Soms

 Soms vraagt ​​ze zich af wat er zou zijn gebeurd als ze haar hart niet had geopend en ze bij haarzelf zou zijn gebleven.

Waar zou ze vandaag zijn, als ze zichzelf niet in hem had verloren, zou ze dan dezelfde zijn als ze nu is?

Waar zou ze staan als ze niet voor de pijn van deze liefde was gevallen, zou ze dan gelukkiger leven?

Ja, soms piekert ze over de zin van de diepte waarin ze zo eindeloos wegzonk, waarin ze besefte dat liefde ook lijden veroorzaakt.

Welke weg zou ze vandaag lopen
als ze haar voetstappen niet had gezet op zijn pad dat haar naar het doolhof van gevoel leidde? Wie zou ze vandaag zijn als ze haar oude weg niet had verlaten?

Zou ze dan de diepten van het gevoel hebben gevonden waartoe hij haar heeft geleid? Ze stond daar zo snel, alleen in het midden van zijn wildernis en toch bloeide daar, in het struikgewas van zijn diepten, de bloesem van een oneindige liefde weer op.

En soms vraagt ​​ze zich af of de wortels van deze plant, die hij door zichzelf in haar heeft geankerd, zich ook in zijn eigen wezen hebben verankerd?

En ja, ze weet het wel, een deel van haar bleef diep in hem geworteld, stilletjes bloeiend in zijn labyrint van gevoel. Een deel van haar werd een deel van hem.

Soms als ze zich afvraagt: Wat zou er zijn gebeurd als ze haar hart niet voor hem had geopend, dan realiseert ze zich. Dit was haar weg om niet bij zichzelf te blijven.

Het was haar lotsbestemming om een ​​deel van haarzelf in hem te verliezen, om dit plantje van liefde in zijn duisternis te zaaien. Haar licht had altijd al in hem geleefd. Zij moest hem er echter aan herinneren dat diep in hem de liefde leeft en ademt.

En dan herkent ze, diep van binnen, de waarheid. Het is niet belangrijk waar ze vandaag is. De vraag "wat als" telt helemaal niet.

Het was haar missie om haar licht in hem opnieuw te ontvlammen om door de helende vlam van de liefde, haar eigen hart weer te kunnen openen.

Mijn vertaling van het origineel van
© Erika Flickinger