Audrey (2020)

Audrey Hepburn won op 24-jarige leeftijd haar eerste Academy Award en groeide uit tot een van de grootste culturele iconen ter wereld: een schoonheid die maar één keer per generatie voorkomt en een legendarische ster uit de Gouden Eeuw van Hollywood, wier stijl en baanbrekende samenwerking met Hubert de Givenchy blijft inspireren. Maar wie was de echte Audrey Hepburn? Ondervoed als kind, in de steek gelaten door haar vader en opgroeiend onder de nazi-bezetting in Nederland, werd Hepburn geconfronteerd met een levenslange strijd met de trauma's uit haar verleden, die haar dromen om balletdanser te worden verijdelden en een schaduw wierpen over haar persoonlijke leven. . Toch vond ze innerlijke rust door haar superster voorgoed te gebruiken als mondiale ambassadeur voor UNICEF en haar leven rond te maken; eerst een oorlogsslachtoffer, daarna een bron van hulp voor miljoenen.

Deze film deed me denken aan een citaat dat ik ooit hoorde:

'Grootheid ontstaat als je kinderen van je houden, als je critici je respecteren en als je gemoedsrust hebt.' -- Quincy Jones

Het is moeilijk te geloven dat een vrouw van haar schoonheid en nog veel meer onzeker kan zijn, maar als dat het leven is dat ze heeft gehad, is het jammer dat ze deze film nooit heeft gezien, want het is een prachtig en liefdevol eerbetoon aan zowel het icoon als de vrouw die ze was.
Voor degenen die enigszins bekend zijn met het werk van Audrey Hepburn is er niets nieuws onder de zon in deze weinig diepgravende lofzang op de actrice die een stijlicoon werd en langdurig succes in Hollywood opgaf om voor haar kinderen te zorgen. De nimmer aflatende stroom aan lofbetuigingen (tel maar eens hoe vaak het woord 'icoon' voorbij komt) door vrienden en collega's onderstreept de eenzijdigheid van dit portret. Coan sprak echter ook met Hepburns kinderen en er zijn veel audio-fragmenten waarin Audrey zélf vertelt over haar professionele en persoonlijke ervaringen. Dat geeft deze documentaire wat meer gewicht. Bovendien is het beeldmateriaal uitstekend geselecteerd, ook al is het laatste kwart meer een promo voor Unicef. Het gebruik van balletdansers om een fase uit Audreys leven uit te beelden was onverstandig. Ik vond dat gedeelte niet goed in deze documentaire, voor de rest ben ik vol lof daarover.
Ik vond het ook mooi om haar weer even Nederlands te horen spreken.
Ik heb Audrey Hepburn altijd bewonderd en ik weet nog dat interview met Ivo die was toen ook zo goed en mooi gedaan.
Verder een mooi eerbetoon, ik hoop dat er ooit een mooie film komt die haar leven verfilmt, want ik zou deze graag willen zien.
Pracht vrouw was ze....