Als je lichaam tegen je praat... en ... je bent doof

 Als je lichaam tegen je praat... en ... je bent doof

Het is niet altijd je hoofd dat het eerst begeeft.
Soms is het je lichaam dat de zenuwen voor jou tikt en zegt:
"Daar laat ik je los. Je luistert niet als ik fluister, dan ga ik gillen. »

Hoofdpijn?
Je slaat zoveel gedachten op dat zelfs je voorhoofd overbelast is. Het lijkt op een harde schijf die in een leegte draait. Wil je opnieuw opstarten? Begin met het verwijderen van 48 tabbladen in je hoofd.

Problemen met je nek?
Je zegt ja als je lichaam nee schreeuwt. Je kijkt alle kanten op, behalve naar jezelf. Wat is het resultaat? Je nek besluit dat hij zal bevriezen, alsof hij zegt: "Draai niet meer om, je bent al te veel gespierd. "

Pijn in je schouders?
Je draagt emotionele zakken die niemand je gevraagd heeft mee te slepen. Het probleem is niet dat je sterk bent. Iedereen denkt dat je onfeilbaar bent. Je lichaam wil alleen zijn bagage afgeven.

Rugproblemen?
Je staat, maar tegen welke prijs? De bovenkant draagt de onuitgesproken. De onderste draagt je financiële, familiale, spirituele en mogelijk astrologische angst. Je rug is het vliegdekschip van de emoties die je weigert het water in te sturen.

Pijn in de ischiaszenuw?
Je wilt vooruit, maar je sleept een emotionele trailer van 8 ton mee. Elke stap is een herinnering, stress, onderdrukte spanning. Je wilt rennen, maar je zenuw zegt: "Niet voordat je de kofferbak leeg hebt gemaakt. "

Buikpijn?
Je verteert alles. De maaltijden, de ongemakken, de passief-agressieve opmerkingen, de zucht van je vriend/ je blondine... Behalve dat je buik geen emotionele vuilnisbak is. Hij wil gewoon wat ruimte... en een wapenstilstand.

Leverproblemen?
Je hebt je zorgen gemaakt voor de hele wereld behalve jezelf. Je hebt je woede ingeslikt met een beleefde glimlach. Je lever, hij denkt aan wat je nooit durft te zeggen. Het is geen orgaan, het is een kluis van verontwaardiging.

Problemen met de longen / borstkast?
Je ademt voor iedereen behalve voor jezelf. Het gevoel dat je stikt? Het is niet eerlijk in je hoofd. Het is je borstkas die zegt: "Ik wil ruimte, ik wil lucht, vooral... Ik wil echt leven. "

Problemen met de nieren?
Je bent bang, je leeft in adem en je vraagt je af waarom je pijn hebt in je onderrug? Je nieren willen geen medaille. Ze willen vakantie. Geen stress, geen paniek, geen verrassingselast.

Pijn in je knieën?
Je weigert te buigen, zelfs een beetje. Je staat uit reflex, gewoonte, trots. Je knieën willen gewoon dat je begrijpt dat het geen schande is om te buigen — dat heet respecteren.

Problemen met je voeten?
Je gaat vooruit omdat het moet, niet omdat je weet waar je naartoe gaat. Je staat in de automatische modus, maar je voeten willen zin. Rust maar uit. En een plan. Of gewoon een pauze om het kompas op een rijtje te zetten.

Je lichaam is geen feeststoornis. Het is een luidspreker.
En als je het geluid zachter blijft zetten...
Uiteindelijk zal hij je neerhalen om naar hem te luisteren.

Je hebt het recht om langzamer te gaan.
Je hebt het recht om nee te zeggen.
Je hebt vooral het recht om te stoppen met overleven... om weer voor jou te gaan leven.