Innerlijke 'blaffende honden' bijten niet.

Innerlijke 'blaffende honden' bijten niet. Of moet die hond gewoon 'uitgelaten' worden?

Als je ziet dat je emoties in de huidige situatie te maken hebben met pijnen van vroeger, ben je al een heel eind op weg.

Je herkent ze met name doordat je ten opzichte van dat wat er werkelijk gebeurt in het huidige moment een tikkeltje TE irreëel reageert op de ander, bijvoorbeeld je vriend(in). Je gaat dan schreeuwen, je enorm irriteren, vloeken, gooien met keukengerei, schopt deuken in de vuilnisbak (en die krengen zijn best duur) of je loopt kokend kwaad weg. Terwijl die ander de wenkbrauwen omhoog trekt vanwege je 'overdreven' emotionele reactie. "Doe ff normaal! Waarom reageer je nou zo fel?" Waarop je dan natuurlijk NOG bozer wordt omdat je je weer eens niet gezien/gehoord voelt, net zoals in de oude situatie van vroeger die je onbewust nog ervaart en instant houdt.....

De huidige situatie die je meemaakt kan een pijn van vroeger even aanraken en dan wordt de hond in zijn mand wakker en begint keihard te blaffen. Degene waartegen die blaft snapt er dus vaak geen snars van omdat je niet zo hard hoeft te blaffen voor 'een voorbijganger die niet eens aan je voordeur belt'. Maar voor jou is de pijn geen voorbijganger, maar al een inbreker, omdat je de pijn voelt van toen. Die komt keihard binnen en dat doet zeer. Elke keer weer.

Als we een beetje goed kijken dan zien we dat het leven in alles zichzelf wil helen. Alles in een liefdevolle zoektocht naar heelheid. Een mooi woord, het wil HEEL worden. Het wil VRIJ zijn en EEN worden. Jij ook en daar vecht je je soms een ongeluk voor. Alleen de manier WAAROP we die heling zoeken en willen krijgen gaat onbewust en veelal houdt de pijn, doordat we niet bewust zijn, zichzelf in stand.
We doen maar wat uit emotie, en zijn ons niet bewust van de kansen. Zo sneuvelen relaties telkens weer en trek je de zogenaamde 'verkeerde personen' aan, want de volgende vlam maakt zeer waarschijnlijk toch weer dezelfde hond wakker... Het is namelijk nog niet geHEELD.

Door bijvoorbeeld in de huidige tijd tegen de ander te gaan schreeuwen, of telkens overal de schuld van te blijven geven, is dat een instandhouder van de oude pijn, omdat de ander gewoon terug gaat schreeuwen (die heeft wellicht ook zijn/haar hond in de mand liggen). Dat versterkt juist de pijn, omdat je liever echt gehoord en gezien wil worden. En dat gebeurt dus niet. Dus dat is niet de meest handige versie om iets op te lossen.

Het leren voelen (ik noem het afvoelen) en het totaal ervaren van de pijn van vroeger is de weg naar heling. Het voelen van het klein worden, het voelen van niet gezien worden, van afgescheiden zijn, van afgewezen worden als gevoel, een gevoel van los staan, angst, verdriet. Noem het maar op.

Het zit ergens in je lijf, op je borst, je buik, je hart, je keel. Zoek het maar eens. En dan HOE voelt het in die situatie, als een stroom, een vuur, een vuist, een huilgevoel, een willen schreeuwen gevoel, willen slaan gevoel? Als een stok, een bal, een snijdende pijn, een hitte? Als je weet HOE het voelt, is het belangrijk te ervaren HOE je dat gevoel, naar wens van het gevoel kunt gaan UITEN door het er simpelweg te laten ZIJN. Daar hoef je niet over na te denken. Alleen maar ruimte geven door je aandacht op die plek te blijven houden.

Het is niets meer dan een oude bal met energie, ergens opgeslagen in je lijf. Die emoties blijven bestaan en hebben geen horloge om, ze verdwijnen niet zomaar. Het is een oude auto, ooit neergezet in een parkeergarage. Het blijft er staan. Als je niets doet tenminste.

De energie moet erUIT, niet TEGEN of OP degene die je pijn aanraakt. Daar zijn kussens en dergelijke voor. Ga eens hard schreeuwen in je auto, roep alles wat er in je leeft onder water in het zwembad (hoort niemand), ga naar het strand om te schreeuwen en te schelden of uit je taal in kussens. Koop een tweedehands bokszak!

Die ander weet vaak niet eens wat hij/zij ‘fout’ doet. Hij/zij/de situatie raakt alleen maar je pijn aan en dat is een uitnodiging van het leven. Keer op keer zoekt het heling in de vorm van situaties. De levensfabriek heeft weer dezelfde soort situatie gemaakt en bij je afgeleverd door UPS (Uw Persoonlijke Situatie).

Het wil zo graag geheeld worden, maar hoor je haar taal?

Daarom hoeft de ander in de meeste gevallen waarbij oude pijnen plots worden aangeraakt en gaan blaffen geen ’sorry’ te zeggen (ook al wil je pijn dat natuurlijk wel graag). Via de ander is de kans tot heling namelijk openbaar gemaakt. Zonder dat hij/zij het zelf in de gaten heeft. Zo doet het leven het voor jou.

Het lijkt de omgekeerde wereld als we dat gaan zien. Als we open gaan en kwetsbaar durven worden om te kunnen helen. Daar is een beetje moed voor nodig.

Door je eigen donker op de oude blaren lopen naar het licht.

Niemand kan die tocht voor jou lopen, echter de zelfliefde loopt met je mee.

Die omarmt je bij de finish en laat je nooit meer los.