My Life , My Blog

  De helende kracht van grootmoeders     In elke familie is er een hart... dat klopt met kracht, een licht dat nooit uitgaat,.... ook al is de drager overstijgen. Ik heb het over oma's,....die wijze vrouwen wiens enige aanwezigheid ....gebroken harten lijkt te helen en de heftigste stormen... te kalmeren met een simpel kopje thee... of een rijke omhelzing. Grootmoeders zijn veel meer... dan een schakel in onze stamboom; ze zijn de bewakers.... van onze geschiedeni.... en tradities, de wevers van de draden... die ons verbinden met het verleden... en ons verankeren.... aan het heden. Met elk verhaal of recept dat gedeeld wordt, leren oma's ons niet alleen over waar we vandaan komen, maar ze vormen ons ook tot wie we willen zijn. Hun liefde is een liefde die beschermt... en blijft bestaan, die zich verder reikt dan het leven... en in afwezigheid net zo aanwezig voelt... als in het gezelschap. Voor degenen die gelukkig genoeg zijn.... om hun oma's nog te hebben, koester elk m...

  Wij die oma's zijn, weten hoe geweldig het is om wakker te worden en dat stemmetje in huis te horen. Je weet dat het een dag gaat worden van lachen, schreeuwen, woedeaanval, en de woonkamer zal niet schoon zijn, dat je de vloer met speelgoed ziet versierd, met poppen die zelfs keukenschort als dekens gebruiken, en een paar lepels rondslingeren omdat kinderen graag dingen uit de lades halen... Het is een dag van uitvindingen die je ziel vullen en je vreugde terugbrengen, het is een dag om de tuin in elkaar te zetten, ook al verdrinken ze bijna mijn vetplantjes, het is de dag van de vogels voeren terwijl we genieten van popcorn gemaakt door oma... Kleinkinderen zijn die honing die onze bloedsuikerspiegel niet hoog krijgt en ons hart doet kloppen zonder ons pijn te doen, ze leren ons watersoep maken met koekjes, sap en yoghurt in hun kleine gerechtjes en ze willen dat je het proeft, ha! maar dat doen ze niet hahahahaha. Oma zijn heeft geen leeftijd... Oma zijn is wanneer die kleine ...

  Blijf hopen, tegen beter weten in... dat op een dag mijn deurbel gaat en er gezegd wordt: ''Dag oma''!  

  Denk dat veel opa's en oma's zich er in herkennen, meemaken dat ze op hun tenen moeten lopen om geen ruzie te krijgen. Hoe triest! Zij, onze kinderen, weten dat ze ons via de kleinkinderen kunnen manipuleren, omdat ze inmiddels snappen dat we de band met hunzelf al hebben opgegeven.  Met het krijgen van kinderen hebben ze helemaal het gevoel gekregen alle macht in handen te hebben, wat dit met hun kinderen doet daar zijn ze blind voor. Ze proberen met ''liefde'' ons een rotgevoel te geven door ons zelfs te laten weten dat de kleinkinderen geen interesse hebben in hun opa en oma. Ze denken dat we gek zijn zeker, wij weten hoe graag ze bij ons waren... Ben verdrietig over hoe dit kind zich voelt, O, oma wil me niet zien, wat heb ik fout gedaan? We weten allemaal dat kinderen het snel op zichzelf betrekken, ook iets waar de ouders een best voor lijken te doen om de kinderen dit te laten denken..... noem dat gehersenspoeld. Ik heb mijn kleindochter nooit verlaten,...

Geniet maximaal van je tienerjaren. Wees de persoon die je wilt zijn en vergeet niet om de verlangens van je hart te volgen. Ik wens je een gelukkige 14e verjaardag, mijn lieve kleinkind Xxx "De paardebloemenpluizenbol Ik nam hem in mijn hand Ik deed voor jou een wens en blies De pluisjes door het land Ik wenste duizend maal geluk Op deze bijzondere fijne dag Een feest om van te dromen Gewoon een geweldige verjaardag!" Heel veel liefs van je Oma Xxx PS, Uit het oog, maar niet uit mijn hart.

  Lief kind, Ja, ik weet het, je kent mij niet, maar ik ben je oma. Het heeft mij veel verdriet gedaan dat ik je niet ken. Dat betekent natuurlijk dat jij mij ook niet kent. Je moeder heeft besloten je bij mij weg te houden. Ik heb me diepbedroefd gevoeld en talloze tranen vergoten. Toen ik geen tranen meer had, besloot ik het los te laten en mijn leven voort te zetten met de mensen die van mij houden en mij geluk schenken. Ik denk en hoop dat er een dag komt waarop je wilt weten wie je grootmoeder is. Misschien leef ik nog, misschien ook niet Weet dan dat de deur voor je openstaat. Ik ben altijd blij je te leren kennen en te weten dat je een kleinkind van mij bent. Dagboek van een gebroken vrouw Afbeelding van: Mateja Marinko

  IK heb thuis een mooi fotolijstje aan de muur hangen waarin ik tekening van mijn kleindochter bewaar. Al 11 1/2 jaar komen er geen nieuwe bij. Wel doe ik er zelf af en toe een kusje geven aan mijn dierbare tekening die ik van haar heb met de kleine handjes, waarop ik bijvoorbeeld zeg hoe erg ik het vind dat ik nooit meer tekeningen zal maken met TS en hoe erg ik haar mis. Ik hou heel erg van creativiteit en het was iets wat ik graag met haar deed. Kon alleen nooit de tekeningen mee nemen want die scheurde ze heel erg enthousiast kapot. Ik heb er maar 1 en dat is de mooiste tekening van de hele wereld... TS is nu 13 en tot mijn grote verdriet heb ik geen idee hoe ze er nu uitziet en wat haar bezighoudt. Het verschil tussen 2 en 13 jaar is natuurlijk groot. We hadden een bijzondere band, voor mij is ze het liefste meisje van de wereld. IK hoop met dat ze graag bij haar wilde wonen. Daarom zorg ik dat ik in ieder geval vindbaar blijf via social media. Als ze wil kan ze met me in c...

 I k ben oma van mijn enige eigen kleinkind, dit is wat ons voor altijd verbindt Beetje mijn genen, mijn Dna, mijn bloed. Heel oneerlijk, dat ik zelf ook wordt beboet. Dat papa en mama geen geld meer kregen is oma bij het grof vuil gezet. Soms ben ik kwaad maar altijd ook verdrietig en machteloos. kan niet begrijpen hoe ze voor dit gedrag kon kiezen. Het is niet mijn schuld. Dagelijks voel ik het gemis, de pijn... Nog steeds, na 11 jaar blijft mijn deur open staan, In de hoop dat de moeder van mijn kleinkind, mijn kleinkind naar binnen laat gaan...

Kwam onlangs foto's tegen van mijn dochter als peuter en jong meisje... dit nam me even terug naar een tijd waarin het goed ging. Vervolgens moest ik ze, snel opbergen omdat de pijn en het verlangen binnen kwamen drijven en me naar een plek trok waar ik niet meer wil zijn. Mijn dochter wordt morgen 34 jaar. Heb haar al twaalf jaar niet meer gezien of gehoord. Ben verder gegaan, meestal gaat het goed behalve als de foto's van betere tijden binnensluipen... om me te herinneren aan wat ooit was én wat ik nooit meer zal terug komen  of ooit nog terug zal krijgen... Ik ben inmiddels de hoop verloren, maar ik huil nog regelmatig om haar en om mijn kleindochter die waarschijnlijk niet weet dat ik besta... En toch denk ik terug aan de dag dat ze geboren werd, het heeft 18 uur geduurd voordat de bevalling eindelijk ten einde kwam en ik mijn dochter vast mocht houden... Voelde me zo gelukkig en niet wetende wat me nog allemaal te wachten stond..... Ik heb toen zo gehuild en wist niet dat...

Lief kleinkind, Zal ik het je ooit kunnen vertellen? Dat ik heel graag contact met je wil. Maar dat het niet mogelijk is. Zal ik je ooit kunnen zeggen dat ik zielsveel van je houd? En dat die liefde voor jou dwars tegen jouw gedachten ingaan, dat ik niets met jou te maken wil hebben? Dat je niet de moeite waard bent om voor te vechten? Lief kleinkind heb je mijn kleur ogen? Mijn inplant van je haar? Herken je dingen van jou in mij? Mijn karakter, iets van mijn genen? Lief kleinkind als ik een opa en oma zie fietsen of wandelen, dan kruip ik weg in een hoekje van mijn hart. Dan maak ik me onzichtbaar. Want het is toch niet normaal dat ik oma, maar geen oma ben? Het hoort toch zo dat gezinnen bij elkaar blijven. Ik zwijg en draag een stil verdriet. Maar zal ik je dat ooit kunnen vertellen? Oma Xxx

  Het kan zijn dat je je kleinkind nooit hebt ontmoet of dat je kleinkind erg jong was toen ze van je vervreemd raakten. Het is natuurlijk heel moeilijk voor deze grootouders om vol te houden, het feit dat ik echt geloof dat kleinkinderen hun grootouders nooit vergeten, is in deze situatie een beetje anders. Ze hebben niet de gelegenheid gehad om herinneringen op te bouwen. Dus hoe kunnen we die verbinding op de een of andere manier behouden of bouwen? Het eerste is natuurlijk dat ze je misschien nooit hebben ontmoet, maar je maakt er nog steeds heel veel deel van uit, je bloed stroomt om hen heen, niemand kan dat wegnemen. Je DNA zit in hen. Dat is de fysieke positie, maar misschien nog belangrijker, hoe bouw je de emotionele bruggen? Elke grootouder heeft verhalen te vertellen, verhalen die voor de toekomstige generaties moeten worden vastgelegd. Er zijn veel manieren waarop je je persoonlijke geschiedenis tot leven kunt brengen. Het kan zijn dat je van schrijven houdt, dus begin...

Echt wel, vaak blijf je te lang hopen, tegen beter weten in aan de andere kant denk ik dat je zeker de eerste jaren, die hoop nodig bent om te overleven...... Friedrich Nietzsche zei ooit: 'Hoop is het kwaadste der kwaden omdat zij de marteling verlengt.' denk hij heeft gelijk, dat is precies wat hoop doet. En toch blijf ik hoop houden...dat ooit mijn dochter terug komt, maar ook dat ik mijn kleindochter mag leren kennen....Ik heb ze al 11 jaar niet meer gezien, dat is de reden dat ik hier blijf wonen.... Ik hoop nog steeds.....

VANDAAG mocht ik een foto zien.... Een mooi meisje dat stoer de lens inkijkt. Zonnebril op haar hoofd en de step in haar handen. Klaar om te gaan steppen. Ze moet daar een jaar of 8 op zijn, inmiddels is ze al 13 en waarschijnlijk zit ze nu op de hoge school. Ik slik een keer en zie mijn kleinkind. Mijn toekomst met haar stopte toen ze 2 jaar was. Dag meisje, een groet van oma uit het verleden. Ik blijf hopen dat er ooit nog toekomst voor ons samen is.

Mijn dochter heeft voor haar dochter, mijn kleinkind, de familiegeschiedenis herschreven...... op een andere manier kon ze voor haar denk ik niet verklaren wat ze heeft gedaan. Ik was doodverklaard, woonde in de hemel en was blijkbaar vandaar weer verhuisd naar Lelystad... Dat vertelde mijn jongste dochter toen ze daar voor het laatst was.. Dat is ook alweer 5 jaar geleden...

  Voor mijn kleindochter... “Hoewel je niet langer naast me loopt, Zit je in elke herinnering. Voel je in elke hartslag. Hoor je in elk liedje. Ken je in elke gedachte. Lach met je mee in alle vreugde. Huil met je mee in elk verdriet. Want al loop je niet meer naast mij, Je hebt mij nooit echt verlaten, Want ik voel jouw aanwezigheid bij mij bij elke stap Je bent nooit echt weg.’ ~Tahlia Hunter  

Van harte gefeliciteerd met je 13e verjaardag! Ik hoop dat je geniet van een extra, super-duper coole dag! Liefs van je oma  en je tante ( zusje van je moeder ) Xxx

Beste dochter , Met deze brief wil ik mijn gedachten en gevoelens aan jou overdragen in de hoop dat je dit ooit zult lezen. Het is niet makkelijk maar ik probeer het toch te omschrijven wat ik voor je voel en hoeveel ik van je hou. De afgelopen jaren waren voor mij de zwaarste in mijn leven, ze zullen nog zwaarder worden als ik bedenk dat het misschien bij jou echt over is. Het lukt mij niet om te beschrijven, ik kan niet geloven dat het over is, naar jaren samen, hoe jij tot dit besluit kwam om eerst mij en daarna je zusje te verwijderen uit je leven. Ik 10 jaar geleden en je zusje 5 jaar geleden....alleen zij heeft helemaal geen reden van opgaaf gekregen waarom ze moest verdwijnen uit jullie levens.... Natuurlijk wil ik graag dat het weer goed komt. Ik wil niets liever. Ik wil vechten voor mijn dochters, de vraag is alleen: krijg ik een kans? Alleen jij weet het antwoord. Mijn warmte, geborgenheid en liefde heb ik je volop mogen geven tot je 23ste levensjaar , je was lief , soms keih...

  Tijd heelt niets, we moeten overleven en door, vooral voor jezelf. Het doet pijn, je vraagt je na jaren nog steeds verbijsterd af hóe het zo ver heeft kunnen komen. Nu leer ik, met vallen en opstaan, vooral weer op blijven staan, om dat "stille" verdriet, te zien als een zandkorreltje in een mossel. Leg er steeds een parelmoer laagje omheen, omdat ik óók geluk verdien. Lachen mag, huilen ook, schreeuwen, soms ook een vloek. Wees lief voor je zelf. Dan kun je ook weer lief voor anderen zijn, en heel langzaam aan je leven weer opbouwen, zonder je kind en kleinkind. Écht, er is een leven na het verlies van je levende kind. Sterkte, bij dit alles

  Ze zeggen vaak op "oudere leeftijd'' veranderd een mens niet meer zo veel. Durf rustig te zeggen dat ik de afgelopen jaren meer ben veranderd dan in de rest van m'n leven bij elkaar. In de rest van m'n leven ben ik ook nooit zo behandeld als de laatste jaren. Het meest beschadigende en beangstigenste is denk ik wel dat die "behandeling" gebeurde juist door de mensen waarvan je zo ongelooflijk hield en die je vertrouwde als geen ander, namelijk mijn eigen kind. Daarom is er voorgoed een "voordat en een nadat" in mijn leven. Ik kreeg een ''straf'' die erger is dan de doodstraf, ze hebben mij dood verklaard en mijn kleinkind afgenomen. En de aanklacht??? NOOIT te horen gekregen!! ------------------------ Gaf maar 6 euro op het laatst en niet meer , bleek een slechte moeder en oma te zijn....

  Altijd zit zij in mijn hoofd, zij kan er niets aan doen. Iemand heeft die keuze VOOR haar gemaakt. Ga er van uit dat de ouders haar hebben gemanipuleerd...... dat oma er zelf voor heeft gekozen, dat oma geen belangstelling heeft etc. Daar groeit het kind mee op, beschadigd. Heb wel eens gedacht: ben nog " jong" als zij volwassen is, dan komt ze misschien. Pas dan, als ze haar eigen keuzes kan maken. Maar...ben ik opgewassen tegen de aversie die ze ongewild tegen me heeft opgebouwd en het "normaal" en bekend gegeven voor haar is, ermee groot is gebracht. Natuurlijk zou je zelf de waarheid willen vertellen aan je kleinkind, dat dit nooit jouw keuze is geweest. Maar wij weten ook, de afstand die je dan kweekt tussen ouder en kind, beschadigd een kind net zo goed!!!! Daar wil ik ook geen deel aan hebben. Het blijft kiezen uit twee kwaden. Haar ouders leven langer dan ik en de verbintenis met de ouders, al is dat gebaseerd op leugens, is het enige wat ze dan nog he...