De parabel van de vrouw
De parabel van de vrouw die op zoek is naar liefde
Er was eens een jonge vrouw die te horen kreeg dat liefde het kostbaarste was dat je ooit zou kunnen vinden. En dus besloot ze haar hele leven te wijden aan het zoeken ernaar, waar ze ook ging.
Ze fluisterde: „Liefs, kom naar me toe”, en een hond kwispelde speels met zijn staart en probeerde haar hand te knuffelen. Maar de jonge vrouw herkende de potentiĆ«le liefde in het kleine wezen niet.
Ze keek naar de bloeiende bloemen en zei: „Lieveling, onthul jezelf aan mij.” Er landde een vlinder op haar schouder. Maar de jonge vrouw begreep de liefde niet in dit delicate gebaar.
Ze smeekte: „Lieveling, geef me een teken!” En een kind kwam naar haar toe, deelde verhalen en lachte. De jonge vrouw wist echter niet dat liefde haar leven was binnengedrongen.
Toen ze langs een oudere dame liep, hoorde ze een zachte stem die zei: „Goedendag, lieverd. Hoe gaat het met je vandaag?” Ze antwoordde met een beleefd knikje, maar hield haar hart gesloten, omdat ze de liefde in de ontmoeting niet kon herkennen.
Gedesillusioneerd door haar zoektocht en in een moment van wanhoop riep de jonge vrouw: „Omhels me, liefje, en laat me weten dat je er bent!” Liefde stak haar hand uit en raakte haar hart door de vriendelijkheid van vreemden. Maar de jonge vrouw schoof het terzijde, nog steeds in afwachting van een ander soort liefde.
En uiteindelijk zocht ze waar ze nooit eerder had willen kijken. Eindelijk keek ze in haar hart en vond liefde die erop wachtte om door haar omarmd te worden, waar die altijd al was geweest.
En ze hoorde Love fluisteren: „Ik ben hier, waar ik altijd ben geweest. Nu je me hier hebt gevonden, zul je me overal gaan opmerken. Ik ben hier nog nooit geweest. Je moet gewoon bereid zijn om jezelf open te stellen om mij te ontvangen.”
Woorden van Tahlia Hunter
Kunstwerk van Catrin Welz-Stein
Reacties
Een reactie posten