My Life , My Blog

" Are you Tokkie to me? " zou Robert De Niro zeggen. Dit is het verhaal van Gerrie en Hanna Tokkie, de eerste realitysterren van Nederland. In 2003 verwerven ze plotseling bekendheid door televisiecamera's toe te laten in hun dagelijks leven. Een documentaire over de impact van hun plotselinge roem en de gevolgen ervan. Met deze documentaire wil de familie bewijzen dat ze meer zijn dan de negatieve beelden die in het verleden zijn gecreëerd. Vader Gerrie is ernstig ziek en wil nu hij dat nog kan afrekenen met het stigma. Ook voor zijn kleinkinderen, de nieuwe generatie. “Trots wezen op elkaar”, daar gaat het hem om. De meeste Nederlanders kennen de naam Tokkie wel, al is het tegenwoordig vooral een scheldwoord voor asociale mensen. Velen weten niet dat het woord ontstaan is door de realityserie over de familie Tokkie. Destijds  waren ze wel echt een asofamilie , veel overlast in de buurt veroorzaakt. Zouden uit hun huurhuis gezet worden. Dat was ook de reden van de serie

  Spin-off-serie van The Walking Dead die de begingebeurtenissen van de zombie-apocalyps aan de westkust uitbeeldt in hetzelfde tijdsbestek waarin de stad Atlanta werd aangevallen, terwijl Rick in coma lag in het plaatselijke ziekenhuis. Het laat zien hoe de soort al volledig van kracht was in het zuiden, terwijl deze in Californië nog maar net begint. Nou, ze slaagden erin de originele serie te vernietigen en voort te slepen. Toen FTWD net als TWD begon, waren de eerste jaren goed geschreven en waren het acteerwerk en de personages meeslepend. Het verbaast me hoeveel de studio deze serie zo hard de grond in heeft gewerkt. Het eerste seizoen verliep traag en kende een heleboel gebreken, maar het was levendig en kleurrijk. De personages werden gevestigd, het publiek kende de bedreigingen in het TWD-universum al en op de een of andere manier kon deze serie nog steeds een iets andere kijk geven, waardoor toch spanning en mysterie werd opgebouwd. Het tweede seizoen was een leuke rit met me

 Resident Alien is een Amerikaanse sciencefiction-comedyserie gebaseerd op de gelijknamige comicserie van Dark Horse Comics, gemaakt door schrijver Peter Hogan en tekenaar Steve Parkhouse. Het eerste seizoen ging op 2 april 2021 in première, het tweede op 26 januari 2022 en het derde op 14 februari 2024 Alan Tudyk is geweldig en levert echt (zoals altijd). Hoe kan hij zijn karakters zo goed belichamen? Nadat ik met vrienden over RA had gesproken, vroeg iemand me of het een 'feel good'-show was. Ik zou het niet als zodanig classificeren, want hoe veel ik ook van Harry houd, hij kan soms echt pijn doen voor de andere personages, maar ook voor de mensheid. Maar ik lach hoe dan ook voortdurend! Alan Tudyk is de voor de hand liggende ster in deze serie. Hij schrijft geweldig en hij levert elke regel met onverbiddelijke vasthoudendheid. Aliens in sitcoms zijn uiteraard niets nieuws, maar deze serie zorgt er op de een of andere manier voor dat het fris en origineel aanvoelt. De onders

Op mysterieuze wijze ontstaat er een enorm zinkgat in Los Angeles, waardoor een deel van een gezin in een onverklaarbare oerwereld wordt gescheiden van hun familie samen met een wanhopige groep vreemden. Oké, hier is het punt. Dit is eenvoudige kabel-sci-fi. De CGI gaat over wat je zou verwachten; de dialoog en het acteerwerk zijn een beetje... serieus. Het is net een Lost/The 100-wannabe op B-niveau. Maar weet je? Het is **leuk.** In 2024, met alles wat er in de wereld gebeurt, heb ik, om eerlijk te zijn, vooral de verfrissende verandering van tempo gewaardeerd van "de schimmelplaag heeft ons allemaal gedood", "mensen vervielen in religieuze waanzin terwijl AI robots namen het over”, “kindbruiden en draken”, en welk ander somber dystopisch drama tegenwoordig de kritische lieveling is. Het is cheesy, maar het heeft hart, wat komische opluchting, en het uitgangspunt is veelbelovend (ha). Het belangrijkste dat ik zorgwekkend vind aan deze show is dat het nauwgezet elke dis

  Wanneer Ana tijdens een zakenreis een upgrade krijgt naar de eerste klas, ontmoet ze de knappe Will, die Ana aanziet voor haar baas, Claire.  Een leugentje om bestwil veroorzaakt vervolgens een glamoureuze reeks gebeurtenissen, romantiek en kansen, totdat haar leugen aan de oppervlakte dreigt te komen. Ana woont in New York en is assistent bij een prestigieus kunstveilinghuis, in de hoop op een kans om vooruit te komen.  Ze woont waar ze niet gewenst is, heeft geen geld en heeft alleen maar hoop.  Op een dag ontdekt ze op een veiling een fout die niemand anders heeft opgemerkt, waardoor de veiling werd stopgezet, wat een ramp had kunnen zijn.  Haar baas, Claire, een echte tiran, merkt haar op, en wanneer ze naar Londen wordt geroepen om een ​​crisis aan te pakken, krijgt Ana te horen dat ze mee moet gaan en onmiddellijk naar het vliegveld moet gaan.  Nou ja, het was alleen maar om de bagage te vervoeren, aangezien haar vlucht vier uur later is.  Claire's assistenten behandelen ha

  Een studente laat ongewild angstaanjagende entiteiten uit het verleden van haar school los via een computermeme met Halloween-thema. Gezien de hoeveelheid vreselijke, schlocky, ongrappige low-budget horror die er is, is deze eigenlijk best goed.  Origineel plot, goede dialogen, grappige grappen en degelijk acteerwerk van een cast van onbekenden maken dit bij uitstek kijkbaar.  De effecten waren minimaal en niet geweldig, maar deden niets af aan het plezier.  Ook een aantal geweldige enge momenten.  Het veel erger kunnen zijn. Dochter die van Horror houdt vond deze film slaapverwekkend.....

"Black Box" gaat over een man die worstelt om zijn geheugen terug te krijgen nadat hij een tragisch auto-ongeluk heeft overleefd.  Wanhopig om terug te keren naar zijn vroegere zelf terwijl hij probeert zijn dochter groot te brengen, krijgt hij een experimentele behandeling die hem helpt een verleden te onderzoeken dat plotseling te donker aanvoelt om het zijne te zijn. Hoewel de titel nogal vergeetbaar blijkt te zijn, is Black Box dat allesbehalve.  Het is een unieke en eigenaardige verwrongen visie van onder meer Blumhouse, die een geweldig uitgangspunt heeft, maar deze niet altijd zo goed uitvoert als zou kunnen.  Ik zal beginnen met de tekortkomingen van deze film. Om een ​​aantal redenen voelt deze film een ​​beetje ongelijk aan.  Ik zal de hele wending van deze film niet bederven, je weet dat er een 'wending' aankomt als je ernaar kijkt, en als deze eenmaal is onthuld, kun je niet anders dan je een beetje bedrogen voelen door het hele uitgangspunt dat de film he

"Every day I wake up at a different age in a different year on a different day of my life. I want it to stop." Lovell Milo gaat niet graag slapen. Niet zozeer omdat hij bang is van het donker of omdat hij uren ligt te woelen alvorens in dromenland te verzeilen, maar eerder omdat hij nooit weet waar en wanneer hij zijn ogen terug zal opendoen. Iedere keer dat Lovell wakker wordt is dat op een verschillende leeftijd en een verschillende dag. Hij kan als 30-jarige inslapen en als 10-jarige jongen wakker worden. Dit jaagt hem de stuipen op het lijf en hij wil dat het stopt. Wanneer Lovell een patroon begint te ontwarren in zijn gezap door de tijd, probeert hij te ontdekken wie of wat er achter zijn unieke situatie zit. "Elke dag word ik wakker op een andere leeftijd in een ander jaar op een andere dag van mijn leven en het maakt me doodsbang. Ik wil dat het stopt."  Lovell Milo (Thyne) probeert erachter te komen wat er met zijn leven is gebeurd.  De laatste tijd wordt h

Gordon Dunn, een beroemde wetenschappelijke pionier, wordt op mysterieuze wijze dood aangetroffen vlak na de onthulling van zijn nieuwste werk, een baanbrekend apparaat dat in staat is iemands ongefilterde herinneringen te extraheren, op te nemen en af ​​te spelen.  Na zijn dood duikt Gordons teruggetrokken vrouw, Carolyn, dieper in haar eigen privéwereld wanneer een mysterieuze man opduikt die beweert uit Gordons verleden te komen.  Met twijfelachtige motieven pakt hij de machine en gebruikt deze om het mysterie op te lossen. Hij begint een onderzoek naar herinneringen die hem op een pad van schuld, verdriet en verraad naar een onverwacht antwoord leiden. Ik weet niet of dit de eerste keer is dat Peter Dinklage zijn eigen film leidt, maar hopelijk zal het niet zijn laatste zijn, want hij heeft deze film echt gemaakt.  Hij liet me zo weten wat er aan de hand was, tot aan het grote dat in dit moordmysterie werd onthuld. Daarin speelt Dinklage een man die zijn broer verloor bij een auto-

  Een man is vastbesloten om de jaarlijkse kerstversieringswedstrijd van de buurt te winnen.  Hij sluit een pact met een elf om hem te helpen winnen. De elf spreekt een spreuk uit die de twaalf dagen van Kerstmis tot leven brengt, wat voor onverwachte chaos in de stad zorgt. "Candy Cane Lane" is een komedie met kerstthema, met in de hoofdrollen Eddie Murphy en Tracee Ellis Ross.  De film is geregisseerd door Reginald Hudlin ("Boomerang", "House Party", "The Black Godfather").  Murphy en Ross spelen een getrouwd stel, de Carvers, wier huis in de buitenwijken van Los Angeles een eeuwige kandidaat is voor de kerstversieringwedstrijd van hun blok.  Vooral Chris (Murphy) is een kerstobsessionist, zo erg zelfs dat zijn kinderen (en toevallig ook zijn vrouw) allemaal namen met een kerstthema hebben en de garage van de familie het hele jaar door vol staat met kerstmemorabilia.  Als het verhaal begint, is Chris een verkoopmanager die net op tijd voor de v

Wanneer de beruchte 'Sweet Sixteen Killer' 35 jaar na zijn eerste moordpartij terugkeert om een ​​ander slachtoffer op te eisen, reist de 17-jarige Jamie per ongeluk terug in de tijd naar 1987, vastbesloten om de moordenaar te stoppen voordat hij kan beginnen. Deze film wordt gecombineerd met slasher-films als Scream (1996) met het tijdreizen van de film Back to the Future (1985) en het is een horrorkomedie, en daarom zag ik deze film.  De film Totally Killer (2023) was een leuke en vermakelijke slasher-film met een interessant idee, goede uitvoeringen, een vermakelijke moordenaar en enkele grappige momenten;  maar er zijn enkele kleine problemen met de film waarbij gebruik wordt gemaakt van tijdreizen of het slasher-gedeelte van de film.  Ook was de hele setting uit 1987, waarin ze naar het verleden gaat, goed gedaan en voelde het alsof we in dat jaar waren, zelfs als bepaalde dingen overdreven zijn voor de film. Ik vond de hoofdpersoon Jamie Hughs, gespeeld door Kiernan Shipk

Als Jess met een groep vrienden op een jacht vertrekt, kan ze het gevoel niet van zich afzetten dat er iets mis is.  Haar vermoedens worden werkelijkheid wanneer het jacht in een storm terechtkomt en de groep wordt gedwongen aan boord te gaan van een passerende oceaanstomer om in veiligheid te komen, een schip waarvan Jess ervan overtuigd is dat ze er al eerder op heeft gezeten.  Het schip lijkt verlaten, de klok aan boord staat stil, maar ze zijn niet alleen... Iemand is van plan ze een voor een op te sporen.  En Jess heeft onbewust de sleutel in handen om de terreur te beëindigen. Hoewel ik het eerste deel van de film redelijk interessant vond, verviel het al snel in een farce, waarbij de regisseurs duidelijk met ideeën worstelden met een paar scènes die tot drie keer toe werden herhaald.  Hoewel de film misschien had kunnen worden gered met een goed einde, waren de laatste vijftien minuten behoorlijk voorspelbaar en eerlijk gezegd belachelijk.  De film vergt veel moeite en gevestigd

Tijdens een romantisch tripje naar IJsland ontdekt een jong Amerikaans koppel wanneer ze op een morgen wakker wordt, dat iedere persoon van de aarde verdwenen is. Hun strijd om te overleven en zich neer te leggen bij de gevolgen van de mysterieuze gebeurtenissen zorgt ervoor dat al hun opvattingen over de wereld en henzelf drastisch veranderen . Bokeh is een Japanse term die onscherpe lichtpunten beschrijft.  Het is een passend uitgangspunt bij het bespreken van deze film. Zeker, er is veel aan deze film dat onscherp is.  De boodschap heeft een diffuse kwaliteit die moeilijk vast te stellen is.  Het meest specifiek gaat de ware boodschap ervan, zoals ik die begrijp, over de betekenis van ‘bestaan’. Naarmate de film zich ontvouwt, heeft wat het betekent om te leven duidelijk verschillende betekenissen voor de hoofdpersonen.  De één ziet de schoonheid en kansen in hun hernieuwde ‘vrijheid’, terwijl de ander zich er simpelweg door beperkt, geïsoleerd en onderdrukt voelt.  Zoals het enige

The Marvelous Mrs. Maisel speelt zich af in het Manhattan van de jaren vijftig en is een drama van 60 minuten waarin Miriam "Midge" Maisel centraal staat, een zonnige, energieke, scherpe joodse vrouw die haar leven in kaart had: naar de universiteit gaan, een echtgenoot zoeken, kinderen krijgen. , en organiseer het beste Jom Kipoer-ontbijt in de stad.  Al snel bevindt ze zich precies waar ze had gehoopt te zijn: een gelukkig leven met haar man en twee kinderen in de Upper West Side.  Midge, een vrouw van haar tijd, is een cheerleadervrouw van een man die droomt van een stand-upcomedycarrière, maar haar perfecte leven wordt op zijn kop gezet wanneer haar man haar plotseling verlaat voor een andere vrouw.  Volkomen onvoorbereid heeft Midge geen andere keuze dan haar leven opnieuw te evalueren.  Wanneer ze per ongeluk het podium van een nachtclub betreedt, ontdekt ze haar eigen komische vaardigheden en besluit ze dit nieuwe talent te gebruiken om haar te helpen haar leven opnieu

Het eerste seizoen maakte gebruik van een seriemoordonderzoek om de steampunkwereld uit de alternatieve geschiedenis te onthullen.  Het tweede en laatste seizoen concentreert zich op een algemeen thema van rebellie tegen onderdrukking, en gaat veel verder dan de door sterren gekruiste relatie tussen voormalig politieagent Philo (Orlando Bloom) en activistenleider Vignette (Cara Delevigne), wiens romantische vonken het eerste seizoen bepaalden. In de loop van de 10 afleveringen van het tweede seizoen wordt er meer tijd besteed aan Imogen (Tamzin Merchant), een aristocratische mens, en Agreus (David Gyasi), een rijke faun (misschien is het beter om het niet te vragen?).  Hun liefdevolle relatie zet hen ertoe aan te ontsnappen aan Carnival Row, maar ze lijden schipbreuk en worden teruggebracht tot de gewone klasse in een radicale samenleving genaamd New Dawn, wiens motieven worden gedreven door een hybride vorm van socialisme en communisme.  Imogens hooghartige, spottende broer Ezra (Andr

Het eerste seizoen maakte gebruik van een seriemoordonderzoek om de steampunkwereld uit de alternatieve geschiedenis te onthullen.  Het tweede en laatste seizoen concentreert zich op een algemeen thema van rebellie tegen onderdrukking, en gaat veel verder dan de door sterren gekruiste relatie tussen voormalig politieagent Philo (Orlando Bloom) en activistenleider Vignette (Cara Delevigne), wiens romantische vonken het eerste seizoen bepaalden. In de loop van de 10 afleveringen van het tweede seizoen wordt er meer tijd besteed aan Imogen (Tamzin Merchant), een aristocratische mens, en Agreus (David Gyasi), een rijke faun (misschien is het beter om het niet te vragen?).  Hun liefdevolle relatie zet hen ertoe aan te ontsnappen aan Carnival Row, maar ze lijden schipbreuk en worden teruggebracht tot de gewone klasse in een radicale samenleving genaamd New Dawn, wiens motieven worden gedreven door een hybride vorm van socialisme en communisme.  Imogens hooghartige, spottende broer Ezra (Andr

Een minder vergevingsgezinde recensent zou waarschijnlijk kritischer zijn over The Peripheral.  De show is tenslotte verre van perfect, soms rommelig en moeilijk te volgen.  The Peripheral is echter zo leuk dat het moeilijk is om niet te investeren in alles wat er gaande is.  Het is net een videogame - het verhaal is soms verzonnen, maar hoe kun je zulke opwindende actie, indrukwekkende speciale effecten en grootse ideeën over hoe de toekomst eruit zou kunnen zien, weerstaan? De vergelijking van videogames is misschien nog nauwkeuriger als je kijkt naar de plot van de show.  Flynne Fisher is een jonge vrouw die in het jaar 2032 leeft en geobsedeerd is door VR-gaming, zozeer zelfs dat haar broer Burton dankzij haar hulp een topspeler wordt.  Hierdoor wordt Burton uitgekozen om een ​​nieuwe VR-game uit te testen en gaat Flynne als het personage van haar broer, die meteen dol is op de game zodra ze hem speelt.  Ze ontdekt dan echter dat de VR-game die ze zojuist heeft gespeeld helemaal ge

  Als je 'The Marvellous Mrs. Maisel' niet hebt gezien, heb je een waanzinnig komisch genot gemist.  Seizoen 4, dat zich afspeelt in de tumultueuze jaren zestig, een decennium van cultureel ontwaken, draait opnieuw om de beproevingen en beproevingen van een in Manhattan gevestigde stand-up strippionier, gespeeld door Rachel Brosnahan. Seizoen 3 eindigde toen Miriam "Midge" Maisel abrupt werd ontslagen door crooner Shy Baldwin (Leroy McClain) van hun langverwachte Europese tournee, waardoor ze op gespannen voet kwam te staan ​​met haar chagrijnige manager / beste vriend, Susie (Alex Borstein), die gokte weg Midge's verdiensten. In de eerste aflevering van dit nieuwe seizoen is er een geestig geschreven/briljant gechoreografeerde ruzie tussen de Weissman-familie, schreeuwend aan boord van aparte auto's, hoog op Coney Island's Wonder Wheel.  Een pluim voor het creatieve man-en-vrouw-team van de serie: Amy Sherman-Palladin en Daniel Palladin. Door te verklaren