Das Signal (serie, 2024)

Paula komt niet thuis. Sven en zijn dochter Charlie wachten op haar bij de gate, maar haar vliegtuig is verdwenen. Terwijl Sven probeert zijn dochter te beschermen tegen de vreselijke gebeurtenissen, grijpt hij naar elk strohalmpje dat hem wordt aangeboden. Opeens lijkt het erop dat hij ergens heen gaat; Paula heeft hem een ​​aanwijzing achtergelaten, een spoor van broodkruimels dat Sven kan volgen. Maar hoe verder hij het spoor afdaalt, hoe meer zijn leven uit elkaar valt, hoe groter het mysterie wordt en hoe groter de bedreiging voor hem, Charlie... en zelfs de hele wereld. Paula was geen doorsnee persoon. Ze was op het ISS. En daar, in de duisternis van de ruimte, ontdekte ze iets. Of niet? 

In deze futuristische Duitse miniserie (4 afleveringen) gaat een wetenschapper die door een particulier miljardairsfonds wordt gefinancierd naar het internationale ruimtestation om onderzoek te doen naar levensduur/onsterfelijkheid (het is niet echt duidelijk hoe en of ze dat doet). Terwijl ze met haar dochter communiceert via wat lijkt op een amateurradio (!) laat ze de radio aanstaan ​​en hoort ze een menselijke stem die "hallo" zegt vanuit de ruimte.

De rest van de miniserie zit vol met flashbacks en het wordt gesuggereerd dat we moeten raden of dit een van haar hallucinaties is of echt.

Het vrij vlakke geheel kan zonder pijn of glorie worden bekeken, zonder op enigerlei wijze op te vallen, maar ook zonder in enig opzicht een ramp te zijn.

Een product dat we, zodra we het eenmaal hebben geconsumeerd, vergeten, met dezelfde snelheid als waarmee we het hebben geconsumeerd.

De eerste twee afleveringen zijn duidelijk gericht op het halen van het maximale uit een familiedrama. Het mysterie sijpelt beetje bij beetje de data eruit en deze algemene toon zal de hele serie aanwezig zijn. Het is een werk dat niet erg energiek, verdrietig, melancholisch, bijna "depressief" is, we voelen het in het algemene ritme van de montage: het lijkt zwaar, verdrietig, alsof de personages moeite hebben om de last van afwezigheid te verlichten. Dit gevoel, aangezien het rouw betreft, is passend. Het gemis van de geliefde resulteert in flashbacks die fungeren als herinneringen aan de vader en dochter en een parallelle montage die teruggaat in de tijd en waar de avonturen in het speciale station plaatsvinden.

In de laatste twee afleveringen begint het mysterie vorm te krijgen en neigen we naar sciencefiction. Sciencefiction, maar de prioriteit lijkt altijd familiedrama te zijn. Wat er in het schip gebeurt, krijgt een verhalende geldigheid die past bij wat ze in het heden ontdekken, ook al lijkt de manier waarop de vader de gegevens samenvoegt soms... te intuïtief. De kijker moet accepteren dat alles te danken is aan de liefde waarmee de drie familieleden met elkaar communiceerden.

Helaas is de serie in zijn samenzweringsaspect erg banaal en niet voldoende effectief uitgewerkt.

Wat het einde betreft, leek het mij een totale mislukking, niet erg geloofwaardig en bijna lachwekkend, ook al ging het erom sciencefiction te vergeten... Ik vraag me af wat de beoogde doelgroep was: dramafans, sciencefictionfans? De mix slaat niet aan en moet beide hebben teleurgesteld.
Trouwens het was een hallucinatie .......