De Schaduw van het Licht

 De Schaduw van het Licht

Er zijn plekken op aarde waar de tijd stilstaat. Waar de bomen fluisteren in een taal die je niet leert met woorden, maar met gevoel. Daar begon het. In een vergeten vallei tussen hoge heuvels, waar mist zich ’s ochtends als een deken over het landschap legt, lag een kleine ruïne, half overwoekerd door klimop en herinneringen. Niemand wist wie het ooit gebouwd had. Niemand, behalve zij die er geroepen werden.

Zij voelde de roep op een woensdag in mei. Het was geen stem, geen flits of visioen. Het was een trilling, zacht, haast onmerkbaar, in zijn borstkas. Alsof het hart van de aarde in haar  mee bonkt. Zij volgde het zonder te weten waarom.

Eenmaal aangekomen in de vallei stond hij stil. Niet omdat hij moe was, maar omdat iets hem tegenhield. Een onzichtbare grens. Haar adem stokte, de lucht was dikker hier, voller. Zij stapte over de drempel van de ruïne – en de wereld kantelde.

Geen tijd. Geen ruimte. Enkel aanwezigheid.

Een vrouw stond in het midden van het ronde vertrek. Haar haren leken van rook en licht tegelijk, haar ogen weerspiegelden zowel verdriet als eeuwigheid. Ze sprak niet, maar de persoon begreep haar. Ze was de Bewaarder van het Oorspronkelijke Licht – dat wat in elk van ons leeft, maar door velen vergeten is.

Ze legde haar hand op haar borst. In een flits zag zij alles: haar vorige levens, haar zielsafspraken, de momenten waarop zij van haar pad was afgedwaald – en die waarop zij, zonder het te weten, anderen had wakker gemaakt met een woord, een lach, een stilte.

Toen zij haar ogen weer opendeed, stond hij buiten. De zon was onder, de nacht zacht. In haar hand vond zij een klein kristal, warm en pulserend als een hart. Zij wist dat het geen souvenir was. Het was een sleutel. En ergens, op een dag die zij nog niet kende, zou zij die nodig hebben.

Sindsdien spreekt ze met bomen, droomt zij in kleuren die de meeste mensen nooit zullen zien, en glimlacht zij als iemand haar vraagt: “Geloof jij in magie?”

Want zij weet: de grootste magie leeft in stilte. In het onzichtbare. In de schaduw van het licht.