De moeilijkste les

 "De moeilijkste les die ik als volwassene heb moeten leren, is de meedogenloze behoefte om door te gaan, hoe gebroken ik me van binnen ook voel."

~ Ernest Hemingway
-------------------------

Deze waarheid is rauw, onverzettelijk en universeel. Het leven staat niet stil als ons hart gebroken is, onze geest vermoeid is of onze ziel het gevoel heeft dat hij uit elkaar valt. Het gaat vooruit – meedogenloos en onbeschaamd – en eist dat we doorgaan. Er is geen tijd om te stoppen, geen pauze voor genezing, geen rustig uitstel om de stukjes van onszelf te verzamelen. De wereld wacht niet, zelfs niet als we dat wanhopig nodig hebben.
Wat dit moeilijker maakt, is dat niemand ons erop voorbereidt. Als kinderen worden we omringd door verhalen met een happy end – verhalen over triomf, verlossing en dat alles perfect op zijn plaats valt. Maar volwassenheid ontneemt ons die geruststellende illusies. In plaats daarvan worden we geconfronteerd met een grimmige realiteit: overleven is meestal niet glamoureus of heroïsch. Het is een moedig gezicht opzetten wanneer je het gevoel hebt dat je uit elkaar valt. Het is je laten zien wanneer terugtrekken de enige optie lijkt. Het is een stap vooruit zetten, zelfs wanneer elk deel van je verlangt naar rust.
En toch, we houden vol. Dat is het wonder van mens-zijn: we houden vol. In de diepste momenten van pijn ontdekken we reserves aan kracht waarvan we niet wisten dat we ze hadden. We leren onszelf te troosten, hoop te vinden in de kleinste hoekjes, woorden van moed te blijven fluisteren wanneer niemand anders dat doet. Na verloop van tijd beseffen we dat veerkracht niet dramatisch of luidruchtig is. Het is een stille weerstand, een standvastige weigering om de lasten van het leven ons te laten verpletteren.