Zo mooi verwoord zoals ik ook het voel en het beleef.
De boot....
Stel je voor dat het kind dat jou verstoten heeft op een boot zit. Jij kijkt op vanuit het water.
Stel je de boze, stinkende woorden voor die je kind je toe werpt. Zie deze giftige woorden het water raken en het doen opspatten. Bijtende rook rijst eruit op. Het prikt in je ogen en vult je longen zodat je nog nauwelijks ademen kunt. Je hebt het gevoel dat je stikt.
Je hoest en kokhalst, maar jouw kind is nog niet klaar.
Er verschijnt een net in de troebele diepte en het strekt zich uit over het open water. Je kunt niet naar de boot zwemmen zonder gevangen en verstrikt te raken. Met deze barrière tussen jullie is je kind nóg niet klaar.
Hij/Zij gooit haken uit en werpt aas dat valse haaien aantrekt.
"Wacht!" Roep jij uit. Verdoofd en in de war, vraag je en smeek je. "Help! Kunnen we niet praten?". Maar je kind grijpt de het roer. De boot vaart razendsnel weg. Er is geen twijfel over. Jouw kind heeft je bezeerd en in de steek gelaten...
Zie het kielzog van de boot. Voel de klotsende golven. Ruik de smerige stank van de rook van jouw kinds bijtende woorden. En zie de haaien.
En nu?
Wat doe je in de netten in hun pogingen jou te bereiken...
Wacht je daar, terwijl je kostbare energie gebruikt om te watertrappen, overtuigd dat je dit hoe dan ook kunt fixen?
In de tussentijd vullen je longen zich met verschrikkelijke, giftige dampen...
Zwem je naar het net, met de bedoeling het door te snijden, zodat je de verdwijnende boot kunt volgen ondanks de afwijzing van je volwassen kind? Je waagt jezelf in met haaien vergeven water...
Dit zijn allemaal mogelijkheden, maar terwijl je daar dobbert en je armen en benen vermoeid raken in het woelige water, overweeg je een andere optie.
Je kan ook omdraaien en naar de kust zwemmen. Je kunt ook jezelf redden.
Op afstand ziet de kust er eenzaam uit, en je bent niet zeker.
Het is daar een volkomen nieuwe wereld op dat droge land.
Niet wat je had voorzien op dit punt in jouw leven. Je weet niet hoe de toekomst zal zijn op de kust of het land daarachter zonder jouw kind. Zou je naar de kust gaan zwemmen?
Jij kijkt om naar de boot, die kleiner wordt aan de horizon.
De haaien bijten in het net, hun glazige ogen staren je aan. De giftige wolk van woorden die je kind gedumpt heeft hangt boven het water, zich uitbreidend, lelijk en glibberig.
Ondanks de gevaren voel je de dwang om de boot achterna te zwemmen. Is het volgen van jouw kind, ondanks de gruwelen, niet wat een goede ouder zou doen? Is ouderlijke liefde niet onvoorwaardelijk? Zou jouw toewijding niet onvermoeibaar moeten zijn?
Je twijfelt hier, terwijl je water binnenkrijgt door de heviger wordende golven en de giftige wolk dichterbij drijft. Je wilt naar de kust zwemmen, maar is het daar wel veilig in dat onbekende land? En.... wat zullen de mensen denken als je je kind opgeeft?
Het water is koud. Je benen zijn verdoofd. Je armen zijn moe.
De wolk gif brandt met elke ademteug in je longen. Je ziet jouw vervreemde kind kleiner en kleiner worden terwijl de boot bijna uit het zicht verdwijnt. Hoe kan iemand die zo ver is, zo groot opdoemen?
De boot draait om. Hij vaart terug! Hij komt dichtbij en je kind werpt je een reddingsboei toe. Opgelucht en dankbaar lach je vol vreugde terwijl je er naar reikt. Deze nachtmerrie is eindelijk voorbij!
Maar dan rukt jouw kind het touw terug. En opnieuw verdwijnt de boot. Je bent in het kielzog, de vermoeidheid slaat toe terwijl het water je overspoelt. Wat doe je?
Maak de keuze om jezelf te redden. Ga het water uit. Draai om en zwem naar de kust.
Misschien vind je zonnige stranden, creatieve zandkastelen en verfrissende watervallen. Kijk niet terug. Focus op de toekomst.
Reken op een aantal stormen. Zorg voor hulpbronnen om ze te weerstaan. Misschien zie je andere ouders de kliffen beklimmen op weg naar een nieuw begin, maar jij bent daartoe niet in staat. Vraag om hulp. Zoek wat wijnranken om jezelf het klif op te hijsen. Of zoek je eigen weg omhoog door het struikgewas. Wees creatief in het vinden van jouw pad voorwaarts.
Het is niet alleen maar werk. Je bereikt de top van het klif en wacht daar, waar je de boot in de verte nog steeds kunt zien. Je vindt er zoete vruchten, kokospalmen, misschien zelfs ananas, en een paar goede vrienden.
Vanaf de kliftop stuur je boodschappen uit. Je schrijft ze op papier, stopt ze in een fles en gooit ze in de zee. Die stuurt radioboodschappen naar de boot, die spreken van liefde en hoop. Maar er komt nooit antwoord...
Dan, op een dag realiseer je je dat de hulpbronnen van de kliffen afnemen. Het is tijd om verder te gaan. Je rekt en strekt je uit. Blij met je leven, loop je weg en neemt afscheid, klaar om elke nieuwe dag te omarmen.....
Reacties
Een reactie posten