Wanneer de ziel klaar is om verder te reizen

 Wanneer de ziel klaar is om verder te reizen dan haar eigen grenzen, opent zich een poort die geen ogen kunnen zien — enkel het innerlijk weten herkent haar.

In die poort ligt geen mysterie dat buiten ons bestaat… maar een herinnering die van binnenuit roept.

Het licht dat uit de hemel neerdaalt, is niet iets dat ons kiest.

Het is iets dat we zelf hebben opgeroepen, al vele levens lang.

Elke pijn, elke vreugde, elke les… leidde naar dit moment.

Hier, waar het universum zichzelf weerspiegelt in een gigantisch blauw oog,

staat de mens — klein in vorm, maar oneindig in essentie.

Het licht raakt hem niet…

hij herinnert het.

Dit is het moment waarop lichaam, geest en ziel opnieuw op één lijn komen.

Alsof het universum fluistert:

“Je hebt de weg niet gevonden — je hebt hem gecreëerd.”

En terwijl de straal van bewustzijn neerdaalt, wordt alles helder:

de verbinding met het hogere zelf,

de roeping die al zo lang fluisterde,

de kracht die in stilte groeide.

Dit is geen openbaring.

Het is een thuiskomen.