My Life , My Blog

  Als ik met mensen of familieleden over mijn situatie probeer te praten, heb ik in de meeste gevallen het gevoel dat ze denken 'er is geen rook zonder vuur', wat mijn verlies van zelfrespect heeft vergroot. Een veel voorkomende gedachte is 'je moet iets heel ergs hebben gedaan dat ze je uit hun leven hebben buitengesloten'. Dat deed ik niet, maar het maakte me defensief en zorgde dat ik niemand meer kon vertrouwen...... Zelf geen geld meer wil uitlenen, want deze bank is gesloten. Ik help alleen mijn jongste dochter nog als ze geld nodig heeft voor eten , maar voor de rest niemand meer... Als ik geen eten heb krijg ik ook van niemand een bord eten...

  Mijn kind, Er is nog zoveel wat ik je wil vertellen, Wat ik toen niet heb gedaan. Ik heb zoveel voor je verborgen, Want jij had al genoeg doorstaan. Ik wilde je vooral beschermen, Tegen al mijn pijn en verdriet. Dat is het domste wat ik heb kunnen doen, Want zo werkt het uiteindelijk niet. Ik gaf je het verkeerde voorbeeld, Ik cijferde mezelf helemaal weg. Daarom wil ik dat je goed begrijpt, Van wat ik nu tegen je zeg. Een moeder is geen robot, Ook zij mag af en toe huilen. Ze kan niet altijd sterk zijn En verdient iemand om bij te schuilen. En wanneer ze dat niet heeft En ze gaat een keertje kopje onder, Sta dan niet te snel met je oordeel klaar, Want dat maakt haar juist zo bijzonder.  

  As ik je naam,  die ik jouw gaf zachtjes fluister of spreek alleen in mij dan ben je weer zo heel dichtbij. Als ik je naam deel in een gesprek en vertel over jou en mij dan ben je weer zo heel dichtbij Als ik je naam schrijf op een kaart of brief omdat jij bij ons hoort dan weet ik in iedere letter Hou van je....

  Ramón Arroyo is een man die in Bilbao (Baskenland, ten noorden van Spanje) woont. Zijn vrouw Inma werkt als CEO in een belangrijk bedrijf met vrienden en werkpartners als Mario.  Maar zijn dagelijks leven eindigt wanneer hij op een dag wakker wordt en merkt dat hij kortstondig verlamd is en niet meer uit bed kan opstaan.  Inma en Ramón proberen te weten wat er gebeurt en gaan naar het ziekenhuis, waar de onthulling niet erger kan zijn: Ramón krijgt de diagnose multiple sclerose, een spierdegeneratie die geleidelijk elke beweging van zijn lichaam stopt, waardoor hij de rest in een rolstoel zit. van zijn leven.  Inma begint een behandeling in het ziekenhuis om de symptomen te minimaliseren, waar hij andere patiënten ontmoet met een verder gevorderd stadium van de ziekte. Inma heeft haar eigen problemen vanwege haar vader Manolo, die heeft geprobeerd zelfmoord te plegen in zijn landhuis waar hij alleen woont na de dood. dood van zijn vrouw en Inma's moeder.  Door...

Zou zo graag eens een flink potje willen huilen, maar dat lukt me niet meer..... Ben ik hard geworden......? NEE, dat niet! Kan gewoon niet meer huilen ook vandaag niet op mijn dochters verjaardag, heb al m'n tranen de eerste paar jaar vergoten..... Wat zou ik graag even om het hoekje willen kijken of het goed met haar gaat maar weet zelfs niet meer haar huisnummer waar ze woont... Zal blij zijn als de dag voorbij is, zoveel herinneringen aan de dag dat ze geboren werd, hoe blij en gelukkig we waren, hoe ontzettend gewenst ze was. En nu... Nu níks!

Kwam onlangs foto's tegen van mijn dochter als peuter en jong meisje... dit nam me even terug naar een tijd waarin het goed ging. Vervolgens moest ik ze, snel opbergen omdat de pijn en het verlangen binnen kwamen drijven en me naar een plek trok waar ik niet meer wil zijn. Mijn dochter wordt morgen 34 jaar. Heb haar al twaalf jaar niet meer gezien of gehoord. Ben verder gegaan, meestal gaat het goed behalve als de foto's van betere tijden binnensluipen... om me te herinneren aan wat ooit was én wat ik nooit meer zal terug komen  of ooit nog terug zal krijgen... Ik ben inmiddels de hoop verloren, maar ik huil nog regelmatig om haar en om mijn kleindochter die waarschijnlijk niet weet dat ik besta... En toch denk ik terug aan de dag dat ze geboren werd, het heeft 18 uur geduurd voordat de bevalling eindelijk ten einde kwam en ik mijn dochter vast mocht houden... Voelde me zo gelukkig en niet wetende wat me nog allemaal te wachten stond..... Ik heb toen zo gehuild en wist niet dat...

Echt wel, vaak blijf je te lang hopen, tegen beter weten in aan de andere kant denk ik dat je zeker de eerste jaren, die hoop nodig bent om te overleven...... Friedrich Nietzsche zei ooit: 'Hoop is het kwaadste der kwaden omdat zij de marteling verlengt.' denk hij heeft gelijk, dat is precies wat hoop doet. En toch blijf ik hoop houden...dat ooit mijn dochter terug komt, maar ook dat ik mijn kleindochter mag leren kennen....Ik heb ze al 11 jaar niet meer gezien, dat is de reden dat ik hier blijf wonen.... Ik hoop nog steeds.....

    ...........+++ MOEDER +++........... Kinderen, Lees dit, het is de realiteit! Het lot van een moeder is wachten op haar kinderen. Je wacht op ze als je zwanger bent. Je wacht op ze als ze uit school komen. Je wacht tot ze thuis zijn na een avondje uit. Je wacht op ze wanneer ze hun eigen leven beginnen. Je wacht op ze als ze thuis komen van werk om thuis te komen voor een lekker etentje. Je wacht met liefde op ze, met angst en soms met woede die meteen voorbijgaat als je ze ziet en je ze kan knuffelen. Zorg ervoor dat je moeder nooit te lang op je hoeft te wachten. Bezoek haar, hou van haar, knuffel degene die van je hield zoals niemand anders ooit zal doen. Laat haar niet wachten, ze verwacht dit van jou. Omdat alles ouder word maar het hart van een moeder nooit oud wordt. Hou van haar zoals je kunt. Niemand zal van je houden zoals je moeder zal doen ~~~~~~~~~~~~~~ Ps, Ik wacht nog steeds op mijn oudste dochter en haar kind.......

Mijn dochter heeft voor haar dochter, mijn kleinkind, de familiegeschiedenis herschreven...... op een andere manier kon ze voor haar denk ik niet verklaren wat ze heeft gedaan. Ik was doodverklaard, woonde in de hemel en was blijkbaar vandaar weer verhuisd naar Lelystad... Dat vertelde mijn jongste dochter toen ze daar voor het laatst was.. Dat is ook alweer 5 jaar geleden...

  Vanaf het moment dat je mij verliet, Mijn hart was in tweeën gespleten; De ene kant was gevuld met herinneringen; De andere kant stierf met jou. Ik lag vaak 's nachts wakker Als de wereld diep slaapt; En maak een wandeling door de herinneringen Met tranen op mijn wang. Jou herinneren is gemakkelijk, Ik doe het elke dag; Maar jou missen is hartzeer Dat gaat nooit weg. Ik houd je stevig vast in mijn hart En daar zul je blijven; Zie je, het leven is doorgegaan zonder jou, Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. -

Beste dochter , Met deze brief wil ik mijn gedachten en gevoelens aan jou overdragen in de hoop dat je dit ooit zult lezen. Het is niet makkelijk maar ik probeer het toch te omschrijven wat ik voor je voel en hoeveel ik van je hou. De afgelopen jaren waren voor mij de zwaarste in mijn leven, ze zullen nog zwaarder worden als ik bedenk dat het misschien bij jou echt over is. Het lukt mij niet om te beschrijven, ik kan niet geloven dat het over is, naar jaren samen, hoe jij tot dit besluit kwam om eerst mij en daarna je zusje te verwijderen uit je leven. Ik 10 jaar geleden en je zusje 5 jaar geleden....alleen zij heeft helemaal geen reden van opgaaf gekregen waarom ze moest verdwijnen uit jullie levens.... Natuurlijk wil ik graag dat het weer goed komt. Ik wil niets liever. Ik wil vechten voor mijn dochters, de vraag is alleen: krijg ik een kans? Alleen jij weet het antwoord. Mijn warmte, geborgenheid en liefde heb ik je volop mogen geven tot je 23ste levensjaar , je was lief , soms keih...

  Tijd heelt niets, we moeten overleven en door, vooral voor jezelf. Het doet pijn, je vraagt je na jaren nog steeds verbijsterd af hóe het zo ver heeft kunnen komen. Nu leer ik, met vallen en opstaan, vooral weer op blijven staan, om dat "stille" verdriet, te zien als een zandkorreltje in een mossel. Leg er steeds een parelmoer laagje omheen, omdat ik óók geluk verdien. Lachen mag, huilen ook, schreeuwen, soms ook een vloek. Wees lief voor je zelf. Dan kun je ook weer lief voor anderen zijn, en heel langzaam aan je leven weer opbouwen, zonder je kind en kleinkind. Écht, er is een leven na het verlies van je levende kind. Sterkte, bij dit alles

Je wordt aan de kant geschoven, hoe jij je voelt, zal diegene die dit veroorzaakt heeft, een worst wezen. Verpletterd ben je, radeloos, machteloos, wat nu? Hoe nu verder? Dagenlang weet je niet wat te doen, om van de nachten maar niet te spreken, een ware kwel worden die, en duren eindeloos lang. Weken, maanden, jaren gaan voorbij, totdat je bij jezelf denkt, ik moet orde op zaken gaan stellen, want stel dat? Ook ik heb niet het eeuwige leven. Je gaat je inlezen op internet over onterven, hoe erg is dat??? Maar je hebt geen keuze, je moet wel, keuzes maken, keuzes die je nooit voor mogelijk had kunnen houden, want eens was je kind toch je alles? Maar na wat er allemaal gebeurt is, en je kind je kind niet meer wilt zijn, wordt het tijd voor een andere aanpak. En deze oma weet hoe ontzettend verdrietig deze laatste keuze is, want je ziet de naam van je kind bij de notaris op papier staan, zet er een handtekening onder en later thuis denk je, WAT HEB IK GEDAAN??? Maar in feite had ik gee...

  Het is al laat, en ik wil wel slapen Maar dit houdt een plekje bezet in m'n hoofd Ik ben op zoek, m'n gedachten verraden M'n eigen gevoel, misschien heb jij dat ook Wachten tot de nacht weer dag wordt Geen reactie, ook een antwoord Sluit m'n ogen voor ik bang word Hier is alles stil Ik gaf je een stukje, een stukje van mij Je zou het bewaren, maar maakte het kwijt Je hebt het gebroken, dat stukje van mij Je kon het niet laten, heb je eigenlijk spijt? Van vertrouwen naar verraden Blijf ik achter met de schaamte Je hebt het gebroken, dat stukje van mij Je zou het bewaren, maar ik raakte alles kwijt Er is een litteken achtergelaten En met de pijn laat je mij in de steek Ik heb het gevoel dat ze over me praten Ik ga ze voorbij, maar ze kijken nog steeds Wachten tot de dag weer nacht wordt Geen reactie, ook een antwoord Sluit m'n ogen, want de angst komt Maak het even stil Ik gaf je een stukje, een stukje van mij Je zou het bewaren, maar maakte het kwijt Je hebt het ge...

  Mijn kleinkind mijn oudste dochter...

  JOUW KIND KIEST JOU   Wist je dat de ziel van je afstammeling jou als moeder heeft gekozen, zelfs voordat hij geboren werd? De ziel reist naar het oneindigheid en wanneer hij beslist waar hij herboren wil worden, is hij zich dan bewust van haar ervaringen, herinneringen en eerdere afspraken die hij voor de incarnatie heeft meegemaakt.  Wanneer ze besluit om hier terug te komen, kiest ze haar ouders. Hij hoopt meer activiteiten en ervaringen te leren tijdens deze nieuwe levenskans. Wees dankbaar dat je een kind hebt, wees blij dat hun ziel heeft besloten zich bij je familie te voegen en van je te leren. Dit is de hoogste eer die je kunt ontvangen, zelfs als je je er niet klaar voor voelt om een kind op te voeden.  Maar je hebt echt alles wat deze ziel nodig heeft om te gedijen in de omgeving waarin ze gekozen heeft om herboren te worden. Als ouder heb je nog een lange weg te gaan waar je verantwoordelijk moet zijn om deze ziel te begeleiden op het pad van goedheid z...

De boot.... Stel je voor dat het kind dat jou verstoten heeft op een boot zit. Jij kijkt op vanuit het water. Zie je zoon of dochter allerlei soorten gif over de de achterkant van de boot gooien. Stel je de boze, stinkende woorden voor die je kind je toe werpt. Zie deze giftige woorden het water raken en het doen opspatten. Bijtende rook rijst eruit op. Het prikt in je ogen en vult je longen zodat je nog nauwelijks ademen kunt. Je hebt het gevoel dat je stikt. Je hoest en kokhalst, maar jouw kind is nog niet klaar. Er verschijnt een net in de troebele diepte en het strekt zich uit over het open water. Je kunt niet naar de boot zwemmen zonder gevangen en verstrikt te raken. Met deze barrière tussen jullie is je kind nóg niet klaar. Hij/Zij gooit haken uit en werpt aas dat valse haaien aantrekt. "Wacht!" Roep jij uit. Verdoofd en in de war, vraag je en smeek je. "Help! Kunnen we niet praten?". Maar je kind grijpt de het roer. De boot vaart razendsnel weg. Er is geen t...