WANNEER ZIELEN AFSCHEID NEMEN
WANNEER ZIELEN AFSCHEID NEMEN, MAAR MENSELIJKE HARTEN NIET WILLEN LOSLATEN...
De zielen hebben samen hun reis volbracht,
Ze hebben hun lessen geleerd onder dezelfde zon en maan.
Ze kijken elkaar zwijgend aan, de waarheid kennend,
Maar de lichamen die leven, vechten nog steeds voor de eeuwigheid.
Mensen, die zich vastklampen aan een reeds vervulde droom,
Ze accepteren het einde niet, ze willen geen vergetelheid.
Hun handen zijn verstrengeld, ze willen zich inhouden,
Wat zielen al weten, moeten ze afgeven.
De liefde die ze deelden was oprecht en diep,
Maar de kringloop is gesloten, het is tijd voor een nieuwe wereld.
Zielen, in vrede, verlangen om te vliegen,
Terwijl mensen zich vastklampen, bang om los te laten.
Het menselijk hart, met zijn angst om te verliezen,
hij begrijpt niet dat liefde ook herboren kan worden,
op verschillende manieren, op uiteenlopende paden,
Maar zielen weten dat ze niet verloren zijn.
Zielen nemen afscheid in een zacht gefluister,
Ze hebben hun reis voltooid, ze hebben de sleutel geleerd.
In eeuwige stilte vinden ze hun vrede,
terwijl menselijke harten weigeren gelijke tred te houden.
De band die ooit vuur en passie was,
Het verandert in as, in een licht lied.
Zielen weten, het is tijd om te gaan
Maar lichamen verzetten zich, ze willen niet voelen.
Mensen klampen zich vast aan wat was,
Naar de dromen verweven in een gisteren dat al voorbij is.
Ze begrijpen niet dat liefde kan veranderen,
dat zielen vooruitgaan, ook al doet het pijn om los te laten.
Elke traan die valt, is een band die breekt,
terwijl de ziel opstijgt, op haar naamloze reis.
Menselijke harten, bang om te verliezen,
Ze klampen zich vast aan de herinnering en willen niet toegeven.
Het afscheid wordt lang, het wordt een storm,
Maar zielen zijn vrij, ze worden ondersteund door Zijn liefde.
Ze weten dat het einde slechts een nieuw begin is,
terwijl de mens wegzinkt in zijn dichte stilte.
En zo, in de verte, rijzen zielen op,
harten achterlatend die ontkennen.
Liefde sterft niet, het verandert alleen van vorm,
Maar mensen zoeken het waar het niet meer woont.
Zielen nemen vaarwel, in vrede, met liefde,
terwijl harten weigeren pijn te doen.
Maar de tijd, wijs, zal ons leren te accepteren,
Die ware liefde weet ook los te laten.
Tranen vallen, maar de ziel huilt niet,
Hij weet dat ware liefde nooit verdampt.
Het transformeert, het stijgt, voorbij pijn,
terwijl de lichamen zich verzetten, zonder afscheid te nemen.
Zielen wachten, geduldig op hun vlucht,
Laat menselijke harten de rouw loslaten.
En hoewel afscheid pijn doet, en het einde niet wordt geaccepteerd,
De zielen die al vrij zijn, weten dat het tijd is om door te gaan.
Viviana GonzƔlez de Marco
Reacties
Een reactie posten