Jane Eyre (2011)

Na een sombere jeugd gaat Jane Eyre (Mia Wasikowska) de wereld in om gouvernante te worden. Terwijl ze gelukkig leeft in haar nieuwe functie in Thornfield Hall, ontmoet ze de donkere, koude en abrupte heer des huizes, de heer Edward Rochester (Michael Fassbender). Jane en haar werkgever groeien hecht in vriendschap en al snel wordt ze verliefd op hem. Het geluk lijkt Jane eindelijk te hebben gevonden, maar zou het vreselijke geheim van meneer Rochester op het punt staan ​​het voor altijd te vernietigen?

Allereerst is dit een prachtige film. Elke opname binnenshuis, close-up en weids uitzicht op het landschap is een voorbeeld van hoe cinematografie een film naar een hoger niveau kan tillen. Jane Eyre is niet voor niets een klassiek verhaal, en dit is een net zo mooie bewerking die ik ben tegengekomen met overal geweldig acteerwerk, maar het zijn de beelden en de gotische sfeer die ervoor hebben gezorgd dat ik hier net zoveel van heb genoten als ik. 

Aan de negatieve kant leek er nooit echt genoeg interactie tussen de personages te zijn om hun gehechtheid aan elkaar te rechtvaardigen. Ik heb het specifiek over Jane en Rochester, die worden afgeschilderd als totaal verliefd op elkaar, zonder enige reden waarom ze ooit door het publiek zijn gezien.

Dat is echter een kleine klacht, die gemakkelijk over het hoofd wordt gezien als je de film voor meer dan alleen het romantische aspect bekijkt, zoals ik. Ik moet toegeven dat Mia Wasikowska een uitstekende Jane was. Ze paste als een hand in een handschoen in de getoonde tijd en plaats, uiteraard de poëtische dialoog. Michael Fassbender zet zijn onverbiddelijke klim naar de status van acteur op de A-lijst voort, en Judi Dench (waarvan ik niet eens wist dat hij in de film zat totdat ik haar op het scherm zag), is zoals altijd een welkome aanwezigheid. Jane Eyre is geen perfecte film, maar voor mij waren de sterke punten ruimschoots groter dan de tekortkomingen.