Eerlijk gezegd
Eerlijk gezegd vermoed ik niet dat het zo goed met ze gaat; net zoals onze (goede) herinneringen te pas en te onpas door ons hoofd komen spoken, getriggerd door voor ons banaliteiten soms, zo kost het hen ontzettende moeite om die ooit gezamenlijke belevingen niet te willen zien, niet te willen laten opduiken in hun talrijke „onbewaakte“, „onbeheersbare“ momenten. De emoties daarbij, om die te negeren, verpulveren, dat gaat echt niet. Het is zoals een zwart gat dat veel energie rondom opzuigt en in een „onbeschermd“, ongecontroleerd moment aan de oppervlakte verschijnt. De druk om dat luik, dat alle emoties én belevingen opgesloten houdt, is immens, onmenselijk dus. Hun hoofd liegt hen voor „onwaar“ maar hun sentiment weerlegt dat als „zelfbedrieger“. Het is als een loopgravenoorlog: ze kunnen zich niet verstoppen voor hun herinneringen en het oorspronkelijke gevoel daarbij. Het vreet hen aan en houdt hen weg van hun eigen ik. Wat een kwelling…hoeveel psychisch lijden brengt dat niet teweeg? Ik voel me geradbraakt door hun pijnen en onvermogen tot diep geluk. Het is een christelijke gedachte zelfs: bemin uw vijand en heb medelijden. Het is voor hen ook een hel onder alle oppervlakkige schijn en show.
Reacties
Een reactie posten