My Life , My Blog

Kinderen die in een volwassen conflict terechtkomen, hebben geen zeggenschap over wat ze willen, als ze zich uitspreken, luistert niemand naar hen. Vaak mogen ze er niet eens over praten, ze worden gebruikt als wapens in een strijd met uiteindelijk alleen verliezers... het breekt je hart. Mijn kleindochter weet waarschijnlijk niet dat ik besta......

  Ze zeggen vaak op "oudere leeftijd'' veranderd een mens niet meer zo veel. Durf rustig te zeggen dat ik de afgelopen 12 jaren meer ben veranderd dan in de rest van m'n leven bij elkaar. In de rest van m'n leven ben ik ook nooit zo behandeld als de laatste 12 jaren. Het meest beschadigende en beangstigenste is denk ik wel dat die "behandeling" gebeurde juist door de mensen waarvan ik zo ongelooflijk hield en die ik vertrouwde als geen ander, namelijk mijn kinderen. Daarom is er voorgoed een "VOORdat en een NAdat" in mijn leven. Kreeg een ''straf'' die erger is dan de doodstraf, ze hebben mij dood verklaard bij leven en mij mijn kleinkind afgenomen. En de aanklacht??? NOOIT te horen gekregen!!

  Fijne verjaardag aan de grootouders! Aan onze grootouders in de hemel die ons beschermen van boven. Aan grootouders met zachte handen waarin de onze na school kunnen schuilen. Proficiat aan hun rimpels die verhalen vertellen, proficiat aan hun "recht" om ons te verwennen omdat ze grootouders zijn. Proost op die dunne wond... Naar dat gaatje in je buik dat naar je toe komt als je ze niet meer hebt. Beste wensen aan geborduurde dekens, aan gehaktballen in jus, aan de geur van netheid, aan de knuffel, aan de herinneringen, aan de liefde... Opgroot ouders  _________________________________- Ik ben inmiddels al 15 jaar oma en heb mijn kleindochter al 13 jaar niet meer gezien. Lieverd, mocht je ooit dit lezen : Het was niet mijn keuze dat ik je niet meer mocht zien, maar de herinnering aan jou als meisje van 2 jaar koester ik in mijn hart. Ik hoop dat er ooit een moment komt dat ik je weer mag ontmoeten. Heel veel liefs van je Oma Xxx

    Mijn eerste en enige kleinkind... 15 jaar Onwetende, lief meisje, ‘k heb slechts een ‘gestolen’ foto en ik kijk ernaar Ik vergelijk Je donkere ogen Je zachtgolvende haar Je blanke huid Je lieve glimlach Mijn hart voelt zwaar Wat zou jou blij maken? Waar kijk je naar? Ik zou ‘happy birthday’ voor je zingen al was het heel even maar Toch zal ik op je toosten Een wens uitspreken voor elk jaar Jou een klein beetje vieren, hier Doe jij het wat uitbundiger Ver van mij, daar… Je oma, die je niet kent Xxx Ik heb je nog steeds even lief Xxx

  Rouw, zo ben ik gaan beseffen, is liefde zonder kans om te landen. Het zijn al die knuffels die je nog steeds wilt geven, de woorden die onuitgesproken zijn gebleven, de momenten die je je voorstelde te delen maar nooit hebt gehad. Die liefde verdwijnt niet – ze verzamelt zich stilletjes. Ze nestelt zich in je ooghoeken wanneer er tranen uit het niets opwellen. Ze leeft in de zwaarte van je borst, in de beklemming in je keel wanneer een herinnering te hard aankomt. Ze blijft hangen in de stilte waar vroeger het lachen was. In de ruimtes die niet langer vol aanvoelen, omdat er iemand belangrijks ontbreekt. Rouw is niet zomaar pijn – het is liefde die nog steeds de hand wil reiken. Liefde die niet weet waar ze anders heen moet, dus blijft ze in je, een stil thuis creërend in je hart. En hoewel het pijn doet, herinnert het je er ook aan – wat je had was echt. Diep. Mooi. Dus als de pijn opkomt, vecht er dan niet tegen. Laat het zijn. Want het is slechts liefde, die nog steeds probee...

De band tussen de grootmoeder en haar kleindochter… De heilige verbintenis tussen een grootmoeder en haar kleindochter is een band die verder gaat dan het tastbare. Het is een magische band die tot stand komt met gelach, spelletjes en knuffels die het verstrijken van de tijd weerstaan. De grootmoeder en kleindochter zijn handlangers, vrienden en vertrouwelingen en ze delen niet alleen het heden, maar ook het verleden en de toekomst. In dit levensechte sprookje zijn grootmoeder en kleindochter twee zielen die hun weerspiegeling vinden in elkaars licht en wijsheid. De gedeelde verhalen, de met elkaar verweven verzen en de magie die ze samen oproepen, maken deel uit van hun gedeelde schat. Door de jaren heen wordt dit dynamische duo synoniem voor jeugd en ervaring, een perfecte balans die de ziel van beide voedt. Grootmoeders, bewakers van verhalen en wijsheid, delen met hun kleindochters niet alleen de familie-erfenis, maar ook een schat aan leringen die generaties overspannen. Elke ontm...

  Als je 13 jaar je kind niet ziet, niet hoort! Kan er niets inniger worden, alleen meer vervreemding. Al die jaren hopen, al die jaren dromen toen het kind nog onder je vleugels was. Vooral de baby en kleutertijd komen sterk naar boven. De scholen, de keuzes ,in 13 jaar komt er veel voorbij. Al die tijd heb je dat kind nooit meer gezien of gesproken. Ook mijn kleinkind nooit meer gezien. Het verdriet wordt anders, eerst boosheid, dan jaren met de vraag waarom? Dan begint het te wennen ook al huil je nog best wel eens. Je leest dat je niet de enige bent die zoiets meemaakt. Verbazing nooit gedacht. Verbittering nee vervreemding ja, na al die tijd. Vraag mij nooit af, had ik maar dit of had ik maar dat. Dertien jaar is lang, te lang.....

Het kan zijn dat je je kleinkind nooit hebt ontmoet of dat je kleinkind erg jong was toen ze van je vervreemd raakten. Het is heel moeilijk voor deze grootouders om vol te houden, het feit dat ik echt geloof dat kleinkinderen hun grootouders nooit vergeten, is in deze situatie een beetje anders. Ze hebben niet de gelegenheid gehad om herinneringen op te bouwen. Dus hoe kunnen we die verbinding op de een of andere manier behouden of bouwen? Het eerste is natuurlijk dat ze je misschien nooit hebben ontmoet, maar je maakt er nog steeds heel veel deel van uit, je bloed stroomt om hen heen, niemand kan dat wegnemen. Je DNA zit in hen. Dat is de fysieke positie, maar misschien nog belangrijker, hoe bouw je de emotionele bruggen? Elke grootouder heeft verhalen te vertellen, verhalen die voor de toekomstige generaties moeten worden vastgelegd. Er zijn veel manieren waarop je je persoonlijke geschiedenis tot leven kunt brengen. Het kan zijn dat je van schrijven houdt, dus begin met een dagboek...

  De helende kracht van grootmoeders     In elke familie is er een hart... dat klopt met kracht, een licht dat nooit uitgaat,.... ook al is de drager overstijgen. Ik heb het over oma's,....die wijze vrouwen wiens enige aanwezigheid ....gebroken harten lijkt te helen en de heftigste stormen... te kalmeren met een simpel kopje thee... of een rijke omhelzing. Grootmoeders zijn veel meer... dan een schakel in onze stamboom; ze zijn de bewakers.... van onze geschiedeni.... en tradities, de wevers van de draden... die ons verbinden met het verleden... en ons verankeren.... aan het heden. Met elk verhaal of recept dat gedeeld wordt, leren oma's ons niet alleen over waar we vandaan komen, maar ze vormen ons ook tot wie we willen zijn. Hun liefde is een liefde die beschermt... en blijft bestaan, die zich verder reikt dan het leven... en in afwezigheid net zo aanwezig voelt... als in het gezelschap. Voor degenen die gelukkig genoeg zijn.... om hun oma's nog te hebben, koester elk m...

  Wij die oma's zijn, weten hoe geweldig het is om wakker te worden en dat stemmetje in huis te horen. Je weet dat het een dag gaat worden van lachen, schreeuwen, woedeaanval, en de woonkamer zal niet schoon zijn, dat je de vloer met speelgoed ziet versierd, met poppen die zelfs keukenschort als dekens gebruiken, en een paar lepels rondslingeren omdat kinderen graag dingen uit de lades halen... Het is een dag van uitvindingen die je ziel vullen en je vreugde terugbrengen, het is een dag om de tuin in elkaar te zetten, ook al verdrinken ze bijna mijn vetplantjes, het is de dag van de vogels voeren terwijl we genieten van popcorn gemaakt door oma... Kleinkinderen zijn die honing die onze bloedsuikerspiegel niet hoog krijgt en ons hart doet kloppen zonder ons pijn te doen, ze leren ons watersoep maken met koekjes, sap en yoghurt in hun kleine gerechtjes en ze willen dat je het proeft, ha! maar dat doen ze niet hahahahaha. Oma zijn heeft geen leeftijd... Oma zijn is wanneer die kleine ...

  Blijf hopen, tegen beter weten in... dat op een dag mijn deurbel gaat en er gezegd wordt: ''Dag oma''!  

  Denk dat veel opa's en oma's zich er in herkennen, meemaken dat ze op hun tenen moeten lopen om geen ruzie te krijgen. Hoe triest! Zij, onze kinderen, weten dat ze ons via de kleinkinderen kunnen manipuleren, omdat ze inmiddels snappen dat we de band met hunzelf al hebben opgegeven.  Met het krijgen van kinderen hebben ze helemaal het gevoel gekregen alle macht in handen te hebben, wat dit met hun kinderen doet daar zijn ze blind voor. Ze proberen met ''liefde'' ons een rotgevoel te geven door ons zelfs te laten weten dat de kleinkinderen geen interesse hebben in hun opa en oma. Ze denken dat we gek zijn zeker, wij weten hoe graag ze bij ons waren... Ben verdrietig over hoe dit kind zich voelt, O, oma wil me niet zien, wat heb ik fout gedaan? We weten allemaal dat kinderen het snel op zichzelf betrekken, ook iets waar de ouders een best voor lijken te doen om de kinderen dit te laten denken..... noem dat gehersenspoeld. Ik heb mijn kleindochter nooit verlaten,...

Geniet maximaal van je tienerjaren. Wees de persoon die je wilt zijn en vergeet niet om de verlangens van je hart te volgen. Ik wens je een gelukkige 14e verjaardag, mijn lieve kleinkind Xxx "De paardebloemenpluizenbol Ik nam hem in mijn hand Ik deed voor jou een wens en blies De pluisjes door het land Ik wenste duizend maal geluk Op deze bijzondere fijne dag Een feest om van te dromen Gewoon een geweldige verjaardag!" Heel veel liefs van je Oma Xxx PS, Uit het oog, maar niet uit mijn hart.

  Lief kind, Ja, ik weet het, je kent mij niet, maar ik ben je oma. Het heeft mij veel verdriet gedaan dat ik je niet ken. Dat betekent natuurlijk dat jij mij ook niet kent. Je moeder heeft besloten je bij mij weg te houden. Ik heb me diepbedroefd gevoeld en talloze tranen vergoten. Toen ik geen tranen meer had, besloot ik het los te laten en mijn leven voort te zetten met de mensen die van mij houden en mij geluk schenken. Ik denk en hoop dat er een dag komt waarop je wilt weten wie je grootmoeder is. Misschien leef ik nog, misschien ook niet Weet dan dat de deur voor je openstaat. Ik ben altijd blij je te leren kennen en te weten dat je een kleinkind van mij bent. Dagboek van een gebroken vrouw Afbeelding van: Mateja Marinko

  IK heb thuis een mooi fotolijstje aan de muur hangen waarin ik tekening van mijn kleindochter bewaar. Al 11 1/2 jaar komen er geen nieuwe bij. Wel doe ik er zelf af en toe een kusje geven aan mijn dierbare tekening die ik van haar heb met de kleine handjes, waarop ik bijvoorbeeld zeg hoe erg ik het vind dat ik nooit meer tekeningen zal maken met TS en hoe erg ik haar mis. Ik hou heel erg van creativiteit en het was iets wat ik graag met haar deed. Kon alleen nooit de tekeningen mee nemen want die scheurde ze heel erg enthousiast kapot. Ik heb er maar 1 en dat is de mooiste tekening van de hele wereld... TS is nu 13 en tot mijn grote verdriet heb ik geen idee hoe ze er nu uitziet en wat haar bezighoudt. Het verschil tussen 2 en 13 jaar is natuurlijk groot. We hadden een bijzondere band, voor mij is ze het liefste meisje van de wereld. IK hoop met dat ze graag bij haar wilde wonen. Daarom zorg ik dat ik in ieder geval vindbaar blijf via social media. Als ze wil kan ze met me in c...

 I k ben oma van mijn enige eigen kleinkind, dit is wat ons voor altijd verbindt Beetje mijn genen, mijn Dna, mijn bloed. Heel oneerlijk, dat ik zelf ook wordt beboet. Dat papa en mama geen geld meer kregen is oma bij het grof vuil gezet. Soms ben ik kwaad maar altijd ook verdrietig en machteloos. kan niet begrijpen hoe ze voor dit gedrag kon kiezen. Het is niet mijn schuld. Dagelijks voel ik het gemis, de pijn... Nog steeds, na 11 jaar blijft mijn deur open staan, In de hoop dat de moeder van mijn kleinkind, mijn kleinkind naar binnen laat gaan...

Kwam onlangs foto's tegen van mijn dochter als peuter en jong meisje... dit nam me even terug naar een tijd waarin het goed ging. Vervolgens moest ik ze, snel opbergen omdat de pijn en het verlangen binnen kwamen drijven en me naar een plek trok waar ik niet meer wil zijn. Mijn dochter wordt morgen 34 jaar. Heb haar al twaalf jaar niet meer gezien of gehoord. Ben verder gegaan, meestal gaat het goed behalve als de foto's van betere tijden binnensluipen... om me te herinneren aan wat ooit was én wat ik nooit meer zal terug komen  of ooit nog terug zal krijgen... Ik ben inmiddels de hoop verloren, maar ik huil nog regelmatig om haar en om mijn kleindochter die waarschijnlijk niet weet dat ik besta... En toch denk ik terug aan de dag dat ze geboren werd, het heeft 18 uur geduurd voordat de bevalling eindelijk ten einde kwam en ik mijn dochter vast mocht houden... Voelde me zo gelukkig en niet wetende wat me nog allemaal te wachten stond..... Ik heb toen zo gehuild en wist niet dat...

Lief kleinkind, Zal ik het je ooit kunnen vertellen? Dat ik heel graag contact met je wil. Maar dat het niet mogelijk is. Zal ik je ooit kunnen zeggen dat ik zielsveel van je houd? En dat die liefde voor jou dwars tegen jouw gedachten ingaan, dat ik niets met jou te maken wil hebben? Dat je niet de moeite waard bent om voor te vechten? Lief kleinkind heb je mijn kleur ogen? Mijn inplant van je haar? Herken je dingen van jou in mij? Mijn karakter, iets van mijn genen? Lief kleinkind als ik een opa en oma zie fietsen of wandelen, dan kruip ik weg in een hoekje van mijn hart. Dan maak ik me onzichtbaar. Want het is toch niet normaal dat ik oma, maar geen oma ben? Het hoort toch zo dat gezinnen bij elkaar blijven. Ik zwijg en draag een stil verdriet. Maar zal ik je dat ooit kunnen vertellen? Oma Xxx

  Het kan zijn dat je je kleinkind nooit hebt ontmoet of dat je kleinkind erg jong was toen ze van je vervreemd raakten. Het is natuurlijk heel moeilijk voor deze grootouders om vol te houden, het feit dat ik echt geloof dat kleinkinderen hun grootouders nooit vergeten, is in deze situatie een beetje anders. Ze hebben niet de gelegenheid gehad om herinneringen op te bouwen. Dus hoe kunnen we die verbinding op de een of andere manier behouden of bouwen? Het eerste is natuurlijk dat ze je misschien nooit hebben ontmoet, maar je maakt er nog steeds heel veel deel van uit, je bloed stroomt om hen heen, niemand kan dat wegnemen. Je DNA zit in hen. Dat is de fysieke positie, maar misschien nog belangrijker, hoe bouw je de emotionele bruggen? Elke grootouder heeft verhalen te vertellen, verhalen die voor de toekomstige generaties moeten worden vastgelegd. Er zijn veel manieren waarop je je persoonlijke geschiedenis tot leven kunt brengen. Het kan zijn dat je van schrijven houdt, dus begin...