Je klaagt vaak

 Je klaagt vaak dat je niet kan rekenen op de anderen.

Je beeldt je in, waar je ook gaat of wat je ook doet, dat mensen blijven staan waar je hen hebt achtergelaten en dat je ze op gelijk welk ogenblik zal terugvinden : beschikbaar en in dezelfde gemoedstoestand.
Maar alles beweegt, verandert, wordt getransformeerd.
Je kan dus mensen ontmoeten, met hen omgaan, zaken met hen doen, maar reken niet op hun standvastigheid, want dan leef je in illusies en zal je eeuwig ongelukkig zijn als je moet vaststellen dat de zaken niet helemaal lopen zoals je verwachtte en dat niets overeenstemt met je verlangens.

“Wat staat mij dan te doen?” zal je zeggen.
Werk aan jezelf om je te ontwikkelen, te versterken, te verlichten, want dat is het enige dat zekerheid biedt om aan alle situaties het hoofd te bieden.
Als God je enkele trouwe vrienden heeft gegeven, is dat prachtig, bedank Hem.
Maar alleen op de anderen rekenen, die levende vonk in jezelf opgeven om alleen achter schaduwen en illusies aan te hollen, betekent zoveel als jezelf voorbereiden op verschrikkelijk leed.
Is het nu niet, zal het later zijn, want alles verandert voortdurend.

☼

Omraam Mikhaël Aïvanhov