Aan de gekwetste ouder

 Aan de gekwetste ouder,

Vervreemding kan aanvoelen als diefstal. Alsof je kind niet alleen zichzelf heeft gedragen, maar je hele geschiedenis, je hele liefde. En toch zijn er schatten die ze niet kunnen aanraken.
Vervreemding kan je herinneringen niet wegnemen.
Vervreemding kan het geluid van hun gelach dat in de achtertuin weerklinkt, of het gevoel van kleine armpjes om je nek niet wissen.
Vervreemding kan de verhalen die je leest, de geschaafde knieën die je verbonden hebt, de kusjes voor het slapen gaan, de fietstochten, de voetbalwedstrijden niet wissen, die momenten zijn met jou verweven.
Vervreemding kan niet het voorrecht wegnemen dat het was om ze in hun eerste hoofdstukken te kennen - om degene te zijn die ze vasthield, hen leidde, hen onderwees.
Die eer is voor jou, voor altijd.
En vooral, vervreemding kan je liefde niet weg nemen.
Liefde leeft voort, zelfs als het niet wordt ontvangen, zelfs als het niet kan worden uitgedrukt op de manier wat je zou willen... Het trauma hiervan is echt, de liefde blijft.
Dus als het gewicht ondraaglijk aanvoelt, onthoud dan: je verhaal over liefde intact is Je herinneringen zijn intact. Je gevoel van wie je bent als ouder is intact, tenzij je het weggeeft.
Houd vast aan wat van jou is.
Houd vast wat waar is.
Laat deze dingen je vaste grond onder je voeten zijn.