Vandaag schrijf ik
"Vandaag schrijf ik voor vrouwen die in stilte huilen...
Voor degenen die op hun lippen en dagen bijten, moed hebben en doorzetten...
Aan diegenen die glimlachen zonder te zeggen dat ze bang zijn, dat ze gebroken zijn, dat de wereld gewoon instortte..
Ik schrijf aan die dappere vrouwen die in het geheim huilen, elke avond op het kussen bijten omdat er geen woorden gehoord worden, omdat geen huil begrepen wordt...
Voor degenen die moeite hebben om een goede moeder, vrouw, harde werker, zelfstandige te zijn en tegelijk mooi voor de spiegel wil staan...
Voor degenen die alles hebben opgegeven om een liefde na te streven die in niets eindigde...
Voor degenen die hun dromen opgeven om de dromen van hun kinderen of hun partners op te geven...
Voor wie niet gezien wil worden als objecten, als nutteloos, en zijn vaardigheden wil tonen, maar de wereld sluit de deuren...
Voor degenen die op straat staan, rustig zwaaien, als ze van binnen willen schreeuwen dat de wereld hen pijn doet, dat de wereld hen doodt...
Ik schrijf voor de vrouwen die niemand ziet huilen, maar een rivier van tranen in hun ziel brengen...
Voor wie een perfect leven heeft, een perfecte echtgenoot, perfecte kinderen heeft en die uiteindelijk meer is dan een façade...
Voor wie gebroken is en iemand mist...
Voor degenen die sterven, willen sterven, maar elke dag opstaan om naar anderen te glimlachen...
Aan de sterke vrouwen met een gebroken ziel en een gebroken geest en zonder kracht...
Voor degenen die de hoop verloren hebben, voor degenen die zich verslagen voelen zonder het te zeggen...
Voor wie het leven door het raam zag passeren...
En degenen die de verkeerde trein namen en uiteindelijk lieten liggen...
Voor iedereen die wil stoppen met huilen maar het niet kan...
Ik schrijf ze...
Een knuffel op afstand...
Reacties
Een reactie posten