Elke keer dat je iemand veroordeelt, onthul je een deel van jezelf dat je niet hebt geheeld. Je veroordeelt onbewust een deel van jezelf. Wanneer je mensen veroordeelt, ben je niet in Liefde, noch van jezelf, noch van de Ander. Je bent niet in het Hart, maar in het Ego. Je bent in Afscheiding. Je bent niet in Eenheid, maar in Dualiteit. Wanneer je mensen veroordeelt en weet dat je het volste recht hebt om dat te doen, houd dan in gedachten dat je in vergelijking daarmee de macht neemt, het ego, in het gevoel van superioriteit. Liefde is niet te vergelijken. Het houdt van. Als je mensen veroordeelt, ben je niet empathisch, medelevend of gevoelig. Je pleit misschien voor Liefde, maar dit is een illusie. Je straalt het niet uit, je beoefent het niet, je geeft het niet door. Ware Liefde is onvoorwaardelijk. Het is een permanente staat in het aangezicht van alle situaties van het leven. Het stopt niet als iemand of iets niet bij je past. Het houdt niet op als iemand niet in je hokjes past
