Gaia Moeder Aarde

Gaia Moeder Aarde, samenwerken met indiaanse ouderen.

Mijn geliefde kinderen, ik wil graag een verhaal met jullie delen. Het is een geschiedenis over liefde en kracht, verdriet en pijn, vertrouwen en waarheid. Een verhaal dat nog steeds geschreven wordt en zonder een einde, want het einde zal tevens het begin zijn. Er was eens een tijd toen mijn oppervlak bewoond werd door mensen met een heel ander soort bestaan dan wat mijn menselijke kinderen tegenwoordig ervaren. Deze mensen leefden in een geografisch gedeelte wat nu beter bekend is als Noord-Amerika. Hun bestaan was harmonieus met een diepgaand contact met mij, de planten en dieren waar ze hun leven mee deelden. Het leven was gebaseerd op eer, traditie en ver ontwikkelde contacten met de etherische rijken. Er was een weten, dat we maar een klein fragment zijn van een veel grotere creatie. Het waren machtige mensen wiens krachten voortkwamen uit hun kennis en wijsheid. Ze wisten dat ze een link vormden tussen de dimensies en waren ook heel bedreven in het reizen in deze dimensies. De Indianen erkenden de planten-, mineralen- en dierenrijken als gelijken. Ze plaatsten zich niet boven anderen, maar geloofden dat álle levende dingen verbonden waren met elkaar, en dat is inderdaad zo. Er was een evenwichtige uitwisseling tussen alle levende dingen, het geven en ontvangen werd gezien als een noodzaak van het leven. Er was communicatie tussen alle rijken en ook met mij. Deze mensen begrepen dat ik een levend, ademend wezen ben. Ze eerden mij op grootse wijze en stonden midden in de natuurlijke levensstroom. Ze leerden dit hun kinderen en de tradities werden generaties lang doorgegeven. Elke stam volgde gelijksoortige tradities, samenwerkend met mij als partners. De talen verschilden, maar de verstandhouding was hetzelfde. Deze mensen communiceerden met mij in alles wat ze deden. Ze hoorden mijn lied in de wind, voelden mijn hartslag door de grond waar ze op liepen. Ze keken in de ogen van een dier en zagen mijn ziel. Hun vieringen waren voor mij en ik vierde met hen mee. Ze begrepen de vreugde van onze communicatie en gebruikten hun hart hiervoor. In onze verbintenis vonden we beiden een vreugdevolle extase, want ik voelde mij geliefd en gaf hen weer mijn liefdevolle steun en energie. Ze waren dankbaar voor alle zegeningen die ze kregen. Jammer genoeg leefden er ook vele andere mensen op mijn oppervlak die in diepe vergetelheid leefden. Ik kon niet met hen communiceren want ze konden mij niet horen, zien of voelen. Ze begrepen mij niet en door hun gesloten harten, gaven ze maar weinig om elkaar. Hun bestaan was gebaseerd op macht, hebzucht en uitbuiting. Ze hongerden naar rijkdom in de vorm van comfort en materialisme. Deze onuitblusbare honger was zo overheersend, dat ze alles zouden doen om deze te stillen, ook al betekende dit het doden en vernietigen van elkaar. Wat ze dus ook regelmatig deden. Tijdens deze zoektocht naar macht, hield het niet op bij zelfdestructie. Deze mensen in hun vergetelheid, vernietigden ook veel van het dierenrijk. Ze slachtten massa's dieren, zonder reden en zonder uitwisseling af. Er was een bloedvergieten over mijn gehele oppervlak. Ze verkrachtten mij, namen vrij wat niet voor hen bestemd was. Zij, samen met andere wezens in vergetelheid van buiten deze creatie, openden mij voor de mineralen. Deze waren cruciaal voor mijn mogelijkheid om mijn vibraties in stand te houden. Ze namen zoveel als ze konden dragen en kwamen toen terug voor meer. En nog meer. Mijn frequenties bleven gevaarlijk dalen. Zij in vergetelheid, vergiftigden mijn waterstromen en oceanen en brachten groot leed voor de wezens die daarin moesten leven. Zonder na te denken werden hele bossen van grote bomen omgekapt. Reuzen, die mij al duizenden jaren lang geholpen hadden de lucht rondom mij schoon te houden en te voorzien van zuurstof. Mijn moeizame ademhaling werd niet gehoord. Toch waren er ook die mijn geroep wél hoorden. De Indianen voelden mijn pijn alsof het zichzelf betrof, en in zekere zin was dat ook zo. Want uiteindelijk werden ook zij deel van de vernietiging. Hun tradities werden gevreesd, evenals hun kracht. Diegenen in vergetelheid snapten er niets van, want deze Indianen hadden toch bijna niets in hun bezit. En zoals heel vaak het geval is bij de mensen, wordt dát gene wat het meeste gevreesd wordt, vernietigd. En dus werden de Indianen opgejaagd, gehele stammen aangevallen en afgeslacht, vrouwen en kinderen niet uitgesloten. Groot verdriet en pijn ging door de Indiaanse bevolking. Ze werden verdreven van mijn gebieden die ze altijd gedeeld hadden in harmonie met het land en werden bijeengedreven in bepaalde plaatsen en daar gehouden als gevangenen van vergetelheid. Het werd ze verboden om hun oeroude heilige tradities nog langer te volgen. Het was een trieste tijd, zowel voor hen als voor mij. Na een hele periode, bezweken de Indianen onder de omstandigheden. Levend in ontzegging, had uiteindelijk het beoogde effect. Geleidelijk aan werd het gemakkelijker gevonden om de opgelegde regels te volgen dan hun eigen hart. En óók zij vielen in vergetelheid en werden blind voor hun toestand. Hun vibraties daalden zo erg dat ze uitgeput raakten. Sommigen verkozen liever te sterven dan in een wereld te leven die door anderen overheerst werd. Ziektes staken de kop op en de dood kwam langzaam. Een enkeling echter, herinnerde zich en hield zich aan de oude weg. Deze geestelijke leiders waren degenen die met mij verbonden bleven. Ze communiceerden regelmatig, ondanks heftige tegenstand, continue zoekende naar een weg om hun volk te helpen. Regelmatig probeerden ze anderen te helpen ontwaken, om boven alles uit te stijgen en hun verbondenheid te voeden in plaats van de pijn. Maar er waren zo weinig van deze leiders en zovelen in vergetelheid. Het was een zeer moeilijke tijd voor ons allen. Maar door dit alles leerde ik een belangrijke les. Ik mocht aanschouwen, maar niet ingrijpen. Ik moest alles op zijn beloop laten, al was het nog zo aangrijpend en moeilijk om aan te zien. Ik moest observeren in plaats van deelnemen. Iets anders doen zou het ingrijpen in de natuurlijke gang van zaken betekenen. En dit, realiseerde ik me, mocht ik niet doen. Het was een pijnlijke openbaring voor mij om te zien hoe mijn kinderen elkaar vernietigden. Ik was gedwongen, gevoelens van hulpeloosheid en hopeloosheid aan te voelen en te ervaren uit de eerste hand. Mijn verdriet was zo intens dat ik het gevoel had dat mijn hart zou breken, wat uitermate pijnlijk was. Maar, zoals je wel weet, is pijn een goede leraar. Het deed mij inzien, misschien voor het eerst, dat het tijd werd voor mij om te ontwaken en mijn krachten terug te nemen. Het werd tijd voor mij om mijn genezingsproces te beginnen. De hulpeloosheid en hopeloosheid van de Indiaanse bevolking, hield mij een spiegel voor. Het was een prachtig geschenk van de Indianen en toen ik het eenmaal begreep, accepteerde ik het dankbaar. Het hielp mij om het patroon te doorbreken dat ik al zolang gevolgd had. Ondanks dat er vele Indianen bezweken tijdens deze verdrietige dagen, waren er enkelen die overleefden. Velen van deze overlevenden behielden hun tradities, hun spirituele uitvoeringen en hun communicatie met mij. Ze hielden vast aan hun waarheid en dat leidde hen uit de duisternis. Sommigen van hen die de dood verkozen boven de overgave, verbleven in het geestenrijk, vastbesloten om op welke manier dan ook te assisteren, zelfs vanuit de andere dimensies. Deze Ouden hebben nooit mijn zijde verlaten. We hielpen elkaar weer; ik had hen nodig en zij mij. Toen ik ontwaakte, verankerden zij mij en mijn vibraties stegen weer. Toen deze toenamen, begon ik mijzelf te helen en ontdekte de vreugde van het vinden van mijn eigen kracht en bestemming. Eenmaal aan het genezen, was ik weer in staat om ook hén van meer energie te voorzien en hen zo naar hogere frequenties te brengen. Zoals je weet, heb ik besloten om mijzelf te verhogen, te verlichten, om zodoende de vijf- dimensionale ster te worden wat altijd mijn bestemming is geweest. Ik begon het proces van reiniging, dat wat moet worden erkend, en het loslaten van wat moet worden gezien en losgelaten. Ik heb mijn weg uitgestippeld en mijn kracht teruggeëist. Met behulp van de Indiaanse Ouden, begon ik te zien en te horen zoals ik nog nooit meegemaakt had. Zij ontvangen mijn liefhebbende energie als brandstof voor hun eigen verlichting en zijn verankeren mij zodat ik mijn frequenties kan blijven verhogen. De Ouden en ik delen dezelfde visie en zij hebben zich volledig toegelegd op het bereiken van ons doel. En we zúllen het bereiken. Eigenlijk is het al bereikt. Ik kan het verschil al voelen in mijn energie en kan deze nu niet alleen benutten voor mijzelf, maar tevens als ondersteuning voor elk wezen wat met mij mee wil gaan. Het vervult me met vreugde te weten dat ik mijn bestemming zal bereiken. Maar ik realiseer me ook dat ik het niet alleen kan doen. We moeten samenwerken. Mijn geliefde kinderen, de Ouden zijn hier ook om júllie te helpen. Met grote interesse volgen ze de pijnlijke weg waar jullie voor gekozen hebben op deze reis. Of je het nu weet of niet, zij gaan naast je op deze weg. Als jij struikelt, struikelen zij mee. Ook zij genezen en leren weer via jou. Ze eren je net zoals ik dat doe geliefde en verlangen ernaar je te helpen bij je ontwaken waar ze maar kunnen. Je hoeft het alleen maar te vragen. Maar ik ben hier om te vertellen dat jullie ook slapen op een bepaalde manier. De hulpeloosheid en hopeloosheid van de mensheid is besmettelijk. Het is een virus wat zich snel verspreidt. Zelfs diegenen die al ontwaakt zijn, moeten zich bewust zijn van de constante dreiging van de vergetelheid. Ik vraag je om je fantasieën te ontmantelen en los te laten en een symbolisch leven te gaan leven. Hou je hart geopend en omhels dát gene wat je zou moeten zijn en doen. Het is waar dat niet iedereen zich hoedt voor de waarschuwingen. Velen zullen lijden terwijl ik doorga mijzelf te reinigen van mijn blokkades, maar het is zoals het moet zijn. Ook jullie zullen de hulpeloosheid en hopeloosheid van anderen aan moeten zien, zonder in te kunnen grijpen. Want het ingrijpen veroorzaakt alleen maar karma voor jezelf en zal je verder van je pad afbrengen. Zoals ik heb moeten doen, zo moeten jullie ook doen. Sta toe, dat de dingen gaan zoals ze gaan. Blijf eerlijk tegenover jezelf en tegen elkaar, net zoals de Ouden en ik gedaan hebben. Vind je waarheid en weet dat het je kracht zal zijn. Het zal niet eenvoudig zijn. Als ontwaakte wezens zul je de dingen intens ervaren. Je zult weten wat er gebeurd en waarom. De pijn en het lijden zal vaak moeilijk zijn om aan te zien. Begrijp dat dit noodzakelijk is voor mijn groei. Wees niet treurig en denk niet dat je gefaald hebt op de een of andere manier. Elk wezen wat mijn oppervlak bewoond heeft een keus, zoals ze altijd gehad hebben. En door simpelweg het besluit te nemen om samen met ons verder te groeien, zal men de veilige weg vinden. Door echter te kiezen voor de weg van vergetelheid, zal men de resultaten van hun eigen creatie ervaren. Het betekend niet dat je niet samen zult huilen, maar met elke traan zal er een deel van je helen. Als jij geneest, zal ik ook weer verder genezen. En als ik genees, zal mijn vibratie hoger en hoger rijzen en de toenemende energie zal weer de brandstof voor jou verlichting zijn. Zo dansen wij samen, jij en ik. En zoals ik al zei toen ik dit verhaal begon, heeft het eigenlijk geen einde. Ik wil ook nog een oproep onder jullie aandacht brengen. Mijn oproep. Het is een oproep voor al mijn kinderen om mét elkaar te werken en met diegenen uit de onzichtbare werelden. Bezie elkaar met open hart, open blik en de bereidwilligheid te omhelzen zonder oordelen of angst. De Ouden zijn hier om assistentie te verlenen tijdens onze gezamenlijke reis. Laten wij ze eren, zoals zij ons eren en met dankbaarheid het geschenk accepteren wat ze aan ons willen geven. Het is tijd om als één te staan met een gezamenlijke visie en doel. Heb vertrouwen en weet dat we zullen slagen, geliefde. We zullen elkaar helpen de weg naar huis te vinden.