Op onze donkerste momenten

 Op onze donkerste momenten hebben we geen oplossingen of advies nodig. Waar we naar verlangen is gewoon menselijke verbinding - een stille aanwezigheid, een zachte aanraking. Deze kleine gebaren zijn de ankers die ons stabiel houden als het leven te veel aanvoelt.

Probeer me alsjeblieft niet te herstellen. Neem mijn pijn niet aan of duw mijn schaduwen niet weg. Ga gewoon naast me zitten terwijl ik door mijn eigen innerlijke stormen werk. Wees de vaste hand die ik kan pakken als ik mijn weg vind.

Mijn pijn is van mij om te dragen, mijn strijd is van mij om onder ogen te komen. Maar jouw aanwezigheid herinnert me eraan dat ik niet alleen ben in deze enorme, soms angstaanjagende wereld.

Het is een stille herinnering dat ik liefde waard ben, zelfs als ik me gebroken voel.
Dus, in die donkere uren wanneer ik de weg kwijt ben, ben je dan gewoon hier? Niet als redder, maar als metgezel.
Houd mijn hand vast tot de dageraad komt, help me mijn kracht te herinneren.
Jouw stille steun is het kostbaarste geschenk dat je kunt geven.
Het is een liefde die me helpt herinneren wie ik ben, zelfs als ik het vergeet.