Er was een jonge vrouw

 Er was een jonge vrouw die heel verdrietig was.

Ze was niet alleen verdrietig, maar ze was ook heel eenzaam.

En elke keer als zij zich eenzaam voelde en daardoor verdriet had, begon ze te eten. Niet omdat ze het zo lekker vond, nee ze at het omdat het haar enigszins troost gaf. Jaar in, jaar uit, was ze eenzaam en verdrietig. En wat ze ook maar probeerde, het veranderde niet. Ze deed echt haar best. Ze zat bij verengingen, ze had een paar vriendinnen, ze had fijne kinderen, maar zodra de dag om was en haar kinderen heerlijk lagen te slapen, kwam daar die eenzaamheid gelijk weer de hoek omkijken. Ze had niemand waar ze tegen aan kon zitten of een arm om haar heen sloeg. Niemand die haar echt wilde leren kennen. Ze was alleen en telkens was daar die eenzaamheid die haar naar de kast deed lopen om eten te pakken. De vrouw was nog jong, maar de kilo’s bleven komen. De vrouw voelde zich niet meer mooi en aantrekkelijk en besloot om op dieet te gaan. Maar de onmacht die ze voelde, haar verscheurende hart wat ze met haar mee droeg, deed teveel pijn. Ze wilde wel afvallen, maar haar geest was sterker. Dat verlangde naar eten, heel veel eten. Geen enkele dieet lukte, en de vrouw voelde zich nog eenzamer en verdrietiger dan ze al was. Ze had gefaald, ze was niet mooi, ze was te dik.

En zo verstreken de jaren en de vrouw werd ouder en de vrouw werd steeds zwaarder.

Tot op een dag haar wereld opeens veranderde. Ze had het licht gezien dat haar hart verwarmde, dat haar troost gaf in de moeilijke uren, ze was gezien en de liefde die ze voelde was hemels. Ze begon bewust te worden van haar zelf en haar leven. Ze zag hoe zij zichzelf kon veranderen. Ze zag de liefde die ze in haar zelf droeg, ook bij anderen. En haar creatieve kundalini lijn werd verankerd. Ze schreef de ene boek na de andere. Ze maakte de mooiste dekens voor dierbaren, maar ze bleef eten. Haar pijnlichaam was zo sterk, dat het gevoed wilde worden. Elke dag was daar die onbenoembare kracht dat om eten schreeuwde.

Maar hoe kon dit! Ze had zoveel liefde voor anderen, zoveel liefde voor ieder dier, en zoveel liefde voor de wereld. En de vrouw begon te huilen. “Hoe kan dit!” schreeuwde ze naar de Hemel “hoe kan dit!” De vrouw kreeg het benauwd, haar armen werden zwaar en een drukkende pijn op haar borst was het antwoord. Ze was bang, heel erg bang en besloot te bidden. Een Engel kwam naar haar toe en zei: “Je staat nu op de top van de hoogste berg. Je kunt niet verder dan dit punt. Kijk om je heen.” De vrouw zag de besneeuwde toppen, ze zag de witte wolken door de heldere blauwe lucht heen drijven en ze zuchtte eens diep. De druk in haar borst nam af en ze voelde zich opeens schoon. “Dit is hoe jij je straks zult voelen als je weer in het dal staat. Je zal tijdens de afdaling de minst mooie gebeurtenissen weer tegenkomen. Je hoeft ze niet meer te onderzoeken, je mag ze opruimen en Saint Germain zal ze transformeren naar liefde. Iedere kilo die jij hebt gegeten uit pijn, verdriet en uit onmacht, zal verdwijnen en je zal jezelf steeds mooier en liefdevoller gaan vinden. Je mag jezelf nu helen mijn kind” en de Engel aaide over haar betraande wangen. “Laat ons jou helpen, laten wij jou weer heel maken. Een ziel die straks alleen nog bestaat uit pure liefde.” En de Engel gaf haar een kus op haar voorhoofd en verdween. De vrouw huilde, ze zat op haar knieën en keek naar de Hemel. “Dank jullie wel”, zei ze dankbaar en ze keek naar buiten waar de witte wolken langzaam overdreven in de heldere blauwe lucht.