Je eigen pad gaan

 Je eigen pad gaan. Of jouw eigen pad gaan bewandelen. Klinkt chiquer, alsof je een ervaren ontdekkingsreiziger bent in plaats van iemand die net besloten heeft niet meer als een lammetje de kudde te volgen. Want laten we eerlijk zijn: de meeste mensen gaan helemaal geen pad. Die blijven zitten. Op hun stoel, op hun werk, in hun angst. Ze scrollen op hun telefoon terwijl hun leven verstrijkt als een verlopen busabonnement.

Jij niet. Jij gaat. En niet zomaar, nee, zonder angst, zonder vrees. Dat klinkt heldhaftig, alsof je een samoerai bent die zonder verpinken een leger tegemoet treedt. In werkelijkheid betekent het vooral dat je ophoudt met luisteren naar de piepstemmetjes in je hoofd die fluisteren: “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.” Dat is de grootste leugen ooit verteld. Gewoon doen is niks. Gewoon doen is blijven steken in middelmatigheid. Gewoon doen is de snelste weg naar spijt.

En ja, je gaat onderweg op je bek. Misschien struikel je over je eigen overtuigingen, misschien over de mening van een ander die denkt dat jij abnormaal bezig bent. Laat ze maar denken. Laat ze maar schudden met hun hoofd terwijl ze zich vastklampen aan hun voorspelbare levens, hun dertien-in-een-dozijn-dromen, hun bangigheid verpakt als ‘gezond verstand’.

Jij loopt verder. Jij kiest het kronkelpad, het pad met de scheuren, de plassen, de onverwachte wendingen. En weet je wat? Het zal niet altijd makkelijk zijn. Maar het zal wél van jou zijn. En dat is meer dan 99% van de mensen kan zeggen.

Dus ga. Bewandel. Struikel. Sta op. En als iemand vraagt waar je naartoe gaat, lach je gewoon even en zeg je: “Geen idee, maar het wordt sowieso beter dan stilzitten.”