Widows (2018)

"Widows" is het verhaal van vier vrouwen die niets gemeen hebben, behalve een schuld die is achtergelaten door de criminele activiteiten van hun overleden echtgenoten. Het speelt zich af in het hedendaagse Chicago, te midden van een tijd van onrust, en de spanningen lopen op wanneer Veronica (Viola Davis), Alice (Elizabeth Debicki), Linda (Michelle Rodriguez) en Belle (Cynthia Erivo) hun lot in eigen hand nemen en samenzweren om een ​​toekomst te smeden. op hun eigen voorwaarden.

Ik heb Widows gisteren op Netflix gezien en na het kijken kan ik zeggen dat dit best wel een goede film was....
 Nadat een groep criminelen omkomt bij een mislukte overval, worden hun weduwen, Veronica, Alice en Linda, gedwongen het geld te innen om de schuld van hun man terug te betalen. Van daaruit moeten de vrouwen hun individuele kracht vinden om te overleven, vooral wanneer de meeste mannen in hun wereld moordende criminelen of corrupte politici zijn. En dat is nog maar de basis van Widows. Dit verhaal heeft veel meer te vertellen als je het onder de oppervlakte bekijkt.

Widows gaat thematisch over hoe mensen verder gaan en zichzelf weer opbouwen in een gebroken samenleving. Het leven van de kerngroep van vrouwen werd bepaald door de daden van hun echtgenoten, ten goede of ten kwade. Van seksisme, rassenverhoudingen, privileges, politiek tot ontrouw: regisseur Steve McQueen onderzoekt zoveel van deze onderwerpen in zijn overvalthriller. In minder capabele handen zouden veel van deze thema's en boodschappen als dwangmatig en aanmatigend kunnen aanvoelen, maar McQueen zorgt ervoor dat ze betrokken zijn bij elke scène die hij filmt. Scènes variëren van kalme, stille momenten om de aard van de late huwelijken van de weduwe vast te stellen tot plotselinge uitbarstingen van geweld, actie en spanning die je hart sneller laten kloppen. Samen met shots vol donkere en koele, lichte kleurenpaletten laat McQueen op het scherm zien hoe verdeeld de wereld is tussen degenen die vinden dat ze rijkdom en macht verdienen, en degenen die erdoor worden mishandeld. En door deze verdeelde perceptie beginnen de vrouwen hun leven in eigen hand te nemen en opnieuw te beoordelen waar hun huwelijk werkelijk op is gebouwd.

Terwijl Widows een thematisch donker en serieus verhaal is, geeft Gone Girl-auteur en scenarioschrijver Gillian Flynn de personages veel subtiele humor en scherpzinnige dialogen die de film eigenlijk verrassend leuk maken om naar te kijken. En het strekt tot eer dat Flynn, samen met McQueen als co-schrijver, zoveel van deze personages, vooral de stervrouwen, unieke lagen geeft waardoor niemand zich als een schone lei voelt.

Hoewel het een ensemblestuk is, is Viola Davis absoluut het meest bekroonde om naar te kijken. Als hoofdweduwe Veronica brengt Davis zoveel in haar karakter zonder zelfs maar een woord te hoeven zeggen. Davis geeft blijk van het gevoel dat Veronica een muur moet bouwen om de emotionele pijn die ze onderdrukt te blokkeren, om de andere weduwen in het gareel te houden voor de komende overval. Maar op momenten dat ze alleen is, zie je hoe Davis die emoties heel plotseling loslaat en dan heel snel weer een dominante aanwezigheid wordt. Michelle Rodriguez krijgt een pauze van de gebruikelijke actiefilms om het dramatische bereik van haar personage Linda te laten zien. Hoewel ik het geen ontsnapping zou willen noemen, bewijst het wel dat Rodriguez meer kan spelen dan alleen de gebruikelijke actieheldin. Collin Farrell doet er ook goed aan om de corrupte politicus Jack Mulligan, die probeert te ontsnappen aan de erfenis van zijn wrede vader, complexer te maken. Maar ook op het gebied van acteerprestaties zit Widows vol met verrassende uitschieters. Elizabeth Debicki doet veel met haar personage Alice, dat had uit één noot kunnen bestaan. Debicki laat zien dat Alice verandert van een jonge, kwetsbare, sociaal afhankelijke huisvrouw naar een personage dat niet meer wordt mishandeld en als kwetsbaar wordt gezien. Hoewel Cynthia Erivo pas laat in de film opduikt, maakt ze een zeer sterke indruk zodra ze zich bij de crew voegt. En Brian Tyler Henry en Daniel Kaluuya brengen veel mee in hun slechterikrollen. Henry is kalm, zelfverzekerd maar ook intimiderend als de politieke leider Jamal Manning, vooral in een scène met Davis. Het is echter Kaluuya als Jamal's broer Jatemme, die gewoon absoluut angstaanjagend is. Met slechts één blik zorgt het karakter van Kaluuya ervoor dat je je klein en bang voelt, wetende welke vreselijke dingen hij vervolgens gaat doen. Het enige dat ik wil bekritiseren is dat ik het gevoel had dat zowel Jon Bernthal als Carrie Coon allebei onderbenut werden in hun rol.

Widows heeft veel te bieden in de twee uur durende speelduur en er zijn enkele plotwendingen waardoor het een beetje onsamenhangend aanvoelt, maar weinig invloed heeft op de bijna perfecte kwaliteit van de film. Widows is een film die een van de spannendste van dit jaar is en nog steeds een zeer meeslepend en ambitieus verhaal heeft dat McQueen en Flynn op het scherm hebben gebracht.