My Life , My Blog

  Een jaar lang iedere dag gehuild. Geschreeuwd. Was kwaad, boos en verdrietig. Tot ik ineens dacht: ho!!! Wil geen slachtoffer meer zijn!!! Zij hebben er niks van, hopen dat je op je knieën terug komt. Na 12 /5 jaar denk ik nog elke dag aan ze. Soms huil ik nog of ben ik kwaad. Dan spreek ik mezelf toe dat ik een mooi mens ben. Zij moeten het nu zonder moeder doen. Hoe triest is dat?? Probeer iedere dag iets voor jezelf te doen. Jij bent voor jezelf het belangrijkste. Zoek vriendinnen om te delen. Schrijf het van je af, net zolang tot je misselijk wordt van jezelf. Maak jouw leven mooi!!!  

  Aquarius Age De tijd van het Aquarius Tijdperk is al een aantal jaren ingezet. Langzaam ontvouwt deze nieuwe era zich, en wordt ons de mogelijkheid gegeven om steeds dieper in ons bewustzijn te groeien. Ik vertel hier over een geboden mogelijkheid, het is uiteindelijk onze eigen verantwoordelijkheid en keuze of wij hiervan gebruik willen maken. Willen wij verder groeien, of blijven we vasthouden aan het tijdperk van ons intellect? Dat is wat wij achter ons mogen laten. De tijd van regels, plannen, protocollen. We mogen ons hart gaan verkennen, langzaam openen en ons verbazen over de diepe liefde die wij van binnen zijn. Water spoelt, staat in verbinding met de Maan, met ons voelen en de yin energie. Zachtheid, ons hart Als een liefdevolle ouder, wie naast zijn kind blijft staan en beschikbaar is voor hulp, staat het universum ons bij. Het kind in onze mensheid als geheel is aan het ploeteren en zoeken naar de manier, en op het moment dat wij bewust worden van de mogelijkheid voor...

  Rouw, zo ben ik gaan beseffen, is liefde zonder kans om te landen. Het zijn al die knuffels die je nog steeds wilt geven, de woorden die onuitgesproken zijn gebleven, de momenten die je je voorstelde te delen maar nooit hebt gehad. Die liefde verdwijnt niet – ze verzamelt zich stilletjes. Ze nestelt zich in je ooghoeken wanneer er tranen uit het niets opwellen. Ze leeft in de zwaarte van je borst, in de beklemming in je keel wanneer een herinnering te hard aankomt. Ze blijft hangen in de stilte waar vroeger het lachen was. In de ruimtes die niet langer vol aanvoelen, omdat er iemand belangrijks ontbreekt. Rouw is niet zomaar pijn – het is liefde die nog steeds de hand wil reiken. Liefde die niet weet waar ze anders heen moet, dus blijft ze in je, een stil thuis creërend in je hart. En hoewel het pijn doet, herinnert het je er ook aan – wat je had was echt. Diep. Mooi. Dus als de pijn opkomt, vecht er dan niet tegen. Laat het zijn. Want het is slechts liefde, die nog steeds probee...

  "Sommige dagen mis ik gewoon wie mijn kinderen waren toen ze jonger waren. Het heeft minder te maken met het missen van een bepaalde leeftijd, maar meer met het verlangen om terug te gaan naar dat moment in de tijd, om eventuele fouten die ik heb gemaakt te vergeten en om even pas op de plaats te maken, ze wat langer te knuffelen en keer op keer met ze te lachen."

  Op een dag zal je moeder je niet meer bellen. Ooit zul je wensen dat ze meer dagen had geleefd om van je tijd met haar te genieten. Op een dag zal ze stoppen met zeggen dat je moet stoppen met je grappen. Op een dag zal ze stoppen met je het advies te geven waarvan ze denkt dat het goed voor je is. Op een dag vind je het huis waar ze altijd op je stond te wachten met een kopje warme koffie bij aankomst, leeg. Op een dag zal haar stem niet meer gehoord worden. Op een dag zullen alleen herinneringen blijven. De tijd vliegt en wacht op niets en niemand. En op die dag voel je een leegte zo groot dat niets en niemand kan vullen....

  Een moeder zal altijd meer van je houden— dan je partner, dan je beste vrienden, dan dat je van haar houdt, dan wie dan ook. Want die mensen ja ze houden wel veel van je misschien zelfs "zoveel," maar de liefde van een moeder is onvergelijkbaar. Omdat het een ander soort liefde is. Het is een liefde die jouw welzijn boven haar eigen prioriteit geeft, een liefde die luid en zo sterk is dat ze soms pijn doet, een liefde die verandert met je behoeften, maar die er altijd is. Het is een liefde die beschermt en ondersteunt. Omdat ze verliefd op je werd toen je nog maar een gedachte was voordat ze jou zelfs maar ontmoette, vroeger was je een kleine baby die op haar borst paste. En dat soort liefde dat onvoorwaardelijk liefheeft is krachtig. Omdat niemand anders in deze hele wereld zo van je zal houden. Dus, je kunt niet meer van een moeder houden, en je zult het niet begrijpen totdat je zelf moeder bent...

  Lieve Dochter  Het gaat niet goed. Het gaat helemaal niet goed. Maar niemand heeft het door, ik kan het uitstekend verbergen. Toneelspelen is een koud kunstje. Niets is wat het lijkt. Keeping up appearances, ik kan zo door voor de Oscars. Dus lach ik als er gelachen moet worden, laat ik af en toe een traan als dat in het plaatje past en straal ik rust uit alsof er niets aan de hand is en mijn leven, ook zonder jou, tevreden voortkabbelt. Krampachtig probeer ik te achterhalen of er een aanleiding is. Ik graaf en graaf in mijn gedachten en opeens komt het als een schok binnen. Ik weet het. Ik weet wat de aanleiding is waardoor ik me de laatste tijd zo ontzettend ellendig voel. Waarom dat steentje in mijn maag, wat er al jaren zit, de laatste weken uitgegroeid is tot een loodzware kei die ik – dag in, dag uit – met mij meezeul. Je hebt het laatste lijntje doorgeknipt. Je hebt me, na mijn laatste bericht, geblokkeerd op FB. Dat laatste lijntje, die zwakke breekbare uiterst dunne...

  Als je 13 jaar je kind niet ziet, niet hoort! Kan er niets inniger worden, alleen meer vervreemding. Al die jaren hopen, al die jaren dromen toen het kind nog onder je vleugels was. Vooral de baby en kleutertijd komen sterk naar boven. De scholen, de keuzes ,in 13 jaar komt er veel voorbij. Al die tijd heb je dat kind nooit meer gezien of gesproken. Ook mijn kleinkind nooit meer gezien. Het verdriet wordt anders, eerst boosheid, dan jaren met de vraag waarom? Dan begint het te wennen ook al huil je nog best wel eens. Je leest dat je niet de enige bent die zoiets meemaakt. Verbazing nooit gedacht. Verbittering nee vervreemding ja, na al die tijd. Vraag mij nooit af, had ik maar dit of had ik maar dat. Dertien jaar is lang, te lang.....

  Het is bijna een vaststaand feit dat jullie niets verkeerd gedaan of gezegd hebben en dat de verstoting dus ook geen afrekening is; het is een overlevingsstrategie van een kind onder psychische druk dat verkeerde beslissingen neemt maar tegelijkertijd wil verhinderen dat jullie de breuk zouden kunnen herstellen, jullie de kans wil ontzeggen om in het reine met julliezelf te komen en een familiale oplossing voor de kwelling te vinden schreef iemand... Het voelt ook aan als tergen - al dan niet bedoeld - en plaatst jullie in een slecht daglicht. Vaak ligt er een psychisch lijden of een persoonlijkheidsproblematiek aan de oorsprong en dan kan je je de vraag stellen of je van hem of haar niet beter verlost bent, ook als is het jouw eigen kind, maar ook onwetend van alle problemen die er spelen. Die kennis zou jullie in jullie onmacht heel veel pijn kunnen doen en hoe paradoxaal het ook is, het beschermt jullie van nog meer leed terwijl jullie aan de zijlijn staan. Is er bij hem of ha...

  “Het pijnlijkste afscheid is het afscheid zonder dat er iets wordt uitgelegd. Het zijn de plotselinge stilte, de onuitgesproken woorden, de onbeantwoorde vragen die je 's nachts achtervolgen. Je ligt wakker en je hoofd wordt elk moment, elk woord, elke aanraking herhaalt, op zoek naar de reden waarom. Maar er is geen antwoord, alleen een leegte die zich uitstrekt tot in de eeuwigheid. Het is de pijn van het niet weten, van het niet begrijpen, van het in het ongewisse blijven met alleen je eigen gedachten om je gezelschap te houden. En in die duisternis kom je langzaam tot het besef dat je misschien nooit zult weten waarom, dat is misschien wel de moeilijkste waarheid van allemaal.” Vandaag 35 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder van een prachtige dochter. Nooit verwacht dat ik haar ooit zou verliezen. Wou eerst een bos bloemen sturen voor haar verjaardag, heb het niet gedaan omdat ik weet dat ze dan in de kliko belanden. Denken : ja ik denk nog steeds aan haar. Hoop dat ze ...

  Als ik met mensen of familieleden over mijn situatie probeer te praten, heb ik in de meeste gevallen het gevoel dat ze denken 'er is geen rook zonder vuur', wat mijn verlies van zelfrespect heeft vergroot. Een veel voorkomende gedachte is 'je moet iets heel ergs hebben gedaan dat ze je uit hun leven hebben buitengesloten'. Dat deed ik niet, maar het maakte me defensief en zorgde dat ik niemand meer kon vertrouwen...... Zelf geen geld meer wil uitlenen, want deze bank is gesloten. Ik help alleen mijn jongste dochter nog als ze geld nodig heeft voor eten , maar voor de rest niemand meer... Als ik geen eten heb krijg ik ook van niemand een bord eten...

  Mijn kind, Er is nog zoveel wat ik je wil vertellen, Wat ik toen niet heb gedaan. Ik heb zoveel voor je verborgen, Want jij had al genoeg doorstaan. Ik wilde je vooral beschermen, Tegen al mijn pijn en verdriet. Dat is het domste wat ik heb kunnen doen, Want zo werkt het uiteindelijk niet. Ik gaf je het verkeerde voorbeeld, Ik cijferde mezelf helemaal weg. Daarom wil ik dat je goed begrijpt, Van wat ik nu tegen je zeg. Een moeder is geen robot, Ook zij mag af en toe huilen. Ze kan niet altijd sterk zijn En verdient iemand om bij te schuilen. En wanneer ze dat niet heeft En ze gaat een keertje kopje onder, Sta dan niet te snel met je oordeel klaar, Want dat maakt haar juist zo bijzonder.  

  As ik je naam,  die ik jouw gaf zachtjes fluister of spreek alleen in mij dan ben je weer zo heel dichtbij. Als ik je naam deel in een gesprek en vertel over jou en mij dan ben je weer zo heel dichtbij Als ik je naam schrijf op een kaart of brief omdat jij bij ons hoort dan weet ik in iedere letter Hou van je....

  Ramón Arroyo is een man die in Bilbao (Baskenland, ten noorden van Spanje) woont. Zijn vrouw Inma werkt als CEO in een belangrijk bedrijf met vrienden en werkpartners als Mario.  Maar zijn dagelijks leven eindigt wanneer hij op een dag wakker wordt en merkt dat hij kortstondig verlamd is en niet meer uit bed kan opstaan.  Inma en Ramón proberen te weten wat er gebeurt en gaan naar het ziekenhuis, waar de onthulling niet erger kan zijn: Ramón krijgt de diagnose multiple sclerose, een spierdegeneratie die geleidelijk elke beweging van zijn lichaam stopt, waardoor hij de rest in een rolstoel zit. van zijn leven.  Inma begint een behandeling in het ziekenhuis om de symptomen te minimaliseren, waar hij andere patiënten ontmoet met een verder gevorderd stadium van de ziekte. Inma heeft haar eigen problemen vanwege haar vader Manolo, die heeft geprobeerd zelfmoord te plegen in zijn landhuis waar hij alleen woont na de dood. dood van zijn vrouw en Inma's moeder.  Door...

Zou zo graag eens een flink potje willen huilen, maar dat lukt me niet meer..... Ben ik hard geworden......? NEE, dat niet! Kan gewoon niet meer huilen ook vandaag niet op mijn dochters verjaardag, heb al m'n tranen de eerste paar jaar vergoten..... Wat zou ik graag even om het hoekje willen kijken of het goed met haar gaat maar weet zelfs niet meer haar huisnummer waar ze woont... Zal blij zijn als de dag voorbij is, zoveel herinneringen aan de dag dat ze geboren werd, hoe blij en gelukkig we waren, hoe ontzettend gewenst ze was. En nu... Nu níks!

Kwam onlangs foto's tegen van mijn dochter als peuter en jong meisje... dit nam me even terug naar een tijd waarin het goed ging. Vervolgens moest ik ze, snel opbergen omdat de pijn en het verlangen binnen kwamen drijven en me naar een plek trok waar ik niet meer wil zijn. Mijn dochter wordt morgen 34 jaar. Heb haar al twaalf jaar niet meer gezien of gehoord. Ben verder gegaan, meestal gaat het goed behalve als de foto's van betere tijden binnensluipen... om me te herinneren aan wat ooit was én wat ik nooit meer zal terug komen  of ooit nog terug zal krijgen... Ik ben inmiddels de hoop verloren, maar ik huil nog regelmatig om haar en om mijn kleindochter die waarschijnlijk niet weet dat ik besta... En toch denk ik terug aan de dag dat ze geboren werd, het heeft 18 uur geduurd voordat de bevalling eindelijk ten einde kwam en ik mijn dochter vast mocht houden... Voelde me zo gelukkig en niet wetende wat me nog allemaal te wachten stond..... Ik heb toen zo gehuild en wist niet dat...

Echt wel, vaak blijf je te lang hopen, tegen beter weten in aan de andere kant denk ik dat je zeker de eerste jaren, die hoop nodig bent om te overleven...... Friedrich Nietzsche zei ooit: 'Hoop is het kwaadste der kwaden omdat zij de marteling verlengt.' denk hij heeft gelijk, dat is precies wat hoop doet. En toch blijf ik hoop houden...dat ooit mijn dochter terug komt, maar ook dat ik mijn kleindochter mag leren kennen....Ik heb ze al 11 jaar niet meer gezien, dat is de reden dat ik hier blijf wonen.... Ik hoop nog steeds.....

    ...........+++ MOEDER +++........... Kinderen, Lees dit, het is de realiteit! Het lot van een moeder is wachten op haar kinderen. Je wacht op ze als je zwanger bent. Je wacht op ze als ze uit school komen. Je wacht tot ze thuis zijn na een avondje uit. Je wacht op ze wanneer ze hun eigen leven beginnen. Je wacht op ze als ze thuis komen van werk om thuis te komen voor een lekker etentje. Je wacht met liefde op ze, met angst en soms met woede die meteen voorbijgaat als je ze ziet en je ze kan knuffelen. Zorg ervoor dat je moeder nooit te lang op je hoeft te wachten. Bezoek haar, hou van haar, knuffel degene die van je hield zoals niemand anders ooit zal doen. Laat haar niet wachten, ze verwacht dit van jou. Omdat alles ouder word maar het hart van een moeder nooit oud wordt. Hou van haar zoals je kunt. Niemand zal van je houden zoals je moeder zal doen ~~~~~~~~~~~~~~ Ps, Ik wacht nog steeds op mijn oudste dochter en haar kind.......