My Life , My Blog

Een kerstengel, zacht en teer, Daalt neer met vleugels vol sfeer. Een boodschap van vrede en licht, Verlicht de wereld in het kerstgedicht. Met gouden halo, stralend en puur, Brengt ze liefde, elk hart aan het vuur. In de stilte van de kerstnacht zo klaar, Is de engel een baken van hoop daar. Tussen kerstballen en sneeuwvlokken fijn, Waar de engelwensen als sterren schijnen. Op deze feestelijke, betoverende dag, Moge de kerstengel jouw pad vermag.

  Geduld bezocht me En herinnerde me eraan Dat goede dingen tijd nodig hebben om te groeien En stabiliteit brengen. Vrede bezocht me En herinnerde me eraan Dat ik kalm kan blijven, ongeacht de chaos. Hoop bezocht me En herinnerde me eraan Dat betere tijden voor me liggen. Nederigheid bezocht me En herinnerde me eraan Dat het niet gaat om mezelf kleiner maken, Maar om anderen te dienen. Vriendelijkheid bezocht me En herinnerde me eraan Zachter en vergevingsgezinder te zijn, voor mezelf en anderen. Zelfvertrouwen bezocht me En herinnerde me eraan Mijn talenten te omarmen en niet te verbergen. Focus bezocht me En herinnerde me eraan De oordelen van anderen los te laten en op mezelf te richten. Vrijheid bezocht me En herinnerde me eraan Dat alleen ik controle heb over mijn gedachten en welzijn. Liefde bezocht me En herinnerde me eraan Dat het in mijzelf te vinden is.

  Als er geen contact meer mag zijn met Oma . Dan is dat een blijvend verdriet, slijten doet dat niet. Elke dag een gemis waarschijnlijk wederzijds. Wordt er niet gevraagd hoe is dat voor jou. Was het ook jou keus? Of had je geen keus. Je krijgt geen knuffels meer, geen kus of bezoek. Geen telefoon, geen appje, ineens is het stil. Soms was er de vraag of ik komen mocht, soms een een antwoord met tegen wil. Puur alleen voor geld was mijn waarde, iets wat elke maand zich herhaalde. En wat het ook was, dit is wat niemand eigenlijk wil. Elke keer weer hopen op een teken of bericht. Hopen dat je ooit wéér een reden hebt voor een echte lach. Hopen dat je op een dag weer van elkaar genieten mag. In deze tijd van een crisis, zijn vele wanhopig en bang. En duren bange dagen lang. Is er veel verdriet maar houden van, en hopen op, stopt niet. Ik ben ook zo'n bange verdrietige oma, er gaat geen dag voorbij zonder verdriet. En nu in deze bange tijd, roept mijn hart waarom bel je niet? Bang om d...

   Lennaert Nijgh (1945 - 2002) – Testament Testament Na tweeëntwintig jaren in dit leven Maak ik het testament op van mijn jeugd. Niet dat ik geld of goed heb weg te geven, Voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd. Maar ik heb nog wel wat mooie idealen, Goed van snit, hoewel ze uit de mode zijn. Wie ze hebben wil, die mag ze komen halen, Vooral jonge mensen vinden ze nog fijn. Aan mijn broertje dat zo graag wil gaan studeren Laat ik met plezier het adres na van mijn kroeg, Waar ‘k te veel dronk om een vrouw te imponeren En daarna de klappen kreeg waarom ik vroeg. En dan heb ik nog een stuk of wat vriendinnen Die wel opgevoed en zeer verstandig zijn En waarmee je dus geen donder kunt beginnen, Maar misschien krijgt iemand anders ze wel klein. Voor mijn neefje zijn mijn onvervulde wensen Wel wat kinderlijk, maar ach ze zijn zo diep. Ik behoorde immer tot die groep van mensen Voor wie het geluk nog altijd harder liep. Aan mijn vrienden laat ik gaarne het vermogen Om verliefd te w...

  Onze parels Tranen horen bij het leven ze worden steeds door gegeven Een traan van blijdschap of verdriet verberg je tranen niet Laat ze stromen wanneer het moet een huilbui doet je vaak even goed Zoute tranen over je wangen in troostbare armen gevangen Voelt je even niet op je gemak bent sterk en zeker niet zwak Laat ze vallen Laat ze gaan je kunt alles weer even aan Tranen zijn voor ons onmisbaar bent sterk en niet kwetsbaar tranen horen bij het leven door vele generaties doorgegeven

  Annie M.G. Schmidt (1911-1995) - Sinterklaas en ridder Goozelot Sinterklaas en ridder Goozelot Er was eens een ridder en hij heette Goozelot. Hij droeg een harnas en een helm. Hij woonde op een slot. Hij had tien kleine jongetjes, het waren stoute schelmpjes. ze hadden kleine harnasjes en hele kleine helmpjes. Nu was ridder Goozelot een engerd! Ja, helaas! Op 2 december stuurde hij een brief aan Sinterklaas: ‘Bedrieger!’ schreef hij, ‘als jij op mijn slotbrug durft te komen, met al je flauwe kunsten en je maan-schijnt-door-de-bomen, dan sla ik al je speelgoed met een hamerslag kapot, jijzelf gaat in de kokend’ olie, achtend, Goozelot.’ Toen Sinterklaas die brief ontving, werd hij spierwit van woede. Hij schreide op de vensterbank. Het was hem droef te moede. Hij wilde ‘t liefste naar zijn bed. Maar kijk nou toch eens even! De kleine Goozelotjes hadden ook een brief geschreven: ‘O lieve Sinterklaas, we zijn het allemaal zo zat! We krijgen altijd klappen, en we mogen nooit eens wat...

  Eenzaam December is voor velen een gezellige maand cadeaus en lekker eten toch zijn er veel eenzame mensen die wij niet mogen vergeten Zij die alleen zijn deze maand misschien een deel naar familie gaat Bij deze mensen wil ik stil staan eenzame mensen kun je met een goed hart niet voorbij laten gaan Helemaal deze december maand moet ik aan deze mensen denken met dit gedichtje wil ik wat extra aandacht schenken

  HET MOMENT Te graag zijn passie willen beleven Wordt heel snel een obsessie We geloven erin, we geven ons volledig Soms om de reden te verliezen We gaan zonder aarzeling aan de slag Maar in het licht van het onbegrip Het is een vreselijke frustratie Soms zelfs vernedering Na die val van heel hoog We vinden elkaar weer als de vogel Wie zijn vleugels gebroken hebben En wie weet roept de hemel hem Het is in de eerste plaats een korting Momenten van ontmoediging Maar veel sterker dan het lijkt Zoals de herboren feniks Gevallen op de grond staan Om zijn oude droom te verwezenlijken We beginnen opnieuw met een nieuw begin Opgeladen met nieuwe hoop Koppig blijven, het lot opheffen Weet hoe je kunt stuiteren in de bloei Laat zien dat je nog niet dood bent Keer op keer terug Zodat de droom perfect wordt Vlieg voor altijd Zoals de herboren feniks Net als de feniks zal ik herboren worden...

  Wilfred Owen (1893-1918) – Dulce et decorum est Dulce et decorum est* Bent double, like old beggars under sacks, Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge, Till on the haunting flares we turned our backs, And towards our distant rest began to trudge. Men marched asleep. Many had lost their boots, But limped on, blood-shod. All went lame; all blind; Drunk with fatigue; deaf even to the hoots Of gas-shells dropping softly behind. Gas! GAS! Quick, boys!—An ecstasy of fumbling Fitting the clumsy helmets just in time, But someone still was yelling out and stumbling And flound’ring like a man in fire or lime.— Dim through the misty panes and thick green light, As under a green sea, I saw him drowning. In all my dreams before my helpless sight, He plunges at me, guttering, choking, drowning. If in some smothering dreams, you too could pace Behind the wagon that we flung him in, And watch the white eyes writhing in his face, His hanging face, like a devil’s sick of sin; I...