Dood is dood is best wel dood.

Dood is de voorloper van je geboorte. Je hebt tenminste zekerheid in je leven, dat je toch dood gaat. Hoe? Dat is dus de grootste verrassing van je leven.
Hoewel ik mijzelf niet zie sterven aan Kanker, heb ik het natuurlijk ook niet voor het zeggen, kan zomaar gebeuren dat Mevrouw of Meneer Kanker zeggen: "Ja, Kruis nou is het jouw tijd, gaan met die banaan.

Dus heb ik met vrouwlief afgesproken dat ik door de pijp ga. En niet in een kist, ik vond dat altijd wel beter, omdat ik als kind ontzettend verbrand ben en nog de brandplekken op mijn lichaam heb, dus voor mij geen vuur.
Maar ze heeft mij kunnen overtuigen. Temeer daar er toch niemand naar mijn graf komt, behalve zwerfkatten, misschien een loslopend konijntje. Zij gaat ook via de pijp in een potje, dus dat is geregeld.

Ik was als kind al zo bezig met de dood. Het onbegrip, mijn vader verloor ik, toen ik 10 was, op de lagere school een klasgenootje die verdronken was, moesten we allemaal langs de kant van de weg gaan staan met een zwarte band om wanneer de lijkwagen met Sjakie erin langskwam.

Dat staat mij nu nog bij als de dag van toen. Maar ben ik nu bang voor de dood? Nee, totaal niet. Zelfs toen de oncoloog met zachte stem mijn oordeel velde dat ik borstkanker had en dat er wellicht uitzaaiingen zaten, was het eerste dat ik zei tegen haar: "Maakt u gelijk even wat afspraken met de internist over euthanasie, ik wil geen lijdensweg zoals mijn ene zus had."

Haar was euthanasie beloofd, zij was zelfs lid van een of andere vage euthanasie club waar ik maanden voor betaalde, maar bij het moment suprÃme belde ik, kreeg ik te horen dat ze te bereiken waren tussen kantooruren door de weeks.
Dus de weekends mag je zeker niet sterven. Ik heb ze later op hun sodemieter gegeven wil je niet weten.

Mijn zus heeft een lijdensweg gehad, heeft haar laatste dagen in een "bijna thuishuis"moeten pijn lijden. Maar gelukkig zat ze zo onder de morfine, doch de pijn kwam er gewoon doorheen. Zij was nog een schim van wat zij eens was.
Ik ben nu 64 kom natuurlijk niet veel meer ( haast niet meer) op bruiloften maar meer en regelmatiger op crematies en begrafenissen.

Die werken vaak wel op mijn lachspieren hoor. Dat uitgestreken ponem van een persoon die de dode in het leven vaak verrot schold, of kwaad over sprak, doch, ineens niet kwaad spreken over een dode, dat doe je niet. Nou, kijk en daar heb ik altijd een hekel aan gehad. Ieder mens heeft wel een rot trekje in zichzelf die een ander een keer heeft ervaren. Mag dat dan niet gezegd worden als zoiets ter sprake komt? Kom op zeg, heiligen bestaan alleen in de Bijbel (hoewel?)

Ik heb in drie jaar 2 zusjes en een broer weg kunnen brengen, 2 aan Kanker, mijn Moeder, mijn Vader, mijn oudste zus, mijn vriendin, mijn vriendje van vroeger toen ik nog op school zat aan suikerziekte. Hier in Zwolle heb ik ook al diverse goede kennissen en vrienden weg mogen brengen, maar ook de leeftijd speelt natuurlijk een grote rol. Hoewel er daarboven naar leeftijd niet wordt gevraagd. Als het je tijd is ga je gewoon.
Dat is tenminste de enige zekerheid in je leven, dat je doodgaat.

Ik ken een persoon die zegt: "Dood is dood, verder is er niets!"
Maar als er iemand gestorven is in zijn familie of vriendenkring, dan rent hij naar een (goede) helderziende. Dus waar gelooft hij dan in? Ik durf het en wil het hem ook niet vragen, het geeft mij de zekerheid dat hij wel degelijk gelooft dat er meer is dan de dood.

De dood is voor mij het weerzien met mijn geliefden, mijn ouders, en broer en zusters en vrienden die ik in de loop van mijn leven al heb moeten missen. Nu is er de eenzaamheid. Niemand die nog op mijn verjaardag komt, want er is niemand meer. Dus vieren wij onze verjaardag ook niet. Trouwens, wie viert er nou dat hij/zij ouder wordt, des te eerder sta je bij Petrus voor de deur. Ik heb de laatste maanden veel over de dood nagedacht en tot de conclusie gekomen dat het gelukkig een ontzettend sterke zekerheid in jouw leven is die niemand je af kan pakken.

Degene die een leven stelen zijn zelf de dieven van deze aarde, maar daarover een andere keer. Er vallen de laatste tijd al genoeg slachtoffers, helaas worden ze steeds jonger en dit alles door geloof, geld en zin doordrijven? Ik wil zelf kiezen hoe ik ga, het wanneer is altijd een verassing toch?
----------------------------------------------------------------------------------------------
Dood is wreed, dood is missen. Dood is dood.

Maar wie het ook is

Wees niet bang voor de zwarte weg

Die langzaamaan lichter wordt

Omdat de dood geen bestaansrecht heeft

In mijn dagelijks bestaan

Ik geloof in mijzelf

Ik geloof in het leven

En wat erna komt

Ach, mij om het even

Want het schijnt er goed toeven

Te zijn

Er is nog niemand

Teruggekomen.

©leny kruis.