Een zin die mij bijbleef

Een zin die mij bijbleef; ‘als je niets doet, kan de tijd haar werk doen’. Zoals de natuur -door alleen te zijn- beweegt in een organische cyclus van seizoenen, zo is dat ook met mensen. Mijn gedachten gaan naar al de gesprekken met mensen die bezig zijn het innerlijke conflict in zichzelf te laten verdwijnen, door het actief te willen oplossen. Vanuit de overtuiging ‘als ik maar bezig blijf met mezelf, verdwijnt die chaos in mij’. En dat is wel begrijpelijk; we leven met het idee dat als we actief spitten in onszelf, de antwoorden wel komen. En eerlijk is eerlijk; heel vaak gebeurt dat ook. De vraag is alleen welke invloed de tijd daarop heeft?! Maar wat als de antwoorden komen door juist stil te zijn en te zijn met wat er op dat moment wel of niet is? Als je niets doet en alleen maar luistert en voelt? en is dat eigenlijk ook niet iets doen? Worden we ongeduldig? Waarschijnlijk wel. We leven met z’n allen in een ik-heb-haast benadering ten aanzien van tijd. Liever gister opgelost dan vandaag. We zijn bang dat we te laat zijn? Te oud? Teveel missen? Teveel van nog meer? We willen graag controle houden. De regie hebben. Ook over tijd. En dat vergt nogal wat. De paradox is natuurlijk dat in het niets doen de beweging voelbaar is. In de stilte hoor je jezelf. In het stilzitten, voel je elke kleine verandering in jezelf. In het niets doen blijft niets onzichtbaar of onvoelbaar. Niets doen is een kunst op zich. Het vraagt vertrouwen en een open blik. Eigenlijk sluit het aan bij het gezegde; ‘het gras gaat niet harder groeien door eraan te trekken’. Als ik langer stilsta bij de betekenis van het niets doen, realiseer ik me dat ik nog veel werk aan de winkel heb. Hard werken om niets te doen dus.