The Portrait of a Lady (1996)

Isabel Archer, een Amerikaanse erfgename en vrijdenker, reist naar Europa om zichzelf te vinden. Ze wijst tactvol de avances af van Caspar Goodwood, een andere Amerikaan die haar naar Engeland is gevolgd. Haar neef, Ralph Touchett, wijs maar ziekelijk, wordt een soort zielsverwant voor haar. Ze sluit een ongelukkige alliantie met de griezelige Madame Merle die haar ertoe brengt een nog ongelukkigere alliantie te sluiten met Gilbert Osmond, een vlotte maar koude verzamelaar van kunstvoorwerpen die haar verleidt met een intense maar onbereikbare seksualiteit. Isabel trouwt met Osmond om te beseffen dat ze gewoon een kunstwerk is voor zijn verzameling en dat Madame Merle en Osmond geliefden zijn die een duivels plan hadden bedacht om Isabel's fortuin af te pakken. Isabel's enige troost is de onschuldige dochter van Osmond, Pansy, maar zelfs die vriendschap wordt bedorven als gravin Gemini, Osmonds zus onthult de ware afkomst van het kind. Isabel maakt zich eindelijk los van Osmond en keert terug naar Ralph's bed, waar ze, terwijl ze zijn laatste adem uitblazen, allebei beseffen hoe echt verbonden ze zijn, fysiek, emotioneel en spiritueel.

Toen ik op de middelbare school DAISY MILLER las en er helemaal niet mee bezig was, kwam ik op het verkeerde been met Henry James. Ik heb ook een hekel aan zijn overmatige aandacht voor details, en ik moet bekennen dat ik een vooroordeel heb tegen elke schrijver die in tien pagina's zegt wat hij gemakkelijk in twee pagina's had kunnen zeggen. Toch blijkt HET PORTRET VAN EEN DAME, als je er eenmaal in bent verdiept, Het zou een behoorlijk krachtige roman zijn, en gegeven hoeveel ik van THE PIANO hield, keek ik echt uit naar wat Jane Campion eraan kon toevoegen. Zelden heb ik echter een filmversie gezien die er zo ver naast zit, maar toch waardevolle onderdelen bevat.

Laten we beginnen met de fouten. Campion beweerde dat ze zich het verhaal van Isabel Archer opnieuw voorstelde, een Amerikaanse vrouw met karakter maar niet over middelen, die uiteindelijk ongelukkig trouwt, in plaats van alleen maar een rechtstreekse gefilmde versie te geven. Dat is allemaal goed en wel, maar wat zij en schrijfster Laura Jones doen is alles behalve de motivatie achter het verhaal; we zien de vitaliteit van Archer niet in een vroeg stadium, dus we kunnen nergens heen als ze valt, en we zien niet wat mensen naar haar toe trekt. En wanneer Madame Merle en Osmond verschijnen, zijn het zo overduidelijk slangen in het gras dat we denken dat Archer een dwaas is omdat hij hen vertrouwt, in plaats van empathie voor haar te voelen. Het helpt niet dat Malkovich zich hier zo duidelijk verveelt dat hij niets doet dat enige charme uitstraalt. Hershey komt beter over, maar wat er met haar karakter is gedaan, is ook een beetje vreemd.

Toch kan deze film niet zomaar terzijde worden geschoven. In de eerste plaats komt de gave van Campion voor beeldspraak nog steeds naar voren; ze geeft visueel uitdrukking aan de passies die in de roman verborgen liggen, wat maar weinig regisseurs doen bij het bewerken van historische stukken. Bovendien krijgt Kidman meer zelfvertrouwen naarmate de film vordert, dus we krijgen wel een idee van Isabel. Maar zoals iemand al opmerkte: het meest waardevolle element hier is Martin Donovan als Ralph, Isabel's ziekelijke neef die verliefd op haar is, en wiens advies het hele verhaal in beweging zet. Hij speelt niet voor sentiment, maar verdient het in plaats daarvan. Ook het einde behoudt zijn kracht. Toch is dit voor Campion een behoorlijk gemiste kans.