De oogst
Eindelijk opnieuw het moment waarin je gelooft het geluk te hebben gevonden…
Zo kort nadat je vertrouwen zo hard werd geschonden…
Opnieuw een solide basis die je voelt onder je voeten…
Maar hoe stevig is de grond, betreden door hem waar je nu van houdt…
Die je duidt op de schoonheid die er altijd is geweest maar nooit werd opgegraven en aanzien werd als goud…
Hoe diep mag je gaan om jezelf te durven kennen, te bereiken wat je zo hard wil..
hoe diep mag je graven om je hart te laten kloppen zoals jij het zelf wil…
Blijkt deze liefde een rem of een zegen. Hoe groen is het gras aan de andere kant…
Hoe echt is de droom of hoe vals de realiteit. Welke deur doe je open of wel pad laat je achter je hand..
Even complex als evident kan het leven zijn…
Even moeilijk de onverdraagzame pijn…
Wat moeten we doen? Blijven of gaan?
Stilstaan bij die blik, de mooiste warme traan…
Of toch maar dapper hand en hoofd omhoog.
Een mooie lach, even wuiven en tranen vegen we weer droog…
Een heel mooi woord voor velen is ‘’hoop’’
De meeste hebben dan ook aan tederheid en liefde nood…
Misschien komt er toch ooit die brug..
misschien komt ooit die weg terug …
Niemand kan voorspellen hoe de toekomst voor ons glijdt…
Want evengroot blijft de kans dat hetgeen je zaait nooit tot de verwachte ‘’oogst’’ leidt..
Reacties
Een reactie posten