Niemand bereidt je voor

 Niemand bereidt je voor op de stilte die kinderen achterlaten als ze opgroeien...

Niet de stilte van een leeg huis,
maar die zich zachtjes in je hart nestelt...
wanneer ze je niet meer vragen wat ze moeten doen,
wanneer ze je raad niet meer zoeken,
wanneer ze beginnen te leven... zonder jou.
En jij glimlacht, natuurlijk.
Want dat is wat je wilde: ze zien uitvliegen.
Maar vanbinnen... breekt er iets.
Want moeder zijn van volwassen kinderen is iets anders.
Het is je woorden inslikken als je ziet dat ze fouten maken.
Het is de drang onderdrukken om te bellen als ze niet antwoorden.
Het is leren liefhebben zonder te overheersen.
Het is van een afstand kijken, met onbeweeglijke handen,
en een hart dat beeft.
Soms vertellen ze je dingen... maar vaak niet.
En jij doet alsof het geen pijn doet.
Maar ja, het doet pijn.
Het doet pijn om niet meer overal deel van uit te maken zoals vroeger.
Het doet pijn om te zien dat ze je niet meer nodig hebben... althans, niet zoals vroeger.
En toch ben je er nog steeds.
Hun favoriete gerecht bereiden als ze komen.
De foto's herschikken van toen ze klein waren.
Elke nacht voor hen bidden, alsof dat genoeg is om ze te beschermen tegen de wereld.
Want diep van binnen houdt een moeder nooit op met waken.
Ze leert het gewoon te doen vanuit de schaduw.
Vanuit een hoekje.
Vanuit een gebed.
En het is een vorm van liefde die niemand ziet...
maar die alles ondersteunt.