Dawn of the Planet of the Apes (2014)

Een groeiende natie van genetisch ontwikkelde apen onder leiding van Caesar wordt bedreigd door een groep menselijke overlevenden van het verwoestende virus dat tien jaar eerder werd losgelaten. Ze bereiken een fragiele vrede, maar die blijkt van korte duur, aangezien beide partijen op de rand van een oorlog worden gebracht die zal bepalen wie de dominante soort op aarde zal worden.

Onder Hollywood's  productie van middelmatige (en in sommige gevallen ronduit verschrikkelijke) remakes van sciencefictionklassiekers, is 'Rise of the Planet of the Apes' was de zeldzame film die opviel, want hij had evenveel hersenen als een hart – plus een originele benadering van het bekende materiaal en geweldige beelden. Dat gezegd hebbende: 'Rise' verbleekt praktisch in vergelijking met Matt Reeves' vervolg: de komende 'Dawn of the Planet of the Apes' komt zo dicht bij een sciencefictionmeesterwerk als een 170 miljoen PG-13 Hollywood-zomerblockbuster maar kan krijgen.

De verhaallijn begint tien jaar nadat we zagen hoe Ceasar en zijn mede-ontsnapte aapachtigen hun toevlucht zochten in de bossen bij San Francisco, en hoewel de trailers van de film al vrijwel alles hebben verraden wat er in die tijd is gebeurd (en helaas veel te veel van wat er zal gebeuren), ga ik er niets over verklappen degenen die zorgvuldig vermeden om naar de genoemde trailers te kijken. Zoals bij al mijn recensies zal ik, in plaats van details over het verhaal weg te geven, dieper ingaan op alle andere aspecten van de film.

Wat als eerste moet worden vermeld, is wat een verbazingwekkende prestatie is 'Dageraad' is als het gaat om het gebruik van CGI. Normaal gesproken ben ik erg kritisch over het (over)gebruik van CGI, maar het niveau van vakmanschap dat hier wordt getoond moet gewoon bewonderd worden. Het kostte me slechts enkele seconden om te vergeten dat ik naar digitale personages keek (tot leven gebracht door de uitstekende motion-capture-optredens van Andy Serkis, Toby Kebbell en Judy Grier – om er maar een paar te noemen), en ik kan het me niet voorstellen wat een taak moet het zijn geweest voor de artiesten en tovenaars op de animatieafdeling om aan elke achtergrond en elk klein detail van elk personage te werken totdat dit niveau van naadloosheid en realiteit kon worden bereikt.

Maar Bijna elk ander aspect van de film is even goed gerealiseerd: de aangrijpende muziekscore van Michael Giacchino past perfect bij en weerspiegelt het drama op het scherm, terwijl ik door de – vaak angstaanjagende – schoonheid van de beelden op het scherm me meteen afvroeg wie de DoP was. was (nu weet ik het: Michael Seresin, de geniale veteraan DoP van klassiekers als 'Midnight Express' en 'Angel Heart'). Als het om de actie gaat; nou, 'Dawn' is niet je gebruikelijke zomerkaskraker. Dit is geen luchtige fantasiefilm in stripboekstijl met leuke, overdreven actiescènes. Wat we hier hebben is een rauw, realistisch beeld van een langzaam escalerend conflict, en als we in het derde bedrijf bij de gevechtsscènes komen, zijn die scènes een spectaculair, betoverend visueel feest (en uiteindelijk hartverscheurend).

Maar de kern van deze film – en ook de reden waarom de actiescènes in het derde bedrijf echt impact hebben en alle chaos je echt raakt – is het intelligente, vakkundig verteld verhaal met zijn goed getekende , geloofwaardige karakters (gespeeld door even geloofwaardige acteurs). Het tragische aap-mens-conflict weerspiegelt op een zeer geloofwaardige manier onze echte – en zeer menselijke – oorlogen en sociale fricties uit het heden en verleden en zorgt er dus voor dat deze film veel verder resoneert dan wat een louter sci-fi-uitgangspunt je zou laten verwachten.

Dus mijn oordeel: met zijn prachtige beelden, zeer relevant verhaal en adembenemende effecten, 'Dawn of the Planet of the Apes' is zo dicht bij een sciencefictionmeesterwerk als de op het massapubliek gerichte beperkingen het toelaten (wat – in dit geval – heel dichtbij is); een verbazingwekkende prestatie en ten zeerste aanbevolen.