Dagkaart

Lief mens, al zou je het heel graag willen, je kunt niet iedereen dragen. Al zou je het willen, je kunt niet iedereen de weg wijzen. Alles wat jij kunt doen, is jouw eigen weg gaan. Zoals je dat doet. Zoals het altijd al de bedoeling is geweest. En op die weg is het fijn als mensen (tijdelijk) aansluiten. Als mensen met je meelopen en hun eigen manier vinden. Maar jij kunt het niet voor hen doen, al is jouw hart er groot genoeg voor. En het is nu, juist nu, dat de stromingen zich meer op jou gaan richten. Op een andere manier naar jou kijken. Zien waar jij het anders mag doen voor jezelf, ook als dat betekent dat je andere paden mag bewandelen.

Je kunt die stromingen niet tegenhouden. Het zou te vermoeiend zijn, lief mens, al wil je met alle kracht graag vasthouden aan dat wat je kunt en kent. Toch is het niet de bedoeling dat je dat doet en dat jij je laat meeslepen door de golven van deze periode. Jij mag nog meer op eigen bodem komen. Je voelt aan alles dat er zaken zijn die je vrij mag laten. Die je hebben gediend voor het moment, maar dat er echt nu iets anders van je wordt gevraagd. Er is veel beweging als het gaat om dat wat niet meer voedend is. Niets is blijvend, en dus mag je zien dat dat wat er nu is, je heeft gediend tot dit punt, en dat iets anders het nu weer gaat overnemen. Het is tijd om het lichter te maken voor jezelf. De zwaarte ken je al te goed. Je hebt er alle hoeken van gezien en zelfs daaraan voorbij. Het mag eenvoudiger. Jouw leven mag eenvoudiger, en je mag er echt op vertrouwen dat je weet wat je doet, al snap je er misschien nu nog helemaal niets van. Stapje voor stapje. Elke keer weer terug naar jou, voelend. Je weet het allang al, lief mens, allang al. Het voelt soms gewoon nog even te groot om de stap te zetten, maar uiteindelijk ga je het doen. Dus geef het maar tijd. Jouw tijd. Jouw tempo.