Open brief aan mijn oudste dochter...

Beste dochter,

Met deze brief wil ik mijn gedachten en gevoelens aan jou overdragen in de hoop dat je dit ooit zult lezen.

Het is niet makkelijk maar ik probeer het toch te omschrijven wat ik voor je voel en hoeveel ik van je hou. De afgelopen jaren waren voor mij de zwaarste in mijn leven, ze zullen nog zwaarder worden als ik bedenk dat het misschien bij jou echt over is.

Het lukt mij niet om te beschrijven, ik kan niet geloven dat het over is, naar jaren samen, hoe jij tot dit besluit kwam om eerst mij en daarna je zusje te verwijderen uit je leven.
Ik 10 jaar geleden en je zusje 5 jaar geleden....alleen zij heeft helemaal geen reden van opgaaf gekregen waarom ze moest verdwijnen uit jullie levens....

Natuurlijk wil ik graag dat het weer goed komt. Ik wil niets liever. Ik wil vechten voor mijn dochters, de vraag is alleen: krijg ik een kans? Alleen jij weet het antwoord. Mijn warmte, geborgenheid en liefde heb ik je volop mogen geven tot je 23ste levensjaar , je was lief , soms keihard in je woorden tegen mij, mooie blauwe ogen, wij waren  met elkaar verbonden, tot het moment dat je   ging samen wonen met je Hubby en je dochtertje. Toen veranderde alles !
Jij schreef hele gemene dingen als feiten waarom ik eruit moest, maar je vergat ook te schrijven dat als ik mijn spaargeld toen niet aan je had gegeven dat je nooit had kunnen samen wonen.
In dat zelfde jaar van 2010 nodigen jullie mij uit, dan krijg ik een mail : ja maar wie betaald dat dan ?, ik kon dat niet betalen want jullie hadden al het geld wat ik op dat moment bezat al in jullie bezit. Eindresultaat : ik zat weer alleen....
Vanaf 2011 wordt ik overgeslagen met mijn verjaardag, op jouw verjaardag in 2012 mocht ik ook niet meer komen want dat vierde je niet meer. Moederdagen alles begon onzin te worden,niet dat ik ooit om cadeaus vroeg want dat kreeg ik niet, zelf geknutselde spulletjes die jullie op school vroeger maakte en voor de rest niks. Ik heb hier geen woorden aan vuil gemaakt, maar het raakte me heel diep dat ik zo behandeld werd.
Mee eten mocht ik niet, dat mocht alleen als ik het voor iedereen het betaalde.
Tot dat je op je zelf ging wonen heb ik jou schuldenvrij gehouden en dan krijg ik te horen dat jouw Hubby 50.000 euro schuld heeft omdat hij geen ene opleiding heeft afgemaakt. Ik kan dat toch niet gaan betalen voor iets wat ik niet veroorzaakt heb. Waarom moet ik afgestraft worden daarvoor ?

Ik vraag me af: waren het jouw woorden in die mail of van je Hubby ? want de reden die jij opgaf waren niet eerlijk. Of was het een beslissing van jullie samen ?, want eerst mocht de moeder van je Hubby geen contact met het kleinkind en zij is nu wel de enigste oma die haar kleinkind heeft mogen leren kennen, ik niet !
(En te bedenken dat zij jouw Hubby in die grote ruzie die tussen hun was ontstaan hem nog gebeten heeft in zijn buik, plus ik nam jullie inhuis hier....)
Ik heb zo vaak gevraagd of ik op visite mocht komen, maar dat kon niet omdat jullie altijd iets mankeerde of ziek waren. Wel elke maand geld vragen, tot dat ik niet meer wilde geven.
Het moment dat ik geen geld wilde geven werd ik afgevoerd.... was mijn beetje geld wat ik had dan belangrijker dan ik als moeder of oma was ? Ja ik had beloofd een goeie oma te zijn, maar hoe kon ik dat worden als ik steeds geweerd werd ?
Alles veranderde zonder dat ik hierom gevraagd had, mijn leven. Het grote verdriet dat ik moest ondergaan was niet alleen jij een andere keuze in je leven nam, maar toen duidelijk werd dat ik je niet meer zag en je voorgoed mij uit je leven zetten, verdween de grond onder mijn voeten. Mijn verdriet werd immens groot, ik mis je elke dag. En nog steeds de vraag waarom haat je me zo ? Wat heb ik zo verkeerd gedaan ?
Ik heb zoveel offers voor je gebracht...
Ik wil nog even terug naar je geboortedag, voor mij een dag om nooit te vergeten. Het moment van jouw geboorte staat op mijn netvlies gebrand. Ik huilde van vreugde, je was mooi en huilde met ons mee ( je pieste als eerste ), ik knuffelde je, ik was gelukkig omdat ik je heelhuids op de wereld had gebracht door dat ik zwaar mishandeld was tijdens mijn zwangerschap van jou.
Je was voor mij een zeer gewenst kind...
Ben je vergeten hoevaak je vader jouw wou slaan en dat ik de klappen heb opgevangen voor je?
Dat ik koos na 10 jaar een boksbal te zijn geweest voor de echtscheiding en jij zo boos op me was...je bent zelf moeder , kun je het nu misschien begrijpen waarom ik bij je vader weg ben gegaan?
Dat was om jullie meisjes te beschermen tegen hem, zo veel mogelijk als ik kon...
Ik heb zo mijn best gedaan, ik dacht dat je dat begreep waarom ik die keuze had gemaakt en ook waarom we uiteindelijk zijn gaan verhuizen...
Het geld wat je later maandelijks kreeg toen je mij had verwijderd was niet jouw geld, maar mijn geld. Ik heb de rechtszaak voor jou verloren, maar wilde je niet in de kou laten staan ondanks dat je niks meer met me te maken wilde hebben. Na 9 jaar afbetaling waar jij geen recht ophad heb ik de stekker eruit getrokken en daarop je boze woorden richting je vader op en hoe je reageerde op mij. Vreselijk !
Plus gebruik je dochter niet als chantagemiddel, dat kind staat er buiten. Ik heb een printscreen gehad van je vader waarin ik jouw biologische moeder wordt genoemd.
Dat komt heel hard aan, duidelijk heel veel boosheid wat je voor mij voelt. 
Ik begrijp jou echt niet.....

Later maakte mijn verdriet plaats voor strijd een volgende passage in mijn leven , je zusje kreeg de diagnose MS. Ze heeft het je laten weten via je Hubby, want jij wou niet praten, je was immers nog aan het kalmeren volgens jouw Hubby.
Ben je echt zo boos dat ze het niet had laten weten dat je vader een hartinfarct had gekregen ?, jij wilt immers niks met ons te maken hebben.... of wil je weten wanneer we dood zijn ? 

Ik vraag me alleen af waarom je zo boos bent op je zusje.
Morgen is het 5 jaar geleden dat ze voor het laatst mocht videobellen met je dochter voor haar verjaardag, daarna heeft zij haar nichtje nooit meer mogen ontmoeten of spreken.
Waarom ontvrienden op Facebook ? 
Mij afstraffen als een kleinkind tot daaraan toe, maar je zusje afstraffen gaat wel erg ver. Of kan je het niet aan dat ze MS heeft?, weet dat je zusje progressieve  MS heeft, doof aan 1 oor en inmiddels ook blind aan 1 oog. 
Wanneer kan het ooit goed komen?, want niet dat je straks de beslissing neemt dat je toch het contact wilt en het dan te laat is.

In de tussenliggende tijd groei je emotioneel verder  op en ben je vervreemd  van mij , maar ook van je zusje.

Een paar weken geleden moest ik de buurt zijn waar je woont, je Hubby heeft mij gezien en ik hem, de manier hoe hij lachte was neerbuigend, hij toonde plezier daarin.
Nogmaals de vraag: was het jouw keuze of moest je van hem breken ?
Wat betekend de datum 22 september 2017 ? ben je met hem toevallig getrouwd ?

Ik heb je heel erg lief gehad en in mijn hart heb ik je nog steeds lief ondanks dat ik zo teleurgesteld ben, weet dat de deur nog steeds op een kier open staat voor je, maar dat geld ook voor je zusje....

Geef ons alsjeblieft niet helemaal op. Geef mij en jezelf een kans en je zusje ( ze heeft je ook nodig...) , laten we proberen weer een band te krijgen met elkaar en nog herinneringen maken  tot de dood ons scheidt.

Mijn verdriet om jou niet te kunnen zien is nog altijd onverminderd groot. Weet dat de deur nog altijd op een kier  voor je openstaat. Je hoeft niet langs te komen. Niets hoeft. Maar als je wilt mag het op elk moment van de dag.

Je weet waar ik woon. Ik hou van je, dat ben ik blijven doen ondanks de breuk...

Heel veel liefs Mamma Xxx