DE DONKERE NACHT VAN DE ZIEL

DE DONKERE NACHT VAN DE ZIEL

Er s een oud mystiek gezegde dat veel verklaart over de “donkere nacht van de ziel”.

Het doel van de donker nacht is onthechting van de materiële, zintuiglijke waarneembare wereld zodat er vereniging met de Schepper en het Licht kan plaatsvinden. Je Bent namelijk niet die materie. Je Bent niet hetgeen de zintuigen waarnemen. Je Bent evenmin wat je denkt dat je bent.

De realiteit is dat je simpelweg Bent, aanwezig Bent. Niet meer of minder dan dit. En wat betreft het overige: dit alles berust op dualiteit, projectie en veranderlijke beeldvorming.

Ooit zal de mens inzien hoezeer hij zich vergist door zich te identificeren met het aardse, materiële leven en beseffen dat projecties en beeldvorming niet de absolute werkelijkheid zijn, maar de duistere schaduwzijde van het bestaan.candle in the dark

De donkere nacht – de uitdrukking zegt het al – houdt in dat iemand het licht kwijt is.

Alle schaduwkanten van de persoonlijkheid worden blootgelegd, zodoende er afstand van te kunnen nemen. Mensen die deze periode doormaken voelen zich doorgaans terneergeslagen en kunnen zelfs depressief worden.

Velen beleven de crisis als een periode van voortdurende tegenslag. Alles wat je onderneemt mislukt en het leven lijkt uitzichtloos. Alle wegen worden afgesloten, behalve de enig juiste die zich in jouzelf bevindt.

De “nacht” is overduidelijk een crisis in het leven en wordt wel gezien als inwijdingsproef, die soms wel enkele jaren kan duren. Het is een ingrijpende ervaring waarbij iemand zich door alles en iedereen verlaten voelt.

De crisis – met name de eenzaamheid – ontstaat zolang de vereniging met God (de Heelheid en Eenheid) nog geen realiteit is, terwijl men wel al bezig is met zich te onthechten van de aardse identiteit.

Op zo’n moment bevindt men zich zogezegd tussen hemel en aarde. Door de onthechting mist men aansluiting met de wereld, terwijl er met het goddelijke nog geen aansluiting is. Te groot voor servet, te klein voor tafellaken. Een soort niemandsland dus van extreme eenzaamheid en verlatenheid, waarin je alleen jezelf nog hebt. En dit is precies de zin ervan.

Tijdens de fase van de donkere nacht wordt iemand geheel op zichzelf terug geworpen, en met zichzelf geconfronteerd. Alle aspecten van het ego en de persoonlijkheid trekken aan je voorbij, en er lijkt niets meer aan je te deugen. Het ego vecht tegen de situatie want het wil zijn ondergang voorkomen.

Ook al kan de strijd enkele jaren duren, uiteindelijk zal er geen andere uitweg blijken dan dat het ego de strijd opgeeft en de aftocht blaast. De ik-beleving zal onherroepelijk loslaten en geheel verdwijnen.

Wat overblijft is volledig vertrouwen op en overgave aan God, de Eenheid en Heelheid.

Het ego moet sterven, zodat een nieuw mens geboren kan worden: een Wezen van Licht, dat wil zeggen een Wezen van helder en zuiver bewust-Zijn.

Geestelijke ontwikkeling leidt hoe dan ook tot een nieuwe geboorte, en elke geboorte levert nu eenmaal pijn op: geestelijk lijden, loutering en beproeving. Een kuiken komt ook niet vanzelf uit een ei. Met zijn snavel moet het hard tegen de wand tikken om uit te kunnen breken.

Al met al is de donkere nacht geen gemakkelijke periode in iemands leven, maar laat het niemand afschrikken. Als je het doel ervan begrijpt en de situatie accepteert als behorende bij het groeiproces, verlicht dit de moeilijke omstandigheden en verloopt de fase meestal in verhoogd tempo.

Bron: Nieuwetijdskind magazine