Terwijl ze naar de lucht keek
Terwijl ze naar de lucht keek, zag ze een veelvoud aan lichten: lichten van verschillende afmetingen, vormen en patronen, die een caleidoscoop van kleuren creƫerden die in de lucht dansten en een vuurwerkshow een nieuwe vorm gaven. Sommigen draaiden snel en energiek van geest rond, terwijl anderen langzamer bewogen. Terwijl sommige lichten zwak waren, met een vage omtrek, gloeiden andere fel, en sommige waren veraf helderder dan andere.
„Wat zijn dit?” Vroeg ze nieuwsgierig.
„Dit zijn de zielen van degenen die dit leven achter zich hebben gelaten en naar de hemel zijn oprukkend. Dit is niet hoe ze er echt uitzien, maar hoe je ze van deze kant kunt zien.”
„Wat maakt ze anders? Waarom lijken sommige helderder dan andere?”
„Hun helderheid is geen maatstaf voor hun waarde of waarde, want alle zielen worden als even kostbaar beschouwd, maar het geeft aan hoeveel licht ze in dit leven konden vasthouden en schijnen.”
Terwijl ze naar elk van de lichten bleef kijken, opnieuw in de lichten die op dat moment het kleurrijkst, energiek en helderst waren, beloofde ze zichzelf dat ze ernaar zou streven haar leven zo te leiden dat ze, hoe donker haar leven ook werd, een van de zielen zou zijn die altijd vasthield aan het licht en straalde dat het ooit ging, zodat ze haar hele leven en wanneer het tijd was om te gaan, tergend. En ze zou zo leven dat ze na haar dood geen spijt had, zodat ze tot diep in de nacht kon dansen.”
Woorden van Tahlia Hunter
Kunstwerk van Elaine Bayley Illustrations
Reacties
Een reactie posten