Henry Le Boeufzaal

Volledig ontworpen door Victor Horta, de Henry Le Boeufzaal van het Paleis voor Schone Kunsten van Brussel is gemaakt in de vorm van een ei en geeft het een bijzondere charme.

De Hendrik de Rundzaal

De Henry Le Boeuf-zaal is volledig ontworpen door Victor Horta en biedt visuele harmonie en akoestische kwaliteit die erkend worden door muzieklegendes. De zaal werd geopend op 19 oktober 1929 en werd later genoemd naar deze zakenman en bankier die actief bijdroeg aan het Brusselse muzikale leven en in dit geval aan de creatie van deze topmuzikale plek. In 90 jaar van haar bestaan heeft ze de beste tolken zien marcheren. Hier is een kort portret van deze mythische plek.

Wie heeft er bij het betreden van de Grote Zaal nooit naar het plafond gekeken om de openheid te voelen die deze ruimte biedt? Wie is er niet geraakt door de charmante overeenkomst tussen de scharlakenrood van zijn fluwelen stoelen, de houten vloer, de witheid van zijn naakte zuilen en de zeldzame verguld? Tussen pracht en nuchterheid werd elk element van de zaal gedacht door zijn ontwerper, de Belgische architect Victor Horta, pionier van de Art nouveau die zich ontwikkelde naar Art deco, om bij het publiek een gevoel van welzijn en verrukking te wekken.

Voordat het project begon, had Horta de akoestiek van het Concertgebouw of de Opera Garnier in Parijs bestudeerd. Hij werd ook geïnspireerd door de Mormon Hall van Salt Lake City, waarvan hij de akoestiek kon waarderen tijdens zijn ballingschap in de Verenigde Staten tijdens de Eerste Wereldoorlog. De dirigent Arturo Toscanini, die in 1930 en 1934 optreedt in het Paleis voor Schone Kunsten met het Philharmonisch Orkest van New York, zou na een van zijn concerten gezegd hebben: “Hier heb ik voor het eerst een afspraak gemaakt. »

Na de brand in de zaal in 1967 werd om veiligheidsredenen besloten het houten podium te vernietigen waaraan Horta een functie als resonantiekist had toegekend en te vervangen door een betonnen scène. Deze ingreep, de vervanging van de stoelen en de installatie van een tapijt hebben de akoestiek van de plaats aanzienlijk aangetast.

Vanaf de jaren negentig en tot 2017 volgden verschillende restauratiegolven elkaar op om de originele akoestiek terug te vinden. De betonnen scène werd verwijderd, het tapijt werd verwijderd ten voordele van een houten vloer, de stoelen vervangen, de deuren zijn ingericht om de geluidsisolatie te bevorderen, enz. In 2000 begroet Pierre Boulez het succes van de eerste etappe van de restauratie.