Game of Thrones seizoen 2

Seizoen 2 van HBO's uitgebreide, verslavende realpolitik-op-zwaard-punt-serie 'Game of Thrones', getrouw maar niet slaafs gebaseerd op George RR Martins geliefde, nog steeds ontvouwende 'A Song of Ice and Fire', gaat verder waar seizoen 1 gestopt: binnen 40 seconden ligt er bloed op de vloer. Of de kasseien, als je precies wilt zijn.

Bloed is het favoriete motief in 'Thrones', dat zondagavond om 21.00 uur in première gaat. Stervende mannen gorgelen en borrelen, messen morsen en spatten erop en bovenal hangen er camera's op. Het is een "vreemd iets, de eerste keer dat je een man snijdt", zei de incestueuze, onstuimige "kingslayer" Jaime Lannister (Nikolaj Coster-Waldau) in de tweede aflevering van het eerste seizoen: "Je beseft dat we niets anders zijn dan zakken vlees, bloed en wat bot om het allemaal overeind te houden. Het bijna constante bloeden en opensnijden, villen en hakken is bedoeld om u hieraan te herinneren. De mens - of hij nu een grap of een saaie, een hiel of een held, een Ned Stark of Viserys Targaryen is - is slechts vlees, slechts één slag verwijderd van het feit dat zijn lichaam in afval is veranderd, zijn hoofd in decoratie. Raak niet te gehecht.

De neiging van de mens om slachtafval te worden, en de neiging van zijn samenleving om een ​​slachtafvalfabriek te worden, versnelt in het tweede seizoen van 'Thrones', dat, zoals die 40 seconden suggereren, bloedend de grond raakt. Het eerste seizoen vormde het toneel voor een uitgestrekte dynastieke strijd (als je begint te kijken met seizoen 2, niet doen; je zult je Baratheons en je Greyjoys meteen door elkaar halen), en in deze tweede blijft die strijd toenemen. In plaats van één dikke, luie koning zit er nu een sadistisch, boosaardig tienermonster met een vies gezicht op de troon; drie actieve eisers, allemaal bedrogen met legers; een koningin aan de andere kant van de oceaan, bedrogen met babydraken; een opkomst van bevroren zombies in het noorden; en meer wannabe-koningen in bijna alle uithoeken van Westeros. De slachting en wanorde zullen erger en erger worden en dan nog erger. Martin moet tenslotte nog het boek schrijven waarin het beter begint te worden.

Vorig seizoen stonden de Starks, en met name de nu onthoofde Ned (Sean Bean), centraal in de serie. Nu zijn de Stark-kinderen verspreid, en dat geldt ook voor het verhaal. Peter Dinklage, een scène-stelende acteur die de scène-stelende Tyrion speelt, neemt het over als het centrale personage, een inruil in amusementswaarde en een inruil in moraliteit. Met deze vervanging is de show suggestief en zelfs behulpzaam om kijkers weg te duwen van een gehechtheid aan 'good guys'. Ned was nobel en eerbaar en die eigenschappen zorgden ervoor dat hij vermoord werd. Tyrion is cynischer, manipulatiever en veel beter geschikt om te overleven. Hij houdt er niet zo van om vlees te worden, en dat maakt hem tot het soort man waarin zowel de personages in de show als het publiek zouden moeten investeren.

Van de ongeveer twaalf nieuwe personages die zich bij een cast hebben gevoegd, waaronder al vrouwen die paardenharten eten, Lannisters ontvoeren en erop staan ​​dat ze leren een zwaard te gebruiken, vormen een angstaanjagend viertal opschepperige vrouwtjes. (Sinds "Battlestar Galactica" hebben zoveel vrouwen ongegeneerd en met succes wapens gehanteerd.) Nieuw in de scene zijn de krijger Brienne van Tarth (Gwendoline Christie), die eruitziet als Tilda Swinton op steroïden; de sleedoornige, terughoudende Margaery Tyrell (Natalie Dormer); Asha Greyjoy (Gemma Whelan), bereid om incest te gebruiken om een ​​punt te bewijzen; en de mysterieuze, verleidelijke cultfiguur Melisandre (Carice van Houten), die iets van de griezelige seksualiteit heeft van een provocerende middelbare schoolleraar. Zelfs Sansa Stark (de voortreffelijke Sophie Turner), de preutse tienerdochter van Ned, de vrouw in 'Games' die het minst geschikt leek voor een leven van oorlogvoering, is verhard. Hoewel haar gezicht altijd betraand is, begint ze gevaarlijk over te komen, op het randje van moorddadig, suïcidaal of beide. (Een stuk mashup-fanfictie dat ik graag zou willen zien: de "Bell Jar" door middel van "Game of Thrones", dat is zeker Sansa's dagboek.)

Elke keer als ik denk aan alle manieren waarop 'Games' fout hadden kunnen gaan, ben ik opnieuw verbaasd dat dat niet zo is. Tel de duizenden en duizenden pagina's bronmateriaal, een cast van partituren, tientallen verhaallijnen, zwaarden, zombies, draken, incest, trouw en het is zo gemakkelijk om je een lompe, onbegrijpelijke, belachelijke, bloedige televisiereis naar de Renaissance voor te stellen. Eerlijk. Maar 'Games' is een echt verbijsterend stuk bewerking, min of meer perfect gecast (behalve Jon Snow van Kit Harington, die te veel vertrouwt op het handboek van soap-opera-acteurs met serieuze gezichten), met deskundige controle over de verhaallijnen, prachtige en diverse omgevingen, en zo'n serieus doel en consistente interne logica dat ik het het minst realistische vind dat de mannen van Knights Watch geen hoed dragen. (Als, zoals een personage het zo welsprekend uitdrukte, de lul van een man kan aan de andere kant van de muur bevriezen als hij hem eruit haalt om te plassen, hoe zit het met zijn oren? )

De hoeksteen van het succes van "Games" is de trouw aan Martins grote vooruitgang in het genre: magische fantasie schrijven als een realist. "Games" is alleen een fantasie voor zover het zich niet ergens echt afspeelt. Niets dat daar gebeurt, is een droom. Het bevat alle noodzakelijke, enorm vermakelijke genre-nietjes - zwaarden en harnassen, steekspelen en magie, koningen en koninginnen - maar ook de emotioneel en fysiek realisme, het bloed en het lef, de verwrongen en tragische motivaties die kenmerkend zijn voor de andere beste tv-shows.