezelf te komen en een familiale oplossing voor de kwelling te vinden schreef iemand... Het voelt ook aan als tergen - al dan niet bedoeld - en plaatst jullie in een slecht daglicht. Vaak ligt er een psychisch lijden of een persoonlijkheidsproblematiek aan de oorsprong en dan kan je je de vraag stellen of je van hem of haar niet beter verlost bent, ook als is het jouw eigen kind, maar ook onwetend van alle problemen die er spelen. Die kennis zou jullie in jullie onmacht heel veel pijn kunnen doen en hoe paradoxaal het ook is, het beschermt jullie van nog meer leed terwijl jullie aan de zijlijn staan. Is er bij hem of ha...

  Els de Groen (73) heeft meer dan vijftig boeken en boekjes geschreven. Deze waren echter onvergelijkbaar met ‘Even kaas halen’, een novelle waarin een oude vrouw onthult hoe ze al jaren geleden werd afgesneden van het contact met haar kleinkinderen. Wat niet veel mensen weten, is dat het boek is gebaseerd op persoonlijke frustraties en pijn. ”Dit is voor mij veruit het moeilijkste en meest persoonlijke verhaal dat ik aan papier heb toevertrouwd.” ”Ik weet zeker dat het heel herkenbaar is voor veel opa’s en oma’s. Dat we er zo weinig over weten komt omdat het onderwerp met schaamte is omgeven.” ”Oma’s zoals ik lopen er niet mee te koop dat ze van de kleinkinderen zijn afgesneden. Wij vertellen liever niet dat we op hun eigen verjaardagen geen cadeautjes mogen geven.” Els (73) mag voor straf haar kleinkinderen niet zien Teleurgesteld ”Mijn dochter heeft drie kinderen, zo vertelt Els. Een van de kinderen heeft extra zorg nodig. Mijn dochter heeft mij gevraagd om extra ondersteuning ...

  En de tijd verstrijkt, ja, de tijd verstrijkt en dingen worden overwonnen, momenten, herinneringen, mensen worden overwonnen en je ziet dat alles, alles voorbijgaat. Zo komt het moment waarop je leert jezelf in bedwang te houden, zodat je geen pijn doet, geen kwaad doet, ook al vergeet je het niet, maar je leert het. Je wilt niemand pijn doen, je wilt niemand meer pijn doen, je geeft niemand antwoord, ongeacht hoeveel pijn hun antwoorden jou ook doen. Je kiest voor stilte, ja, waarvan je heel goed weet dat dit de beste reactie is. En dus zorgt het leven voor alles, en voor elk van de dingen. En je blijft lopen, je blijft lopen, je blijft leven, ademen, meer dan gisteren, altijd meer dan gisteren. Onderweg obstakels tegenkomen waar je je hoofd niet voor buigt, altijd naar je toe, altijd. Je ontwijkt blikken niet, maar je glimlacht en kijkt ze aan. En de tijd verstrijkt, ja, de tijd verstrijkt en je realiseert je dat alles wat er is gebeurd, met een reden is gebeurd, dat wat pijn d...

  Op een dag weet ik dat ik terug zal kijken en mezelf eindelijk zal laten ademen. Ik zal daar zitten, misschien met een kop koffie in de hand, en nadenken over alles wat ik heb meegemaakt: de nachten die eindeloos leken, de dagen waarop opgeven gemakkelijker leek dan doorgaan. Ik zal glimlachen, niet omdat het gemakkelijk was, maar omdat ik het volhield. Ik zal tegen mezelf zeggen: 'Het was moeilijk, maar je hebt het gedaan. Je bleef doorgaan toen het voelde alsof alles uit elkaar viel. En voor een keer zal ik trots zijn – niet omdat ik perfect ben, maar omdat ik sterk genoeg ben om het elke dag opnieuw te proberen. Het leven heeft deze manier om ons op de proef te stellen, nietwaar? Soms voelt het alsof het gewicht van de wereld naar beneden drukt, en vragen we ons af of we wel gebouwd zijn om ermee om te gaan. Maar op de een of andere manier blijven we, ondanks alle chaos, vooruitgaan. We huilen, we struikelen en we twijfelen aan onszelf, maar toch overleven we. En dat is iets d...

  Met het boek Zij noemde mij Kruizemunt sluit Abeltje Boerstra (73) haar turbulente jeugd, heftige huwelijk en ruzies met haar drie kinderen – onder wie gewichtsconsulent Sonja Bakker – af. “Na de scheiding is het bergafwaarts gegaan tussen mij en de kinderen.” TRAUMA Dat Abeltje een bewogen leven heeft gehad, is een understatement. Met een vader die haar mishandelde, een ex-man met narcistisch gedrag en kinderen die haar niet meer willen spreken, was het een turbulent bestaan. “Ik heb altijd gefocust op de ander, omdat mij thuis was geleerd constant op mijn hoede te zijn. In mijn huwelijk met mijn ex-man nam ik dat ook mee. Ging hij links? Dan deed ik dat ook, want anders kregen we ruzie”, aldus Abeltje. “Op mijn zeventigste besloot ik alle gebeurtenissen op te schrijven. Dit voelde als therapie. Als mijn kinderen het boek samen met mij hadden gelezen, had ik het waarschijnlijk nooit gepubliceerd. Mijn doel is nu om andere vrouwen te helpen die hetzelfde meemaken als ik heb meege...

  Wacht niet tot ik er niet meer ben Om dan opstaan ​​om te spreken Over alle dingen Dat je van mij hield Zing niet al mijn lof Door al je tranen heen Wanneer ik er niet meer ben Naast je om te horen Laat al die liefde niet achter Als een onuitgesproken geheim Maar vertel het me morgen Of nu in plaats daarvan En ik zal het je ook vertellen Van de dingen die ik bewonder Om wie je bent En hoeveel je inspireert Ik zal vanuit mijn hart spreken Terwijl je hier nog bent om het te weten ‘Je bent’ en niet ‘je was’ Of ‘vroeger was het zo’ Ik zal over jr licht spreken Terwijl je de woorden nog steeds zult horen En laat die liefde niet achter In de duisternis, ongehoord Dus vertel het me morgen Of nu meteen: wacht niet Omdat we het niet weten Wanneer het misschien te laat is Omdat we het niet weten Wanneer onze tijd misschien om is En we moeten horen - terwijl we hier zijn - Hoe geliefd we zijn. ~ 'Tell Me Tomorrow’ by Becky Hemsley ~ Becky Hemsley Poetry ~ Art by Marika Campeti

  Hoe meer we liefhebben Betekent ook hoe harder we rouwen Hoe moeilijker het is Om verder te gaan als ze weggaan Hoe moeilijker het is om te slapen En hoe moeilijker het is om wakker te worden Om te weten dat ze er niet zijn Met elke ademhaling die we nemen Het is moeilijk om vooruit te kijken En moeilijk om terug te kijken Vast in het midden, Gevangen en opgesloten Hoe harder de duisternis Hoe harder het licht, Hoe harder deze wereld Dat blijft draaien met het leven Maar wanneer het gevoel van die wereld Zo pijnlijk en moeilijk is kun je je niet voorstellen Ontsnappen aan het donker Het helpt misschien een beetje Om te weten dat het komt is omdat hoe harder we rouwen betekent hoe harder we liefhadden... Becky Hemsley