The Father (2020)

 Nadat hij zijn laatste verzorger heeft afgeschrikt, voelt Anthony, een zieke tachtigjarige Londenaar die geleidelijk aan dementie begint te bezwijken, zich in de steek gelaten als zijn bezorgde dochter Anne hem vertelt dat ze naar Parijs verhuist. Verward en overstuur, verzwakt door zijn snelle mentale achteruitgang en verwrongen perspectief, verliest Anthony zijn grip op de werkelijkheid terwijl hij worstelt om door het ondoorzichtige landschap van heden en verleden te navigeren. Als gevolg hiervan veroorzaken vervagende herinneringen en een glimp van helderheid plotselinge stemmingswisselingen, waardoor Anthony's omgeving, dierbaren en zelfs de tijd worden vervormd. Maar waarom komt zijn jongste dochter niet meer op bezoek? En wie zijn de vreemdelingen die Anthony binnenstormen?

Deze film is opgenomen in mei 2019, slechts een paar maanden voordat de COVID-19-pandemie werd erkend. De schrijver-regisseur zegt dat hij dit schreef met de 81-jarige Anthony Hopkins in gedachten. De film heeft een aantal gevestigde acteurs, maar de impact van het verhaal hangt af van Hopkins en hij bereikt dit zoals maar weinigen kunnen.

Meestal wordt in films over ouder worden en dementie het beeld weergegeven vanuit het gezichtspunt van alle anderen om ons heen: vrienden, familieleden en medisch personeel. Dit doet het tegenovergestelde, het beeldt het af vanuit het gezichtspunt van de getroffen persoon. Als zodanig merkte ik dat ik na ongeveer 20 minuten totaal in de war was, maar uiteindelijk begreep ik waarom het zo moest zijn. We zien wat Anthony (naam van het personage) ziet en ervaart, de verwarring over waar hij is en zijn onvermogen om mensen te herkennen die hij kent.

In veel opzichten is dit een moeilijke film om naar te kijken, omdat we mensen kennen die dementie en het onvermijdelijke einde ervan hebben doorgemaakt, of mensen kennen die zich in de beginfase ervan bevinden. Om die reden heeft mijn vrouw ervoor gekozen deze film niet te kijken.

Qua onderwerp is het een hele goede film.