Liefde

 Liefde is de brug tussen jou en alles om je heen. Het is niet je taak om liefde te vinden, maar om te ontdekken welke barrières in jezelf je tegenhouden om liefde werkelijk te ontvangen.

Als je liefde niet binnen in jezelf kunt vinden zul je het nooit daarbuiten vinden.

En dit laatste willen we maar niet begrijpen. Zo hardnekkig en koppig als een mens kan zijn die blijft hunkeren naar de perfecte partner in de buitenwereld om je te vervullen tot volmaaktheid.

De perfecte partner waarin je samensmelt, die tweelingziel die wonderen in je leven brengt.

Het zijn allemaal schijnconcepten van het ego om je hoog in de wolken te houden omdat de realiteit vaak te pijnlijk is.

Een realiteit waarin je nog niet volledig van jezelf kunt houden, waarin je continue tegen relatieproblemen aanloopt, waarin je de verkeerde partners aantrekt...

Gooi er geen spiritueel sausje overheen maar face de realiteit. Want die realiteit gaat je precies dat brengen waar je diep naar verlangd. En dat verdien je!

Maar daarin mag je als eerst gaan loslaten dat een ander je halfvolle glas gaat vullen, net zoals een ander dat ook niet van jou kan verwachten.

Geef ook niet de liefde die je zelf nodig hebt aan een ander in de angst dat je niet meer geliefd wordt en tekort zou komen of dat hij/zij de rest aanvult. Zo werkt het niet.

Jij mag jou glas laten overstromen van zelfliefde en vanuit die overvloed je verbinden met een ander.

1+1=3

Geloof me, dat creëert een hele andere vorm van in relatie treden. Omdat je niet meer wanhopig hunkert of verlangt naar een ander die jou gaat vermaken of je leven gaat vervullen.

Nee, je voelt je vervult en wil dit geluk in alle intimiteit met een ander delen. Er samen in op gaan zonder je afhankelijk te voelen.

Dat is liefde.

De reden waarom mensen vastlopen in relaties en in terugkerende patronen blijven hangen is omdat ze nog onvoldoende naar binnen hebben gekeken. Onverwerkt trauma.

Dit vraagt niet om analyses maar om naar binnenkering. Dat is echt iets anders!

Wedden dat daar een verdrietig innerlijk kind aanwezig is die mogelijk in zijn/haar kindertijd te weinig liefde heeft ontvangen? Wedden dat daar nog onverwerkte issues liggen in relatie tot je ouders?

Een gebroken deel in jezelf die in de schaduw vergeten is. De enige die dit kind in jezelf kan koesteren ben jijzelf.

Wanneer je hierop afstemt kun je gebrokenheid, eenzaamheid, wanhopigheid voelen. Gevoelens die in je leven vragen om erkenning en geborgenheid.

Écht alleen jij kan jezelf hierin helen.

Maar, dit is een confronterend en pijnlijk proces. En voor de pijnvermijders een grote uitdaging die vaak niet wordt aangegaan maar daarentegen naar buiten wordt geprojecteerd op een partner.

Je roept naar je partner: “zie mij!”, “hoor mij”, “houd me vast”, “erken mij”, maar dat is in essentie niet de taak van een ander. Als je naar binnenkeert zul je snel genoeg opmerken dat dit het innerlijk kind is wat dit van jou verlangt.

En zolang we onze eigen pijn niet willen aankijken en dragen zullen we partners blijven aantrekken die juist op dat stuk blijven triggeren.

Geniaal zit dat in elkaar toch? Het leven geeft je altijd wat je nodig hebt om thuis te komen bij jezelf. Mits je het onder ogen durft te komen.

Wanneer jij vol van eigenliefde zit heb je werkelijk niemand nodig en paradoxaal genoeg is juist dit zo aantrekkelijk.

Die drama relaties zijn er alleen maar om je dat te laten zien, zodra je de boodschap snapt zul je niet langer partners aantrekken waar je scheef op gaat.

Jij trekt aan wat je uitzendt. Dus kijk nog maar eens even goed in de spiegel en maak verbinding met dat heerlijke mens wat je Bent en omarm je gebroken kindsdelen.

“If you find me not within you, you will never find me. For I have been with you, from the beginning of me.

- Rumi