Caravaggio

Wat gebeurt er met jou als je naar een Caravaggio schilderij kijkt? Van Botticelli? Van Michelangelo?

Je bent nog steeds in de war, verward, ontroerd. Voor een Caravaggio schilderij sta ik versteld, ben verlamd door de intensiteit die uitstraalt in de Caravaggio kwast. Ecce Homo, hier is de betekenis van zijn schilderijen, de man in alle opzichten, mooi en pijnlijk, wreed en magnifiek, is wat Caravaggio ons liet zien.

Nu naar Mozes de Michelangelo

Je kunt het niet helpen om je af te vragen: hoe kan een menselijke hand zo'n levend, realistisch en menselijk figuur hebben gecreëerd uit een eenvoudig blok marmer? Je bent niet alleen, Michelangelo zelf, toen hij klaar was met zijn werk, keek hem vol ontzag aan en riep: "Waarom praat je niet? " " op mijn knie geslagen met de hamer die ik vasthield.

Kijk nu naar deze Venus van Botticelli: kijk naar haar ogen, haar haar, haar gezicht. Wat hoor je? Vrede, een zachte en onweerstaanbare zoetheid die het hart breekt.

Grote kunst heeft deze kracht, het ontroert ons, het toont ons de breekbaarheid, de schoonheid van de mens. De schoonheid geboren uit sterfelijkheid.

Er is een precies woord om deze sensaties te beschrijven: Stendhal syndroom. De Franse schrijver arriveerde in Italië, voor de werken van Caravaggio en Michelangelo viel flauw. Een gevoel van duizeligheid, van ontzag doorboorde zijn ziel: hij kon niet aan die schilderijen meedoen, kon niet stoppen met ernaar te kijken.

Sommigen zullen vragen: ja, maar waar is de kunst voor? Wat is kunst voor vandaag, wanneer de trompetten van de oorlog klinken, wanneer er nu sprake is van nucleaire oorlog en overal de impulsen van wapens worden vernieuwd? "De mensheid kan leven zonder wetenschap, ze kan leven zonder brood, maar zonder schoonheid zou het niet langer leven, zonder schoonheid zou het geen minuut duren. "Dostojevsky schreef het twee eeuwen geleden. En ik ben het met hem eens.