De lege torens

 ~~De lege torens~~

In het midden van de dag, wanneer mijn blik zich verliest,

in een verre hemel die hen ooit omhelsde,

ontmoet ik mijn voorouders, vervlogen geesten,

een echo, zacht fluisterend in de stilte van het bestaan.

Alsof ik door de lagen van de tijd glijd,

hun schimmen voel in mijn eenzame tocht,

hun dromen, ooit stralend en levend,

nu verzonken in de melancholie van eeuwenoud stof.

Misschien keken zij, net als ik, omhoog,

naar de hemel vol onuitgesproken geheimen,

hun verlangens vervlochten met de sterren,

hun zuchten gevangen in de adem van de nacht.

Maar het heden ketent me, houdt mij vast,

als een stroom die niet terug kan keren,

verlang ik naar hun wereld, hun verloren land,

hun voetsporen die zich in vergetelheid ontwijken.

In die stille verbondenheid die mij omsluit,

volg ik hen, zoekend naar wat mij is ontnomen,

een verloren ziel, gevangen in een grenzeloos heden,

op zoek naar het verleden dat nooit meer zal terugkeren.