Verdriet is niet zomaar een emotie

 Verdriet is niet zomaar een emotie, het is een ontrafeling, een ruimte waar ooit iets leefde dat nu weg is. Het snijdt door je heen en laat een holle pijn achter waar ooit liefde was. 

In het begin voelt het ondraaglijk, als een wond die nooit meer dichtgaat. Maar na verloop van tijd beginnen de ruwe randen te helen. De pijn wordt zachter, maar de afdruk blijft - een stille herinnering aan wat ooit was. De waarheid is dat je nooit echt “verder gaat”. Je gaat ermee verder. De liefde die je had verdwijnt niet; ze transformeert. Het blijft hangen in de echo's van gelach, in de warmte van oude herinneringen, in de stille momenten waarop je nog steeds reikt naar wat er niet meer is. En dat is oké.

Verdriet is geen last die je moet verbergen. Het is geen zwakte om je voor te schamen. Het is het diepste bewijs dat liefde heeft bestaan, dat iets moois ooit je leven heeft aangeraakt. Dus laat het jezelf voelen. Laat jezelf rouwen. Laat jezelf herinneren.

Er is geen tijdlijn, geen “juiste” manier om te rouwen. Sommige dagen zullen zwaar zijn en andere zullen lichter aanvoelen. Sommige momenten zullen onverwachte golven van verdriet brengen, terwijl andere je zullen vullen met dankbaarheid voor de liefde die je hebt mogen ervaren.

Eer je verdriet, want het is heilig. Het is een bewijs van de diepte van je hart. En na verloop van tijd zul je door de pijn heen genezing vinden - niet omdat je het vergeten bent, maar omdat je geleerd hebt hoe je liefde en verlies samen kunt dragen.