ALOHA

Voor meer liefde voor jezelf en anderen, in moeilijke situaties, en relaties.

ALOHA – Liefhebben is blij zijn met:

Het vijfde Huna Principe luidt: Aloha en wordt door King vertaald als: Liefhebben is blij zijn met.

Dit is mijn favoriete principe. In het Hawaïaans betekent Aloha veel meer dan gewoon ‘hallo’, ‘tot ziens’ of ‘liefde’. De diepere betekenis is ‘het vreugdevol (oha) delen (alo) van levensenergie (ha) in het heden (alo)’. Wanneer je deze energie deelt, raak je afgestemd op de Goddelijke Kracht die door de Hawaïanen Mana wordt genoemd. Het liefdevolle gebruik van deze ongelofelijke Kracht is het geheim om werkelijke gezondheid, geluk, overvloed en succes te bereiken.

Een van de manieren om je op Aloha af te stemmen is om De Aloha Spirit te beoefenen. “Liefhebben is blij zijn met” houdt in dat hoe meer je je richt op het positieve, dat waar je blij mee bent in een relatie, hoe meer liefde je zult voelen voor die persoon. Het blij zijn met, het geluksgevoel, staat in relatie tot je gevoelens van liefde. Het niet blij zijn met, staat in relatie tot je gevoelens van angst, boosheid of twijfel.

Hieruit volgt ook het belangrijke subprincipe:

Liefde neemt toe wanneer oordelen afneemt.

King zegt dat liefde nooit weg is. Dit is logisch want liefde is de basis van het universum. Liefde wordt alleen soms dusdanig overschaduwt door negatieve emoties zoals angst, boosheid of twijfel, dat het niet meer zichtbaar is. Hoe breng je liefde weer terug in een relatie? Door al het positieve te benadrukken en het negatieve gewoon te negeren. Het onderstaande verhaal voor Valentijdsdag illustreert precies hoe dit werkt. En dit geldt ook voor bijvoorbeeld je werk of je huis en woonomgeving.

Een verhaal voor Valentijnsdag

(uit Balsem voor de Ziel, een serie hartverwarmende verhalen met een bijzondere, spirituele en inspirerende betekenis, verzameld door Jack Canfield en Mark Victor Hansen.)

“Larry en Jo Anne waren een heel gewoon stel. Ze woonden in een gewoon huis in een gewone straat. En net als alle andere gewone stellen hadden ze moeite om de eindjes aan elkaar te knopen en steeds te doen wat goed was voor hun kinderen. Maar ze waren ook nog op een andere manier gewoon: ze hadden regelmatig ruzie. En die ruzies gingen vaak over wat er mis was in hun huwelijk en wiens schuld dat was. Tot er op een dag een zeer bijzondere gebeurtenis plaatsvond.

‘Jo Ann, ik heb gemerkt dat mijn klerenkast betoverd is. Elke keer als ik mijn laden opendoe, liggen ze vol schone sokken en ondergoed,’ zei Larry. ‘Ik wou je daar graag voor bedanken, dat je daar al die jaren al voor zorgt.’

Jo Ann staarde over de rand van haar bril naar haar man. ‘Wat moet je van me, Larry?’

‘Niets. Ik wilde je gewoon even zeggen dat ik die betoverde klerenkast zo waardeer.’

Het was niet voor het eerst dat Larry iets raars deed, dus Jo Ann besloot er verder geen aandacht aan te besteden.

Maar een paar dagen later zei Larry: ‘Jo Ann, bedankt dat je zo weinig fouten hebt gemaakt bij het noteren van de nummers van de girocheques. Vijftien van de zestien waren goed; dat is een record!’

Jo Ann kon haar oren niet geloven en keek op van het verstelwerk waarmee ze bezig was. ‘Larry, je klaagt altijd dat ik fouten maak bij het opschrijven van die nummers. Waarom nu ineens niet meer?’

‘Daar heb ik geen speciale reden voor. Ik wilde je gewoon laten weten dat ik het op prijs stel dat je er moeite voor doet.’

Jo Ann schudde haar hoofd en ging door met haar verstelwerk. ‘Wat bezielt hem ineens?’ mompelde ze bij zichzelf. Maar toch, toen Jo Ann de volgende dag bij de supermarkt een betaalkaart uitschreef, keek ze nog even in haar mapje om er zeker van te zijn dat ze het juiste chequenummer had genoteerd. ‘Waarom vind ik die nummers nu ineens zo belangrijk?’ vroeg ze zich af. Ze probeerde het gebeurde uit haar hoofd te zetten, maar Larry ging zich steeds vreemder gedragen.

‘Jo Ann, dat was heerlijk eten,’ zei hij op een avond. ‘Wat fijn dat je dat steeds doet. Ik heb het eens nageteld, maar in de afgelopen vijftien jaar heb je toch zeker veertienduizend keer eten klaargemaakt voor mij en de kinderen.’

En ook zei hij: ‘Sjonge, Jo Ann, het huis ziet eruit om door een ringetje te halen. Je zult wel hard hebben gewerkt om het zo te krijgen.’ En ook: ‘Bedankt Jo Ann, dat je gewoon bent die je bent. Ik vind het echt fijn bij je.’

Jo Ann begon zich zorgen te maken. ‘Waar blijft nou zijn sarcasme, al zijn kritiek?’ vroeg ze zich af. Haar vrees dat er iets bijzonders aan de hand was met haar echtgenoot werd bevestigd door haar dochter Shelly van zestien, die klaagde: ‘Papa is niet goed bij zijn hoofd, mama. Hij zei net tegen me dat ik er leuk uitzag. Moet je kijken hoeveel make-up ik op heb en hoe slordig mijn kleren zitten. Maar hij zei het toch. Zo is papa toch niet, mam? Wat mankeert hem?’

Maar wat Larry ook mankeerde, het ging niet over. Dag in, dag uit ging hij door zich te concentreren op het positieve.

Na een aantal weken raakte Jo Ann langzamerhand gewend aan het ongebruikelijke gedrag van haar levensgezel en kon ze zich er zelfs nu en dan toe bewegen ‘Dank je wel’ tegen hem te zeggen. Ze was er trots op dat ze het allemaal zo kon accepteren, totdat er op een dag iets bijzonders gebeurde waardoor ze helemaal uit haar evenwicht gebracht werd.

‘Ik wil graag dat je even rust neemt,’ zei Larry. ‘Ik doe de afwas wel. Laat dus die koekenpan maar staan en ga de keuken uit.’

Daar was ze een hele poos stil van. Toen zei ze: ‘Bedankt Larry. Heel erg bedankt.’

Jo Ann had het gevoel dat ze op wolken liep. Haar zelfvertrouwen was aanmerkelijk gegroeid en af en toe liep ze te neuriën. Ook leek ze minder last te hebben van haar sombere buien. Ik geloof dat ik die nieuwe manier van doen van Larry wel prettig vind, dacht ze bij zichzelf.

Dat zou het einde van dit verhaal kunnen zijn, maar er gebeurde nog iets heel bijzonders. En deze keer was het Jo Ann die het woord nam.

‘Larry,’ zei ze, ‘ik wil je bedanken voor het werk dat je doet en voor het inkomen dat je al die jaren al voor ons verdient. Ik heb geloof ik nog nooit tegen je gezegd dat ik dat erg in je waardeer.’

Larry heeft nooit gezegd hoe hij ertoe gekomen was zijn manier van doen zo te veranderen, hoe vaak Jo Ann ook moeite deed om hem daarover uit te horen. Het zou waarschijnlijk altijd een van de raadsels van het leven blijven. Maar wel een raadsel waarvoor ik dankbaar ben dat het me overkomen is. Want die Jo Ann, dat ben ik namelijk.

Aloha

Aloha werkt voor alle relaties, ook de relatie met jezelf en ook relaties met dingen zoals je huis en woonomgeving.