Wanneer doe jij een stap achteruit

Wanneer doe jij een stap achteruit en ben je de observator van je eigen gedachten en gevoelens? Ben je getuige van de sensaties die je in je lijf voelt? Want stel je eens voor: je hebt een lange dag achter de rug en je komt thuis. Je bent moe en wil eigenlijk alleen nog maar je schoenen uitschoppen en in je heerlijke bank, zappen. Even niets. Je partner begint echter een relaas over eten en moeite gedaan en wil aandacht. De kans bestaat dat je kribbig reageert en de emoties aan het woord laat. Wellicht iets van; ‘zie je dan niet dat ik bekaf ben. Laat me gewoon even met rust.’ Zoiets. Hoe zou diezelfde situatie eruit zien als voor een moment de tijd neemt om je gewaar te zijn van de moeheid in je lijf, het drukkende gevoel tegen je slaap óf de gedachte; ‘er moet nu even niemand tegen me aan kleppen.’ Wat als je de getuige bent van alles wat je op dat moment denkt, voelt en waarneemt?... grote kans dat je dan vanuit je bewustzijn de keuze maakt om op een rustige toon uit te leggen dat je graag wil luisteren maar merkt even tijd nodig te hebben. Of misschien zeg je iets anders. Waar het om gaat in reflectief zijn in plaats van reactief, is dat er ruimte blijft voor vriendelijke, niet-oordelende energie. Dat de ruimte tussen jou en de ander - maar zelfs tussen jou en jouw gewaar zijnde ik - zacht, open en niet-oordelend blijft. Het loont om zo nu en dan ( en liefst wat vaker ) je eigen getuige te zijn. Door je gewaar te zijn van wat zich in jou afspeelt, creëer je kalmte. En vanuit deze kalmte kun je positieve energie oproepen. Wist je dat creatie en reactie uit dezelfde letters bestaan? ( uit: the course of miracles). Dus: creëren of reageren? De keuze is aan jou