My Life , My Blog

Iedereen verdient een tweede kans, waarom een moeder niet? Is een moeder dan geen mens, is er geen rechtvaardig oordeel meer mogelijk zoals hoor en wederhoor...? Mijn kant van het verhaal mag nooit verteld worden schreef iemand, alleen het de hare. Wat leer je daarmee je kind? ...Als je moeder niet bevalt doe je haar bij de vuilnis.

 I k ben oma van mijn enige eigen kleinkind, dit is wat ons voor altijd verbindt Beetje mijn genen, mijn Dna, mijn bloed. Heel oneerlijk, dat ik zelf ook wordt beboet. Dat papa en mama geen geld meer kregen is oma bij het grof vuil gezet. Soms ben ik kwaad maar altijd ook verdrietig en machteloos. kan niet begrijpen hoe ze voor dit gedrag kon kiezen. Het is niet mijn schuld. Dagelijks voel ik het gemis, de pijn... Nog steeds, na 11 jaar blijft mijn deur open staan, In de hoop dat de moeder van mijn kleinkind, mijn kleinkind naar binnen laat gaan...

Ik heb een avond rondgezworven door de straten van mijn ziel Met een rugzak vol van heimwee en verlangen Ik heb gedronken met m'n onrust En gelachen met mijn pijn Ik heb geslenterd met mijn dromen die niet uitgekomen zijn Ik heb een avondlang gezworven door mijn ziel Ik heb een wereldreis gemaakt door het diepst van mijn gedachten En ik heb elke uithoek van mezelf bezocht Ik heb geslapen met m'n twijfels En gedanst met mijn geweten Met mijn oude idealen bij het maanlicht opgezeten Ik heb een wereldreis gemaakt door mijn gedachten Ik heb een avond lopen dwalen door de kamers van mijn hart Ook al waren die vaak bloedeloos en leeg Ik heb gevochten met m'n angsten En gefeest met mijn verlangen Ik heb de kale witte muren met mijn liefde volgehangen En nu ben ik net een paar minuten terug van weggeweest Ik heb mijn rugzak zomaar in een hoek gesmeten En zie de beelden van de reis naar mijn geweten Het is een reis geweest om nooit meer te vergeten... Lyric -Liesbeth List

  WAAROM VERGEVEN EN WAT BETEKENT VERGEVEN? Grootouders hebben begrijpelijkerwijs een zeer sterk gevoel voor vergeving, en iedereen moet handelen zoals zij dat nodig achten. Vasthouden aan wrok, voortdurend de omstandigheden herbeleven die dergelijke pijn hebben veroorzaakt, doet slechts één persoon pijn en dat is onszelf. Iemand vergeven betekent niet dat je zijn gedrag op welke manier dan ook goedkeurt, of dat je hem toestemming geeft om door te gaan met de pijn. Vergeving stelt je in staat om vrij te zijn van alle angst en onrust in je hoofd, het gaat over het vinden van vrede in je leven, het stelt je in staat om een ​​schone lei te hebben. Het duurt lang om iemand te vergeven, je kunt niet 's ochtends wakker worden en denken dat alles goed is, het is een proces. Iedereen stelt de vraag waarom? Waarom is mij dit overkomen? Het is heel goed mogelijk dat we het nooit zullen begrijpen, maar dat betekent niet dat je niet kunt beginnen met het proces van vergeven of je beter voelen.

  As ik je naam,  die ik jouw gaf zachtjes fluister of spreek alleen in mij dan ben je weer zo heel dichtbij. Als ik je naam deel in een gesprek en vertel over jou en mij dan ben je weer zo heel dichtbij Als ik je naam schrijf op een kaart of brief omdat jij bij ons hoort dan weet ik in iedere letter Hou van je....

Schrijf eens een brief aan je verstotende kind. Gewoon om woorden te geven aan je verdriet, gemis, boosheid, geirriteerdheid, radeloosheid, ongeloof, onbegrip en al het andere wat woorden nodig heeft om je eigen gevoelens te leren begrijpen. Het hoeft niet in chronologische volgorde, het hoeft niet in mooie woorden, je hoeft het niet eens daadwerkelijk te versturen. Je kunt het regelmatig aanvullen, veranderen of bijwerken. Bewaren kan ook of eventueel kun je het ritueel verbranden of deleten...... maar één ding is zeker het helpt je bij het verwerken.

Zou zo graag eens een flink potje willen huilen, maar dat lukt me niet meer..... Ben ik hard geworden......? NEE, dat niet! Kan gewoon niet meer huilen ook vandaag niet op mijn dochters verjaardag, heb al m'n tranen de eerste paar jaar vergoten..... Wat zou ik graag even om het hoekje willen kijken of het goed met haar gaat maar weet zelfs niet meer haar huisnummer waar ze woont... Zal blij zijn als de dag voorbij is, zoveel herinneringen aan de dag dat ze geboren werd, hoe blij en gelukkig we waren, hoe ontzettend gewenst ze was. En nu... Nu níks!

Kwam onlangs foto's tegen van mijn dochter als peuter en jong meisje... dit nam me even terug naar een tijd waarin het goed ging. Vervolgens moest ik ze, snel opbergen omdat de pijn en het verlangen binnen kwamen drijven en me naar een plek trok waar ik niet meer wil zijn. Mijn dochter wordt morgen 34 jaar. Heb haar al twaalf jaar niet meer gezien of gehoord. Ben verder gegaan, meestal gaat het goed behalve als de foto's van betere tijden binnensluipen... om me te herinneren aan wat ooit was én wat ik nooit meer zal terug komen  of ooit nog terug zal krijgen... Ik ben inmiddels de hoop verloren, maar ik huil nog regelmatig om haar en om mijn kleindochter die waarschijnlijk niet weet dat ik besta... En toch denk ik terug aan de dag dat ze geboren werd, het heeft 18 uur geduurd voordat de bevalling eindelijk ten einde kwam en ik mijn dochter vast mocht houden... Voelde me zo gelukkig en niet wetende wat me nog allemaal te wachten stond..... Ik heb toen zo gehuild en wist niet dat

Lief kleinkind, Zal ik het je ooit kunnen vertellen? Dat ik heel graag contact met je wil. Maar dat het niet mogelijk is. Zal ik je ooit kunnen zeggen dat ik zielsveel van je houd? En dat die liefde voor jou dwars tegen jouw gedachten ingaan, dat ik niets met jou te maken wil hebben? Dat je niet de moeite waard bent om voor te vechten? Lief kleinkind heb je mijn kleur ogen? Mijn inplant van je haar? Herken je dingen van jou in mij? Mijn karakter, iets van mijn genen? Lief kleinkind als ik een opa en oma zie fietsen of wandelen, dan kruip ik weg in een hoekje van mijn hart. Dan maak ik me onzichtbaar. Want het is toch niet normaal dat ik oma, maar geen oma ben? Het hoort toch zo dat gezinnen bij elkaar blijven. Ik zwijg en draag een stil verdriet. Maar zal ik je dat ooit kunnen vertellen? Oma Xxx

  Wie veroorzaken de verstoting/vervreemding Het aantal dochters dat contact weigert is 35,62% Het aantal zonen 31,51% Het aantal schoondochters 23,29% Het aantal schoonzonen 9,59% (bron UK) Natuurlijk zullen er veel verschillende variabelen zijn, maar dit laat duidelijk zien dat het jouw eigen kinderen zijn die de beslissing nemen om zichzelf te vervreemden. Nu is de vraag natuurlijk waarom? We hebben geen manier om het antwoord te weten, en omdat de meerderheid van de daders weigeren enige communicatie te hebben en er een volwassen discussie over hebben, kunnen we alleen aannames doen. Natuurlijk is het 'wie doet wat' interessant, maar het belangrijkste hier is dat het altijd de kinderen zullen zijn die het zwaarst getroffen zijn. Het zijn de kinderen die die prachtige relatie tussen zichzelf en grootouders mislopen. Je volwassen kinderen hebben misschien in veel dingen een andere mening over je, je hebt misschien niet eerder een heel goede relatie gehad, je hebt ze misschien

  Het kan zijn dat je je kleinkind nooit hebt ontmoet of dat je kleinkind erg jong was toen ze van je vervreemd raakten. Het is natuurlijk heel moeilijk voor deze grootouders om vol te houden, het feit dat ik echt geloof dat kleinkinderen hun grootouders nooit vergeten, is in deze situatie een beetje anders. Ze hebben niet de gelegenheid gehad om herinneringen op te bouwen. Dus hoe kunnen we die verbinding op de een of andere manier behouden of bouwen? Het eerste is natuurlijk dat ze je misschien nooit hebben ontmoet, maar je maakt er nog steeds heel veel deel van uit, je bloed stroomt om hen heen, niemand kan dat wegnemen. Je DNA zit in hen. Dat is de fysieke positie, maar misschien nog belangrijker, hoe bouw je de emotionele bruggen? Elke grootouder heeft verhalen te vertellen, verhalen die voor de toekomstige generaties moeten worden vastgelegd. Er zijn veel manieren waarop je je persoonlijke geschiedenis tot leven kunt brengen. Het kan zijn dat je van schrijven houdt, dus begin met

Ik was bang om alleen te zijn, totdat ik leerde om van mijzelf te houden. Ik was bang om te falen, totdat ik realiseerde dat ik alleen maar faal als ik niets probeer. Ik was bang voor succes, totdat ik realiseerde dat ik het gewoon moet proberen om tevreden met mijzelf te zijn. Ik was bang voor iemands mening, totdat ik leerde dat mensen altijd wel een mening over me hebben. Ik was bang voor afwijzing, totdat ik leerde om vertrouwen in mijzelf te hebben. Ik was bang voor pijn, totdat ik leerde dat dat nodig is om te kunnen groeien. Ik was bang voor de waarheid, totdat ik de lelijkheid van liegen zag. Ik was bang voor het leven, totdat ik haar schoonheid ervoer. Ik was bang voor de dood, totdat ik me realiseerde dat het geen einde is, maar een begin. Ik was bang voor mijn lot, totdat ik me realiseerde dat ik de kracht bezit, om mijn leven te veranderen. Ik was bang voor haat, totdat ik zag dat het niets meer is dan onwetendheid. Ik was bang voor liefde, totdat het mijn hart raakte en he

Echt wel, vaak blijf je te lang hopen, tegen beter weten in aan de andere kant denk ik dat je zeker de eerste jaren, die hoop nodig bent om te overleven...... Friedrich Nietzsche zei ooit: 'Hoop is het kwaadste der kwaden omdat zij de marteling verlengt.' denk hij heeft gelijk, dat is precies wat hoop doet. En toch blijf ik hoop houden...dat ooit mijn dochter terug komt, maar ook dat ik mijn kleindochter mag leren kennen....Ik heb ze al 11 jaar niet meer gezien, dat is de reden dat ik hier blijf wonen.... Ik hoop nog steeds.....

    ...........+++ MOEDER +++........... Kinderen, Lees dit, het is de realiteit! Het lot van een moeder is wachten op haar kinderen. Je wacht op ze als je zwanger bent. Je wacht op ze als ze uit school komen. Je wacht tot ze thuis zijn na een avondje uit. Je wacht op ze wanneer ze hun eigen leven beginnen. Je wacht op ze als ze thuis komen van werk om thuis te komen voor een lekker etentje. Je wacht met liefde op ze, met angst en soms met woede die meteen voorbijgaat als je ze ziet en je ze kan knuffelen. Zorg ervoor dat je moeder nooit te lang op je hoeft te wachten. Bezoek haar, hou van haar, knuffel degene die van je hield zoals niemand anders ooit zal doen. Laat haar niet wachten, ze verwacht dit van jou. Omdat alles ouder word maar het hart van een moeder nooit oud wordt. Hou van haar zoals je kunt. Niemand zal van je houden zoals je moeder zal doen ~~~~~~~~~~~~~~ Ps, Ik wacht nog steeds op mijn oudste dochter en haar kind.........

Wachten. Een telefoontje dat niet komt, Een persoon die niet meer terugkomt, Een brief die we niet ontvangen, Een kind dat je niet meer ziet, Een jeugd die er niet meer is, Een liefde die verloren lijkt te zijn. Je blijft lang wachten om het leven te wekken Het verleden dat vraagt om te sterven. En je verspilt je tijd met onthouden Een illusie die je pijn doet. Stop met weglopen in je herinneringen En je toekomst verouderen. Het is tijd om jezelf bij elkaar te houden, En nogmaals, Je bent het jezelf verschuldigd om opnieuw te leven. Geef het heden de kans om je te verleiden, En op de toekomst het geluk om je te bloeien. Alles wat het leven heeft, zal het je geven. Je hoeft alleen maar te lachen en je open te stellen. De weg om dit te bereiken Is loslaten, niet meer inhouden, Laat het gaan, om te groeien. En weer alles verwelkomen. @Richard Migneault

Loslaten... Loslaten wat je lief en dierbaar is, loslaten naar wie je hart uitging, je doet het niet ineens. Het is als het gaan van een lange, lange weg. Een weg, geplaveid met herinneringen, met beelden van weleer en met emoties, diep en scherp. Al gaande ga je stap voor stap zien, hoe het was, ècht was. Je leert zien voorbij de buitenkant, je ziet het verborgen patroon, het hoe, waarom. Je ziet wat de ander toen bewoog, je ziet, wat je toén, in het verleden niet kon zien, omdat je er nog middenin stond, deel was van het geheel. Maar nu bij elke stap de afstand groeit, nu ga je zien, begrijpen, aanvaarden. Zo groeit het inzicht in wat was. En pas wanneer je alles hebt gezien, doorvoeld, wanneer je hebt begrepen hoe het was, ècht was, wanneer de tranen zijn gegaan, pas dán, eindelijk dan, kun je de deur van het verleden sluiten. en ben je vrij en open voor wat al zolang naar je toe wil komen: een nieuwe toekomst. @Hans Stolp

Even kaas halen Grootouderschap wordt meestal geassocieerd met geluk en plezier. Maar voor de tienduizenden grootouders die hun kleinkinderen nooit meer zien is het een bron van verdriet. Aanleiding tot de breuk zijn conflicten zoals echtscheidingen, waarna opa’s en oma’s door de ouders worden verstoten. Hoe leg je vrienden uit dat jij niet die gezellige grootouder bent voor wie zij je houden? Je hebt het gevoel dat je faalt en gaat het onderwerp uit de weg. En hoe ervaren kleinkinderen de verstoting van opa’s en oma’s? Omdat grootouders een belangrijke rol in het leven van kinderen kunnen spelen, kennen verscheidene landen een omgangsregeling. Nederland loopt hierin achter. Maar in mei 2023 is een wetsontwerp ingediend, drempelverlaging omgang grootouders, dat het ouderen iets gemakkelijker zal maken hun kleinkinderen weer te zien, al moeten ze nog wel naar de rechter. In Even kaas halen wordt het thema, soms pijnlijk humoristisch, vanuit het perspectief van drie generaties beschreven

Loslaten… Het is zo’n term die je heel vaak hoort als je je een beetje met zelfontwikkeling bezighoudt. Als je pijn hebt, moet je loslaten. Als iets niet wil, moet je loslaten. Loslaten klinkt zo als iets wat je ‘doet’ om ongeluk van je af te laten glijden. Als je genoeg je best doet, de juiste ‘minset’ hebt, vaak genoeg mediteert, emotioneel volwassen genoeg bent, dan kun je makkelijk loslaten. Hoppa, en door! Maar verlies maakt ons nu eenmaal angstig en verdrietig. Het dringt door tot alle lagen van ons wezen en triggert vaak onze grootste pijnpunten. Dan is er dat instinct: je er van afkeren. We willen niets liever dan dit niet voelen, dus lijkt ‘loslaten’ een hemelse oplossing. Maar het is iets wat pas (op organische wijze) gebeurt als je je stopt met verzetten tegen de pijn en tegen hoe het nu eenmaal is. Het doet zoveel pijn, JUIST omdat dit een belangrijk deel van jou is, omdat je zo graag had gewild dat het anders was. Het heeft alle zorg, aandacht en liefde nodig. Anders is he